ΦΙΛΑΡΜΟΝΙΚΗ ΤΗΣ ΠΡΑΓΑΣ, ΗΡΩΔΕΙΟ 22/09/17. Η ZIGGY STARDUST ΗΤΑΝ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΕΙ

Από νωρίς ο κόσμος είχε αρχίσει να γεμίζει το Ηρώδειο σε μια από τις τελευταίες ημέρες του καλοκαιριού. Ήταν ένα παράδοξο θέαμα, να βλέπεις από τη μια τους «συνήθεις» καλοντυμένους θαμώνες(;) του Ηρωδείου κι από την άλλη, τους ροκάδες με τις γνωστές μαύρες μπλούζες συγκροτημάτων να συρρέουν προσδοκώντας το θέαμα που θα άρχιζε σε λίγο. Μιλάμε για μία συναυλία, (22/9/17) που αμέσως έγινε sold out γι αυτό προστέθηκε ακόμα μια ημέρα, η οποία κι αυτή έγινε sold out! Η σύμπραξη της Φιλαρμονικής της Πράγας με τον τραγουδιστή των Cockney Rebel, Steve Harley και τον ντράμερ του Frank Zappa, Frantisek Hönig, ο οποίος ωστόσο δεν παρουσιάστηκε, όπως συνήθως συμβαίνει, στο κοινό, ήταν πολυαναμενόμενη. Κεντρικός πρωταγωνιστής και σε πρώτη θέση τα βιολιά (περισσότερα από 20), ενώ τα ντραμς ήταν στημένα σε εξέχουσα ψηλή θέση κεντρικά στο πίσω μέρος της ορχήστρας. Εκατέρωθεν, από τη μία τα υπόλοιπα κρουστά και από την άλλη η άρπα, το μπάσο και κοντραμπάσο, ενώ στην ενδιάμεση σειρά με τα βιολιά βρίσκονταν τα πνευστά.
Η συναυλία ξεκίνησε με το Hey you των Pink Floyd και τα φωνητικά της ελληνίδας Ειρήνης Νομικού να ακούγονται με αρκετό…τρακ έξω από τον τόνο, ενώ και οι 3 άλλες τραγουδίστριες , ανατολικοευρωπαικής καταγωγής, δεν φάνηκαν να διαθέτουν ούτε την εμπειρία ούτε το αίσθημα της rock ταυτότητας που θα ταίριαζε.
Ακούσαμε τα Fireball, Highway Star, Black Night και Smoke on the Water - οι Deep Purple είχαν την τιμητική τους-  όπως και οι Pink Floyd, από τους οποίους εκτός από το Hey You που άνοιξε τη βραδιά, ακούστηκαν ακόμα τα Shine on you Crazy Diamond κι ένα απόσπασμα από το υπέροχο Echoes (από το άλμπουμ Meddle) και οι Queen με τα Don’t stop me now, The Show must go on και το We are the champions που έκλεισε και τη βραδυά.
Τα ορχηστρικά μέρη ήταν στην πλειοψηφία τους ευχάριστα και δεμένα, σε κάποιες περιπτώσεις όμως η ενορχήστρωση ακουγόταν παράταιρη (Εchoes) ή απλά χωρίς έμπνευση και δυναμισμό (Wind of Change).
Αλλά και η ηλεκτρική κιθάρα του νεαρού Σλοβένου που τόσο διαφημίστηκε από τον μαέστρο μετά βίας ακουγόταν, πόσο μάλλον ξεχώριζε…

Να ζητήσω συγνώμη για την τρεμμάμενη φωτο αλλά έγινε κάτα από την εξουθενωτική πίεση ταξιθέτριας.

Όσο δε για τα φωνητικά, καλύτερα να έλειπαν τελείως, αφού με το χαμηλό τους επίπεδο κατάφερναν να αποδυναμώνουν και την παρουσία της ορχήστρας. Αλλά και η γενικότερη παρουσία των τραγουδιστριών περισσότερο παρέπεμπε σε λαικό μπαρ παρά σε ροκ συναυλία!

Και φτάνουμε στην εμφάνιση του Steve Harley, o οποίος από μόνος του αποτελεί ξεχωριστή κατηγορία. Είναι γνωστός από προηγούμενες εμφανίσεις του ότι είναι ιδιότροπος, καυστικός και απαιτητικός καλλιτέχνης και το απέδειξε για άλλη μια φορά. Στα Paint it black και When the streets have no name, δεν έλεγε και πολλά, όταν όμως ερμήνευσε τα δικά του Hideaway και Sebastian έδειξε την κλάση του και ήταν ‘όλα τα λεφτά’. Το κοινό πήρε φωτιά και ανταποκρίθηκε άμεσα, ο ίδιος ‘ζεστάθηκε’ και άρχισε τις εξομολογήσεις στο κοινό με το μοναδικό του φλεγματικό, εγγλέζικο χιούμορ.
Εκείνες τις στιγμές δεν έβλεπες τον ηλικιωμένο πια, σχεδόν κουτσό (η πολυομελίτιδα στα παιδικά του χρόνια του άφησε χρόνιο κουσούρι) Harley. Aπλά ζούσες την ιστορία των μυθικών seventies και ταξίδευες μαζί του! 
Η βραδυά έκλεισε με το We are the champions, όπως προαναφέρθηκε. Encore δεν υπήρξε κι ας περίμενε ο κόσμος σχεδόν ένα ολόκληρο δεκάλεπτο κατά την παράδοση των rock συναυλιών (εδώ τηρήθηκε το πρωτόκολλο των κλασσικών συναυλιών).
Γενικά η βραδιά δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες του κοινού που είχε συρρεύσει περιμένοντας να ακούσει κάτι αντίστοιχο του Rock you like a Hurricane 2000 με Φιλαρμονική ή άλλων αντίστοιχων μεγάλων παραγωγών. Αρκετοί ήταν αυτοί που αισθάνθηκαν ότι ‘πέταξαν τα λεφτά τους σε ακριβό εισιτήριο’ και παρόλη τη μαγεία του Ηρωδείου και τη γλυκιά βραδιά, η τελική εντύπωση ήταν μάλλον μέτρια.

ΚΕΙΜΕΝΟ/ΦΩΤΟ: ZIGGY STARDUST   

Share on Google Plus

About Αλέξανδρος Ριχάρδος