Πότε ξεκίνησε το "κόλλημα" σου με τον Alice Cooper;
Πόσες φορές τον έχεις δει Live;
Συνολικά μέχρι σήμερα έχω πάει σε 12 συναυλίες του Alice Cooper στην Ελλάδα αλλά και σε Ευρωπαϊκές πόλεις. Οι σημαντικότερες από αυτές δεν μπορεί να μην είναι η συναυλία στη Θεσσαλονίκη στις 8 Ιουνίου 2004, καθώς ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα τον Alice και ο ενθουσιασμός, η χαρά και η συγκίνηση είχαν φτάσει σε μέγιστο βαθμό. Θα ξεχώριζα επίσης τη συναυλία στην Αθήνα την 21η Ιουνίου 2007, όπου θυμάμαι το fan club να έχει κατακλύσει την πρώτη σειρά και η χαρά ήταν διπλάσια καθώς βρισκόμουν μεταξύ γνωστών και φίλων. Τέλος θα ξεχώριζα ακόμα τη συναυλία στο Hammersmith του Λονδίνου στις 6 Δεκεμβρίου 2009 όπου πήγαμε γύρω στα 20 άτομα από το fan club και το show βιντεοσκοπήθηκε για να κυκλοφορήσει επίσημα σε DVD. Για φέτος μάλιστα ήδη έχω κλείσει εισιτήρια για τις συναυλίες σε Ολλανδία και Βέλγιο και περιμένω με ιδιαίτερο ενθουσιασμό.
Ποιο είναι το πιο εντυπωσιακό show του που είδες (από πλευράς σκηνικής παρουσίας);
Το προαναφερθέν show ήταν και το πιο εντυπωσιακό κατά τη γνώμη μου, καθώς στην "Theatre Of Death" περιοδεία που έκανε τότε ο Alice, χρησιμοποιούσε ίσως τα περισσότερα θεατρικά στη σκηνή αλλά και εκτελέστηκε με παραπάνω από ένα τρόπους απ’ οτι συνήθως. Επιστρατεύτηκαν γκιλοτίνα, κρεμάλα, σιδερά παρθένα αλλά και μια τρομακτική νοσοκόμα που τον βασάνιζε επί σκηνής με το show να μας έχει αφήσει με ανοιχτό το στόμα. Πραγματικά νομίζω οτι δεν έχω δει πιο πλούσιο θέαμα από τη συγκεκριμένη συναυλία.
Πιστεύω οτι η καλύτερη συναυλία επί Ελληνικού εδάφους, ήταν η συναυλία στο γήπεδο του Παναθηναϊκού στις 19 Ιουλίου 1990. Είναι δυστυχώς η συναυλία που με σημάδεψε, καθώς λόγω ηλικίας δεν μπόρεσα να πάω και αρκέστηκα να την παρακολουθήσω μόνο από την τηλεόραση. Ο Alice τότε περιόδευε για το τεράστιο "Trash" με όλα τα φώτα της δημοσιότητας στραμμένα επάνω του και βρισκόταν πλαισιωμένος από πολύ καλούς μουσικούς. Τον Al Pitrelli και Pete Friesen στις κιθάρες, Tommy T- bone Caradonna στο μπάσο, Derek Sherinian στα πλήκτρα και Eric Singer στα τύμπανα.
Τον έχεις γνώρισει;
Κατάφερα να συναντήσω τον Alice από κοντά αρκετές φορές μέχρι σήμερα, είτε backstage μετά από κάποια συναυλία είτε στο ξενοδοχείο που έμενε, είτε σε κάποια άλλη περίσταση. Η πρώτη φορά όμως είναι σίγουρα από τις πιο έντονες εμπειρίες στη ζωή μου, καθώς αποτελούσε την εκπλήρωση ενός ονείρου που υπήρχε πολλά χρόνια. Συνέβη στις 9 Ιουνίου 2004 πριν τη συναυλία του στην Αθήνα στο θέατρο Πέτρας. Συναντήσαμε μαζί με φίλους από το fan club τον Alice ο οποίος αν και είχε περιορισμένο χρόνο στη διάθεσή του, μας μίλησε με χαρά, βγάλαμε φωτογραφίες, υπέγραψε αυτόγραφα και μας απέδειξε οτι αν και ροκ σταρ, παραμένει προσγειωμένος, προσιτός και εκπληκτικός χαρακτήρας.
Ποια είναι τα σημαντικότερα αναμνηστικά (δίσκοι, T-shirt, πάσα, κουκλάκια, μάσκες κλπ) που έχεις από τον Alice Cooper;
Συλλέγω οτιδήποτε σχετίζεται με τον Alice εδώ και πολλά χρόνια με κάποια από τα αντικείμενα να έχουν ιδιαίτερη συλλεκτική αξία. Για παράδειγμα έχω το School's Out στην πρώτη έκδοση βινυλίου με το εξώφυλλο που ανοίγει σαν θρανίο και τον δίσκο τυλιγμένο σε ένα ροζ γυναικείο εσώρουχο. Επίσης έχω τη βιογραφία "Me Alice" που έχει σταματήσει να κυκλοφορεί ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του '70 και την ειδική έκδοση του CD single "Poison" σε μια χάρτινη κατασκευή ενός μπουκαλιού γεμάτο...δηλητήριο.
Πόσα χρόνια «τρέχεις» το fan club του Alice Cooper στην Ελλάδα;
Το Ελληνικό Fan Club "The Greek Nightmare" ιδρύθηκε το 2004 σε μια προσπάθεια να γνωριστούμε μεταξύ μας όλοι οι Έλληνες "Sick Things" (σ.σ. Alice Cooper fans). Ήδη από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας του fan club, η ανταπόκριση που είχαμε ήταν πολύ μεγάλη, με εγγραφές νέων μελών, διοργανώσεις πάρτυ σε rock clubs και φυσικά ταξίδια στο εξωτερικό για να δούμε συναυλίες του Alice όσο πιο συχνά μπορούμε. Διατηρούμε την ιστοσελίδα μας www.alicecooper.gr απο τότε που ξεκινήσαμε και τη χρησιμοποιούμε παράλληλα με την αντίστοιχη σελίδα στο Facebook για την ανάρτηση ειδήσεων που σχετίζονται με τον Alice ή τις αναγγελίες εκδηλώσεων του fan club μας. Η συμμετοχή του κόσμου είναι μεγάλη, δεχόμαστε συνεχώς νέα μέλη και μέχρι τώρα απαριθμούμε γύρω στα 300, ενώ η σελίδα στο Facebook ακολουθείται από άνω των 1000.
Το Trash βοήθησε τον Alice Cooper να επανέλθει στο προσκήνιο μετά από πολλά χρόνια προσωπικών προβλημάτων και αποτυχημένων (εμπορικά) προσπαθειών. Η συνεργασία με τον Desmond Child του έδωσε την εμπορική επιτυχία που έψαχνε για χρόνια, αν και κατακρίθηκε από πολλούς παλιούς του οπαδούς για αυτή του την κίνηση. Ο επόμενος δίσκος "Hey Stoopid" που κυκλοφόρησε το 1991 τον βρίσκει σε ένα πιο γνώριμο ύφος, που κατά την γνώμη μου κρατάει την εμπορικότητα των κομματιών για τα δεδομένα της εποχής και τα συνδυάζει με τον χαρακτήρα του παλιού γνώριμου Alice. Προσωπικά αν και το Trash είναι το άλμπουμ με το οποίο γνώρισα τον Alice, το Hey Stoopid ήταν ο δυναμίτης που ήρθε δύο χρόνια αργότερα και με έκανε να τον λατρέψω ακόμα περισσότερο.
Ποια κατά τη γνώμη σου είναι τα τρία καλύτερα άλμπουμ του και τα τρία χειρότερα;
Όταν έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε 27 δίσκους, σίγουρα η απόφαση δεν είναι εύκολη. Εάν μπορούσα να ξεχωρίσω μόνο τρείς καλύτερους δίσκους, αυτοί θα ήταν το Billion Dollar Babies,το Welcome To My Nightmare και το Hey Stoopid. Το Billion Dollar Babies είναι κατά τη γνώμη μου ένα από τα σπουδαιότερα rock άλμπουμ όλων των εποχών και αυτό με το οποίο το Original Alice Cooper group έφτασε την κορυφή. Από τη μία έχουμε την φοβερή παραγωγή του Bob Ezrin και από την άλλη, έχουμε ύμνους όπως το ομώνυμο κομμάτι "Billion Dollar Babies", "No More Mr. Nice Guy" και "Elected". Το "Welcome To My Nightmare" αποτελεί τον πρώτο δίσκο της σόλο καριέρας του Alice μετά την διακοπή του Original Alice Cooper group. Ο Bob Ezrin κάνει για μια ακόμα φορά θαύματα στην παραγωγή και ο Alice με τη βοήθεια σπουδαίων μουσικών, μεταξύ των οποίων τους κιθαρίστες Dick Wagner και Steve Hunter, δημιουργεί εκπληκτικά κομμάτια όπως Welcome To My Nightmare, The Black Widow, Only Women Bleed, Department Of Youth, Cold Ethyl και Steven, τα οποία όλα μαζί συνθέτουν ένα concept album με θέμα τους εφιάλτες ενός φανταστικού χαρακτήρα που ακούει στο όνομα Steven. Το Hey Stoopid σχεδόν στο σύνολό του αποτελείται απο κομμάτια δυναμίτες, στιχουργικά και μουσικά φανταστικό και με πάρα πολλούς guest μουσικούς όπως Ozzy Osbourne, Slash, Joe Satriani, Steve Vai, Vinnie Moore, Mick Mars και Nikki Sixx που το απογειώνουν.
Στα τρία πιο αδύναμα άλμπουμ θα μπορούσα να εντάξω τα δύο πρώτα, "Pretties For You" και "Easy Action" στα οποία το Original Alice Cooper group έψαχνε ακόμα τη μουσική του ταυτότητα. Ειδικά το πρώτο ακούγεται πολύ πειραματικό και δεν έχει τα κομμάτια-διαμάντια των δίσκων που ακολούθησαν. Ο τρίτος "χειρότερος" δίσκος κατά τη γνώμη μου είναι το "Zipper Catches Skin" το οποίο κυκλοφόρησε σε μια πολύ δύσκολη εποχή, όπου ανάμεσα σε καταχρήσεις ο Alice έψαχνε τον τρόπο για να ανακάμψει και να επανέλθει στο προσκήνιο αλλάζοντας τη μουσική του κατεύθυνση. Παρ'όλα αυτά όμως, κάθε ένα από αυτά τα τρία άλμπουμ έχει σίγουρα κάποια πολύ καλά κομμάτια.
Ποια είναι η άποψή σου για τους Hollywood Vampires;
Οι αυθεντικοί Hollywood Vampires (διάβασε εδώ την ιστορία τους) ήταν μια λέσχη αποτελούμενη από διάσημους φίλους, μεταξύ των οποίων ο Alice Cooper, John Lennon, Keith Moon, Ringo Starr, Micky Dolenz και Harry Nilsson που στόχο είχαν να κερδίσει ο ένας τον άλλον πίνοντας όσο γίνεται περισσότερο αλκοόλ κάθε βράδυ. Ο Alice χρησιμοποιώντας το όνομα "Hollywood Vampires" δημιούργησε ένα super group σε συνεργασία με τον Johnnie Depp και προσκαλώντας πολλά μεγάλα ονόματα να φτιάξουν ένα δίσκο που αποτελείται ως επί το πλείστον από διασκευές και να περιοδεύσουν μαζί. Σίγουρα μου άρεσε πολύ η ιδέα αυτή, είναι κάτι πρωτότυπο για τα δεδομένα του Alice και τον είδαμε να διασκευάζει πολύ όμορφα γνωστά κομμάτια, αποδίδοντας φόρο τιμής σε φίλους του που δεν βρίσκονται πια εν ζωή εξ'αιτίας κυρίως των καταχρήσεων που έκαναν. Παρ'ολα αυτά δεν θα ήθελα να τον βλέπω να αναλώνεται τόσο πολύ στους Hollywood Vampires, κλέβοντας με αυτό τον τρόπο χρόνο από τις προσωπικές του περιοδείες και τη δημιουργία νέων δίσκων.
Το Paranormal είναι το 27ο άλμπουμ του θρυλικού shock rocker που παρά τα 69 του χρόνια και μην έχοντας εδώ και πολύ καιρό να αποδείξει πλέον τίποτα σε κανένα, συνεχίζει να βγάζει δίσκους και να περιοδεύει σε ολόκληρο τον κόσμο ασταμάτητα. Στον δίσκο συμμετέχουν τα μέλη του Original Alice Cooper group, Michel Bruce στην κιθάρα, Dennis Dunaway στο μπάσο και Neal Smith στα τύμπανα. Παρά τον τίτλο του, το θέμα του άλμπουμ Paranormal, με μοναδική εξαίρεση το ομώνυμο τραγούδι, δεν σχετίζεται με παραφυσικές ιστορίες. Ο δίσκος ανοίγει ατμοσφαιρικά με το Paranormal να μας περιγράφει το φάντασμα ενός άνδρα που έχει πεθάνει και επισκέπτεται τα βράδια την αγαπημένη γυναίκα του, δείχνοντάς της σημάδια για να καταλάβει οτι βρίσκεται δίπλα της. Συνεχίζοντας, περνάμε στο Dead Flies με ένα πολύ πιο ροκ κομμάτι και τον Alice να γράφει φοβερούς στίχους και τη συνέχεια του κλασσικού Generation Landslide απο το Billion Dollar Babies. Ακολουθεί το Fireball που αποτελεί ένα απο τα προσωπικά αγαπημένα μου κομμάτια του νέου δίσκου. Γράφτηκε απο τον Dennis Dunaway, κινείται σε πιο prog rock μονοπάτια και περιγράφει τον εφιάλτη κάποιου που βλέπει έναν κομήτη να πέφτει στη γή και να καταστρέφει τα πάντα, ώσπου ο εφιάλτης αυτός γίνεται πραγματικότητα. Το Paranoiac Personality είναι το τραγούδι που ο Alice είδε οτι πρέπει να γίνει single, καθώς είναι ενδεχομένως πιο πιασάρικο και δεν θα διαφωνήσω. Στο Fallen in Love και με τη βοήθεια του Billy Gibbons απο τους ZZ Top στην κιθάρα, ο Alice δημιουργεί ένα εκπληκτικό blues rock χιτ και ένα απο τα τραγουδια που ξεχωρίζουν. Ακολουθούν τα πολύ ευχάριστα Dynamite Road και Private Public Breakdown, ενώ το Holy Water είναι ένα ακόμα διαμάντι και συνθετικά με το ρεφραίν να σου μένει στο μυαλό αλλά και λόγω του ύφους του που μου φέρνει στη σκέψη "Welcome To My Nightmare" και "Goes To Hell". Σειρά έχει το επίσης αγαπημένο μου "Rats" που είναι ένα ξέφρενο, γρήγορο ροκ κομμάτι και αποτελεί ιδέα του κιθαρίστα Tommy Henriksen που εμπνέστηκε απο τη Νέα Υόρκη καθότι Νεοϋορκέζος. Στο "Sound Of A" ακούμε εναν ψυχεδελικό Alice που δεν έχουμε συνηθίσει. Το παράξενο με αυτό το τραγούδι είναι, οτι είχε γραφτεί στα τέλη της δεκαετίας του '60, ξεχάστηκε και ο Dennis Dunaway το θημήθηκε και το επανέφερε για να το τελειοποιήσουν και να το κυκλοφορήσουν σχεδόν 50 χρόνια αργότερα. Τα δύο κατ'εξοχήν Original Alice Cooper Group κομμάτια του δίσκου, "Genuine American Girl" και "You And All Of Your Friends" ανήκουν επίσης στις πολύ καλές στιγμές και δείχνουν οτι η μπάντα που σόκαρε τον πλανήτη τη δεκαετία του '70, ακόμα "το έχει".
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΟΥΖΗΓΙΑΝΝΗΣ
24/8/17
Δημοσίευση σχολίου