DEEP PURPLE - BANANAS (2003)

Από την πρώτη στιγμή που άκουσα το Bananas δεν μου άρεσε. Και δεν μου άρεσε καθόλου. Πρώτα απ’ όλα, τίτλος είναι αυτός; Όταν στη δισκογραφία σου έχεις τίτλους σαν τα Burn, The Battle rages On, Fireball, Machine Head και In Rock δεν μπορείς να κυκλοφορείς δίσκο με τίτλο Bananas. Και το εξώφυλλο, τι είναι αυτό το πράγμα; Η ιδέα ανήκει στους Gillan και Glover όταν κατά τη διάρκεια της ασιατικής περιοδείας τους είδαν την εικόνα που βλέπετε σ’ ένα δρόμο που φωτογράφησε ο manager του συγκροτήματος Bruce Payne, με εξευτελιστική τιμή πώλησης. Οι δύο τους συζήτησαν τη τιμή της πάμφθηνης μπανάνας στον τόπο παραγωγής και την τελική τιμή της στην Ευρώπη που είναι πολλαπλάσια. Ο τιμάριθμος και η τιμή της Bananas(!) ήταν αυτά που έδωσαν τον τίτλο στο 17ο studio άλμπουμ του συγκροτήματος και το αντίστοιχο εξώφυλλο. Πέραν όμως των δύο παραπάνω το άλμπουμ κινείται σε ρηχά νερά, χωρίς νεύρο και ουσία. Μπορεί ο Steve Morse να είναι καλός κιθαρίστας, αλλά σαν συνθέτης δεν λέει …μία. Το House of Pain που ανοίγει το άλμπουμ αφήνει υποσχέσεις ειδικά το ουρλιαχτό του Gillan αλλά μετά έρχονται οι σούπες Haunted, I’ ve got your number και Silver Tongue και μας στέλνουν για ύπνο. Σαν μουσική υπόκρουση σε ΚΑΠΗ την ώρα του φαγητού! Το μόνο κομμάτι που σώζεται είναι το blues, Walk On κι ένα παιχνίδισμα Morse  και Don Airey στο ομώνυμο κομμάτι. Γενικά στη Steve Morse εποχή, οι Deep Purple δεν έχουν να επιδείξουν κανένα καλό άλμπουμ (με πιθανή εξαίρεση το Purpedicular). Τη δε προβολή του Contact Lost (διάβασε εδώ την ιστορία του) τη βρίσκω το λιγότερο υπερβολική.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ

29/9/17

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος