Ξεκινάμε και τη σημερινή μας βόλτα με ότι έπεσε στα χέρια της στήλης αυτόν τον καιρό και πάμε στους φίλους μας, τους Whitesnake και την νέα live κυκλοφορία τους με τίτλο “The Purple tour”. Τον Coverdale τον σέβομαι αφάνταστα για ότι έχει κάνει στην καριέρα του και ομολογώ ότι προτιμώ την περίοδο που ήταν στους Deep Purple σε σχέση με τις αντίστοιχες του Gillan. Αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα γούστου. Έχουμε λοιπόν σε διάφορα format το live άλμπουμ της περιοδείας τους στο οποίο ζωντανεύουν ξανά κάποιες από τις σπουδαίες στιγμές του Coverdale με μια από τις μεγαλύτερες μπάντες της ιστορίας του rock. Όλα καλά μέχρι εδώ, αν και θα μπορούσαν να έχουν συμπεριλάβει περισσότερα Purple τραγούδια, από Whitesnake εδώ. Αλλά οκ. Από εκεί και πέρα. Ο χαρακτηρισμός “live”, μάλλον είναι πολύ άστοχος. Μόλις το ακούσετε θα καταλάβετε. Επιπλέον, και να βράσω, δε το διαβάζω πουθενά από όσες κριτικές του άλμπουμ έχω δει, κανείς δε γράφει ότι η απόδοση του Coverdale είναι δραματικά κακή σχεδόν παντού, και όπου δεν είναι δραματικά κακή, είναι απλά κακή.
Δε ξέρω τι σκέφτονται, δε ξέρω τι κάνουν, αλλά εδώ νομίζω πως όσο και να τον αγαπά κανείς, δε μπορεί πλέον να κάνει τα στραβά μάτια. Η υπόλοιπη μπάντα είναι άριστη, τον καλύπτουν συχνότατα με δεύτερα φωνητικά, αλλά δε θα μπορούσα ποτέ σας πω πάρτε αυτό το άλμπουμ γιατί είναι καλό! Έχει ιστορική αξία, αλλά είναι πιθανότατα ότι χειρότερο, από άποψη φωνητικών, έχουμε ακούσει ποτέ από τον Coverdale. Δεν συνεχίζω, απλά καταστροφή! Αλλάζουμε θέμα, Rick Spingfield και “The snake king”. Μεγάλος καλλιτέχνης που ακόμα και σήμερα μας δίνει αξιόλογα άλμπουμ! Νομίζω πρέπει να είναι το πιο Αμερικάνικου rock τύπου άλμπουμ που έχει κάνει ο Springfiled ποτέ, αφού το ύφος θα σας φέρει στο μυαλό Bruce Springsteen, Bob Seger, Frankie Myller, Bryan Adams κλπ. Ωραίο και ποιοτικό άλμπουμ! Η στήλη το προτείνει. Ως συνήθως θα πάμε και την βόλτα μας στα Βόρεια τώρα και στους The Poodles που και αυτοί με την σειρά τους κυκλοφορούν το “Prisma”, το οποίο περιέχει διασκευές σε τραγούδια που, υποθέτω, γουστάρουν.
Κάπου πέφτουν στην συνηθισμένη παγίδα να προσπαθήσουν σε ορισμένα κομμάτια να δώσουν μια πιο rock/hard rock ερμηνεία που δε τους ταιριάζει, ενώ παράλληλα σε κάποια άλλα που απλά δυναμώνουν το volume σεβόμενοι την αρχική εκτέλεση το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό. Ακούστε και κρίνετε, αλλά νομίζω πως οι διασκευές στα “Go your own way” των Fleetwood Mac και “Soldier of fortune” των Deep Purple, είναι τρομακτικά καλές! Delta Deep, το πολύ καλό σχήμα του Phil Collen (Def Leppard), το οποίο βυθίζεται στα ηλεκτρικά blues. Επανακυκλοφορεί το πρώτο ομώνυμο άλμπουμ τους ταυτόχρονα με το “East coast – Live”. Και τα δύο αξίζουν κάθε στιγμή ακρόασης, την άλλη εβδομάδα θα σχολιάσουμε και την νέα τους δουλειά. Αν δε τους ξέρετε, να τους μάθετε! Με αναλαμπές και στιγμές μόνο δυστυχώς το “Rise to glory” των Loudness που ναι μεν ξαναπαίζουν το metal για το οποίο τους συμπαθήσαμε κάποτε, αλλά οι περισσότερες συνθέσεις δε βοηθούν. Μετριότατο, περίμενα πιο πολλά!
Οικογενειακή υπόθεση για τον Phill Campbell και τους τρείς γιούς του, το “The age of absurdity”, η μπάντα ονομάζεται Phil Campbell And The Bastard Sons και προσωπικά με δε έπεισαν. Κάπου θα βρούμε Motorhead στοιχεία, αλλού πιο hard rock ύφος, πάντα φασαριόζικη μουσική φυσικά, αλλά δεν έχουν την σύνθεση που θα κάνει τη διαφορά. Ομοιόμορφο άλμπουμ, μάλλον επίπεδο. Αντιθέτως, στους Lechery και στο “We are born all evil” θα βρείτε πολλά καλά τραγούδια, ανθεμικά ρεφρεν, κιθάρες, μελωδίες, κάποια επικά στοιχεία, καλή παραγωγή και γενικά ακόμα ένα καλό παραδοσιακό heavy metal άλμπουμ. Μου άρεσαν αρκετά και θα σας έλεγα να μην τους προσπεράσετε έτσι απλά.
Επανακυκλοφορία του μήνα, μάλλον είναι το ομώνυμο άλμπουμ του 1975, των Fleetwood Mac, μια καταπληκτική δουλειά με αγέραστα τραγούδια και ερμηνείες σε μια super deluxe edition. Μέρος της ιστορίας του rock που δε μπορεί να αγνοηθεί. Τελειώνοντας τη σημερινή στήλη, θα σας πρότεινα να ακούσετε ένα πολύ όμορφο guitar oriented rock άλμπουμ με επιρροές από Eric Clapton, Hendrix, Santana κ.α, στοιχεία classic rock αναμεμειγμένo με jazz rock σε 70's διαδρομές. Ακούστε λοιπόν τον Jeff Liberman στο “Reflections on Geneva lake” και νομίζω πως θα σας αρέσει πολύ!
Δημήτρης Σειρηνάκης ΠΑΤΗΣTΕΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΤΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ ROCK ZAPPING
Δημοσίευση σχολίου