 |
| Οι Flames sστις πρώτες ημέρες.... |
- Επειδή μιλάω με έναν από τους πραγματικά παλαιούς και καλό γνώστη της ελληνικής μουσικής σκηνής, θα πάω την ιστορία πολύ πίσω και θα πω πράγματα που δεν έχω πει σε άλλη συνέντευξη. Λοιπόν, εν αρχή είχα την τιμή και την τύχη να υπηρετήσω (από τα 17) μου, ως μουσικός με σύμβασή στην πολεμική αεροπορία, δίπλα στην αμερικάνικη βάση του Ελληνικού. Από τα μουσικά jam στη βάση και τα αμερικάνικα γκρουπάκια σύντομα μεταφερθήκαμε στην περιοχή της Γλυφάδας με τα τότε γνωστά μπαράκια και τις live μπάντες. Ξεκίνησα τους Flames, ως cover band το 1983-84. Πέρασαν πολλοί μουσικοί σε αυτή την φάση ως μέλη που δεν είναι γνωστά. Εναλλάσσονταν συχνά πότε από σμηνίτες - μουσικούς της βάσης, ακόμα και Αμερικάνους ή πότε από φίλους για jammaρίσματα. Παρουσιάζαμε hard rock προγράμματα σε πολλές νυχτερινές μουσικές εμφανίσεις στα τότε κλαμπάκια γύρω από την στρατιωτική βάση των ΗΠΑ και στην πόλη της Γλυφάδας στην Αθήνα για όσους θυμούνται. (Gilley’s και Boby’s) Φυσικά αυτό δεν είναι οι Flames που έμαθε ο κόσμος αργότερα, αλλά έτσι ξεκίνησα μουσικά τόσο εγώ όσο και αυτό το όνομα το μουσικό μας ταξίδι. Το soft όνομα, το επέλεξε μια φίλη μας και ήταν κατάλληλο εκείνη τη στιγμή γιατί δεν ήμασταν ένα thrash metal συγκρότημα ακόμα. Αλλά συναισθηματικά το κράτησα και έγινε παγκόσμια έτσι γνωστή η μπάντα μας.
Αργότερα το 84, γνώρισα τον Λάκη σ ένα metal στέκι που μαζευόμασταν οι παρέες ο οποίος προφέρθηκε να αναλάβει τα φωνητικά. Φορούσα μια καρφίτσα με μια κιθάρα Flying V, την είδε του άρεσε και ήλθε και με ρώτησε. Του είπα ότι έχω μια κανονική V, το ένα έφερε το άλλο, και έτσι βρεθήκαμε στο υπόγειο του σπιτιού μου όπου το είχα μετατρέψει σ ένα μικρό studio. Ακόμα όμως απείχαμε πολύ από το να στήσουμε ένα κανονικό γκρουπ, εδώ πάντα έλλειπαν οι ντράμερ και μπασίστες οι οποίοι ακόμα και μετά τον πρώτο δίσκο δεν είχαν σταθεροποιηθεί.
Α.Ρ. Πως καταλήξατε να υπογράψετε στην FM;
- Μέχρι να γίνει αυτό δεν είμασταν ακόμα μπάντα. Νομίζω ότι η επαφή με την FM μας πίεσε από το χαβαλέ που κάναμε να βρούμε μέλη, σταθερά πέραν της φωνής και κιθάρας που υπήρχαν και να γίνουμε σωστή μπάντα. Κάτι που έγινε μετά από τον πρώτο δίσκο. Η FM μας έμαθε επειδή είχαν ήδη προηγειθεί κάποια Live και παρουσιάσεις στον μουσικό τύπο όπως στο περιοδικό Metal Hammer. Ένα καλό live μας θυμάμαι στην Rainbow το 1984 μαζί με Ηeaven and Hell, Vice Human και Flames, είχε ταράξει αρκετά τα νερά. Επίσης παίζαμε για μεγάλο διάστημα σ ένα υπόγειο clubaki στο Παγκράτι, το Sunset. Το όνομα μας, τα τραγούδια μας και το στυλ μας αρχίσαν να γίνονται γνωστά. Σ’ επαφή με την FM μάς έφερε ένας κοινός φίλος που αργότερα δούλεψε και στην FM (o Vaggelis ο Lord για να τον μνημονεύσω) με αποτέλεσμα μέχρι το τέλος του 1985 με ένα μόλις χρόνο ζωής σαν μπάντα, να ηχογραφήσουμε σε ένα ελάχιστων δυνατοτήτων 8κάναλο studio, δυο άλμπουμ τα οποία κυκλοφόρησαν με μια σχετική χρονική καθυστέρηση μεταξύ τους, το 1985 και 1986 αντίστοιχα.
Α.Ρ. Στο Made in Hell είχατε περάσει την ιδέα ότι δεν είστε Έλληνες. Γιατί το κάνατε αυτό και τελικά σάς βοήθησε;
Δεν περάσαμε καμία τέτοια ιδέα. Ήδη είχαμε μεγάλο κύκλο που μας γνώριζε σαν μπάντα. Μόνο στα μουσικά στέκια που παίζαμε, ήταν όλη η μουσική σκηνή της Αθήνας κι όλος ο κόσμος της. Αυτή είναι μια χαζή φήμη που έμεινε σε στυλ "σπασμένου τηλεφώνου" Ήταν εύκολο να συμβεί σε μια χρονική περίοδο χωρίς επικοινωνία, internet ή ακόμα και τηλεόραση. Το γεγονός ότι το πρώτο άλμπουμ ήταν χωρίς φωτογραφίες της μπάντας και με τα ψευδώνυμά μας, ίσως βοήθησε αυτή την παρεξήγηση. Εiχα ξαναμιλήσει γι’ αυτή την αρχική φάση γύρω από την αμερικανική βάση των Flames, στο Metal Hammer νομίζω, και πιθανώς αυτή η συνεργασία με το αμερικανικό ακροατήριο να μπέρδεψε αρχικά ότι οι Flames ίσως ήταν μια αμερικανική ή ξένη μπάντα. Είχε πλάκα γιατί και εμείς προσπαθούσαμε να πείσουμε μερικούς φίλους μας μετά την κυκλοφορία του πρώτο άλμπουμ όοτι αυτό που κρατάνε στα χέρια τους, οι FLAMES, είμαστε εμείς!.
Α.Ρ. Ποια ήταν η αρχική σύνθεση;
Δεν μπορώ να πω ότι υπήρχε αρχική σύνθεση, με το ξεκίνημα της μπάντας. Άρχισα την μπάντα συνεργαζόμενος με πολλούς μουσικούς. Ακόμα και στην ηχογράφηση του πρώτου δίσκου δεν ήταν ακόμα η μπάντα “κλειστή”. Δεν υπάρχει ντράμερ (χρησιμοποιήθηκε drum machine), τα μπάσα μοιράστηκαν μεταξύ Andy και Ted, ένα φίλο που κάναμε εμφανίσεις μαζί (δυστυχώς απεβίωσε) Γι’ αυτό το λόγο δεν υπήρχε και φωτογραφία της μπάντας στον δίσκο. Στο δεύτερο δίσκο (κυκλοφόρησε με διαφορά λίγων μηνών από τον πρώτο), έκλεισε ένα σχήμα με τον Nigel φωνη (διαβάστε εδώ τη συνέντευξη του Niger Foxxe), Andy στο bass (έως σήμερα) και Γιώργο Κολλια ντραμς (έχει επίσης αποβιώσει). Υπήρχε όμως πολύ ένταση, τσακωμοί. Αυτή η σύνθεση διαλύθηκε αμέσως με το τελείωμα των ηχογραφήσεων με την αποχώρηση του ντράμερ που τσακώθηκε με τον τραγουδιστή. Εν’ όψει μιας ήδη προγραμματισμένης συναυλίας, αναγκαστικά αντικαταστάθηκε από τον θεικό ντράμερ Γιώργο Ανδρεάκο (George Andrian, o οποίος και παράμεινε στην μπάντα για χρόνια και τον θεωρώ ιδρυτικό μέλος) για τις ανάγκες της συναυλίας στο Autokinisi club το 1986 όπου μετά από αυτό το live έληξε οριστικά το σχήμα αυτό εν μέσω έντασης αφού κανείς δεν ήθελε να συνεχίσει συνεργασία με τον τραγουδιστή και την θέση του πήρε ο Alex Ossek Gerolimatos και ηρεμήσαμε όλοι.
Από αυτή τη στιγμή και μετά αρχίζει η πραγματική ιστορία των FLAMES. Όσο και καλές στιγμές να είχαν τα 2 πρώτα άλμπουμ, άσχετα αν ο κόσμος γουστάρει και νομίζει καλό, από εκείνη τη στιγμή και μετά από δυο δίσκους, μαζευτήκαμε 4 μουσικοί, αφήσαμε πίσω τη λογική στην οποία τσίμπαγε τότε δυστυχώς ο κόσμος του στυλ, μασκαρεύομαι μεταλάς, κρατάω μια κιθάρα και παίρνω πόζες, και αποφασίσαμε να παράγουμε πραγματικά μουσική, σε δύσκολο μουσικά και απομποδιαίο μονοπάτι όπως ήταν τότε το thrash metal στην Ελλάδα.
Για εμένα, η ΠΡΩΤΗ σοβαρή και επαγγελματική σύνθεση άρχισε μετά τα δυο πρώτα άλμπουμ και με τα άτομα που ηχογραφήσαμε το Summon the Dead: Alex vocals (ο αδελφός μου), Andy Kirk bass (εγώ), Chris Kirk κιθάρες και George Andrian ντραμς. Αυτό το σχήμα υπάρχει μέχρι σήμερα που μιλάμε (το 2017) εκτός από τον ντράμερ που τώρα είναι ο Άγγελος Ασημακόπουλος που ηχογράφησε το In Αgony Rise (1996). Να μην ξεχάσω και την συμμετοχή ακόμα ενός φίλου κιθαρίστα, του Athan Skitzou που παρόλο δεν εντάχθηκε στην μπάντα πλήρως ήταν εκεί στην αρχή μαζί μας για ένα χρόνο (87-88) για να βοηθήσει όσο μπορούσε και να ακολουθήσει τους τρελούς βιορυθμούς που είχαμε αναπτύξει.
Πρόβες αρχικά, το 1984, κάναμε σπίτι μου όπου είχα μετατρέψει ένα υπόγειο σε studio και αγριότερα νοικιάσαμε ένα δωμάτιο στην ίδια γειτονιά και το μετατρέψαμε σε studio. Με την είσοδο του Αλεξ είχαμε μόνιμο προβάδικο το υπόγειο (ευγενής παραχώρηση) μιας ροκ καφετέριας, την Aquarius για όσους θυμούνται. Μπύρα και metal ήταν σε συνεχή ροπή.
Α.Ρ. Πες μου τις ιστορίες αν υπάρχουν στα εξώφυλλα των άλμπουμ σας.
Τα εξώφυλλα ήταν επιλογή της FM. Εμείς τα βλέπαμε μετά την κυκλοφορία! Το πρώτο ήταν ΟΚ αν και δεν μας άρεσε που δεν είχε κάποιες φωτό η ακόμα σωστά τα ονόματα μας και τέτοια θέματα. Για το δεύτερο LP ακούγαμε από την εταιρεία μας, την FM ότι θα βγει ένα εξώφυλλο που θα κάνει πάταγο... Mετά μας είπαν ότι η επιτροπή λογοκρισίας (που υπήρχε ακόμη το 85) το είχε “κόψει! Τελικά η FM ξεπέρασε τα όποια προβλήματα και κυκλοφόρησε το Slaughter Ηouse. Η ιδέα ήταν να βγει ένα άλμπουμ με αντιπολεμικό μήνυμα ή χαρακτήρα και τελικά καταλήξαμε σε μια φωτό από ένα κέρινο ομοίωμα κεφαλιού από αντιπολεμική έκθεση στη Νικαράγουα! Για metal μπάντα ήταν αρκετά σκληρό. Τελικά, κακό έκανε αυτό το εξώφυλλο γιατί έκλεισε πολλές πόρτες, αλλά δεν ήταν επιλογή μας. Με την φωτό αυτή είχαμε πολλά προβλήματα, από ορισμένους συντηρητικούς κύκλους, ειδικά για τη βιαιότητα της. Μιλάμε για εποχές μεσαίωνα ακόμα. Τέλος πάντων, η φωτογραφία είναι ένα κέρινο πρόσωπο, με ένα μήνυμα αντιπολεμικό και αντιρατσιστικό. "War is bussiness and bussiness is good..." Το εξώφυλλο δεν βοήθησε πιστεύω να περασει αυτό το μήνυμα και πολλοί κόλλησαν στην φωτογραφία. Άλλοι, ειδικά οι metalheads το γούσταραν τρελά.
Α.Ρ. Πότε ηχογραφήθηκε το Live in Slaughterhouse και τι θυμάσαι από τις ηχογραφήσεις. Ηχογραφήθηκε ένα κομμάτι από συναυλία μας το ΄86 στην “Αυτοκινηση club” και κολλητά διορθώθηκε και πέρασαν overdub θέματα και στο στουντιο για βελτίωση στον ήχο. Δυστυχώς δεν όταν δυνατό να γίνει σε όλα τα τραγούδια του live set. Κυκλοφόρησε βέβαια αρκετά αργότερα, το 1987, όταν ήδη είχαμε άλλο τραγουδιστή, τον Άλεξ και ήδη είχαμε κάνει άλλες συναυλίες. Όπως την μεγάλη βραδιά στο Club 22 που μας είδε ο μάνατζερ των Motorhead και μας έκλεισε κολλητά για να βγούμε μαζί τους. Έτσι είχαμε τελειώσει την ηχογράφηση του Summon the Dead και ήδη ετοιμαζόμαστε για Motorhead.
Α.Ρ. Βάζοντας σε μια σειρά τα άλμπουμ σας ποιο είναι το καλύτερο πιο το τελευταίο στην προτίμησή σου και γιατί.
Δεν μου αρέσουν τα 2 πρώτα. Αν και έχουν πολύ καλές στιγμές, είναι οι κακές αναμνήσεις και οι συνθήκες που ηχογραφήθηκαν. Έγιναν σχεδόν μαζί με διαφορά λίγους μήνες σ΄ ένα studio εντελώς ακατάλληλο για metal κατά την γνώμη μου και με πολύ πίεση. Πολύ βασικό ήταν ότι δεν υπήρχε ακόμα στιβαρή μπάντα που να έχει επικοινωνία, στην ουσία δυο άτομα χωρίς καλές σχέσεις. Η δυνατότητες για καλή παραγωγή ήταν αδύνατες, οπότε για εμένα υστερούν εκεί. Παρόλα αυτά ήταν άθλος να βγουν αυτές οι μουσικές και ο κόσμος τα αγάπησε και τα άκουσε. Να πω εδώ ότι τα κομμάτια μου που είχα σε αυτά τα άλμπουμ, τα έχουμε ξαναηχογραφησει το 2010 με σύγχρονο ήχο αλλά έχουν μείνει κενά στα φωνητικά γιατί ένα σοβαρό θέμα υγείας του τραγουδιστή μας τότε, του Flo Gebhardt διάκοψε την ολοκλήρωση του. Λογικά θα τα ολοκληρώσει και αυτά ο Alex που επέστρεψε στην ενεργό δράση. Το καλό είναι ότι ολόκληρες οι επόμενες 2 δουλείες μας έχουν κλείσει με μεγάλη εταιρεία την οποία και θα μάθετε όταν τελικά τους παραδώσουμε τα τραγούδια του πρώτου δίσκου.
Από τα επόμενα, το καθένα είναι ξεχωριστό και αγαπητό, θα έλεγα ως αγαπημένο το "Summon the Dead". Είναι αλήθεια ότι η καλύτερη στιγμή για τους Flames ήρθε με αυτό το άλμπουμ. Έφερε συμβόλαιο με ξένη δισκογραφική εταιρεία με παγκόσμια διανομή, πολλά live και επαγγελματικές γνωριμίες και βασικά μια νέα πνοή στην μπάντα για μια καινούργια αρχή. Με τον Άλεξ στα φωνητικά γίναμε όλοι πολύ κοντά ο ένας στον άλλο και ήμασταν σαν αδέλφια. Με αυτό τον τρόπο η μουσική βγήκε ευκολότερη και με μεγαλύτερη ευτυχία στη διαδικασία εργασίας. Η μπάντα ήταν πραγματικά ενωμένη και σταθερή. Με εμένα κιθάρα, ο Andy στο μπάσο και ο Γιώργος στα τύμπανα είχαμε ήδη μουσική ιστορία πίσω από μας και ένα σπουδαίο στούντιο και stage experience. Σε αυτό το άλμπουμ είχαμε όλοι το ίδιο μυαλό και γεύση της μουσικής. Καταγράψαμε ελεύθερα άγρια τραγούδια thrash και οι ιδέες ήταν ατελείωτες. Δεν υπήρχε ύφος που να ακολουθεί μόνο τα εσωτερικά μας μουσικά συναισθήματα και την αίσθηση της ελευθερίας σε συνδυασμό με την αγάπη μας για καθαρό thrash metal.
Είχαμε επίσης καταλάβει, με τις επαφές μας με άλλα συγκροτήματα εκτός των συνόρων, ότι ήταν η εποχή αυτής της μουσικής να ανυψωθεί και να λάμψει. Ήταν η εποχή της thrash επανάστασης και ήμασταν εκεί. Μαζί με τις άλλες διεθνείς μεγάλες μπάντες ταυτόχρονα, δεν χάσαμε την ευκαιρία και ζήσαμε κάθε στιγμή αυτής της εμπειρίας που συνέβη ταυτόχρονα σε όλο τον κόσμο.
Το Summon the Dead κυκλοφόρησε παγκοσμίως από τη γαλλική δισκογραφική εταιρία Black Dragon (μόνο στην Ελλάδα η διανομή έγινε από την τοπική FM rec.) και προωθήθηκε ζωντανά με συναυλίες από την αρχή όταν ανοίξαμε τρεις φορές ζωντανές εμφανίσεις με το Motorhead και ακολούθησαν οι επιτυχημένες συναυλίες με Sodom, Running Wild και Kreator.
Ξεχωριστά είναι και το Last Prophecy, το οποίο έχει πολύ καλή παραγωγή και δυνατά τραγούδια που τα παίζουμε μέχρι σήμερα καθώς και το In Agony Rise το πρώτο μας άλμπουμ που κυκλοφόρησε σε CD, με τον Flo Gebhardt στα φωνητικά και που είναι καθαρά “παιδί” των 90 ΄s με πειραματισμό στον ήχο και έχει κάτι από αυτή τη μεταβατική εποχή.
Α.Ρ. H παραγωγή του Nomen illi Mors σας βοήθησε, διαφοροποίησε τον ήχο σας;
Α.Ρ. Παίξατε support σε συναυλίες μεγάλων ονομάτων (Kreator/Sodom/Motorhead). Τι θυμάσαι από αυτές τις συναυλίες και τι σχέδια είχατε σαν Flames.
Αυτό δεν προέκυψε έτσι εύκολα. Άρχισε με την επανεκκίνηση μας σαν μπάντα μετά τα δυο πρώτα άλμπουμ. Είναι σημαντικό να ξαναπώ εδώ, οτι πριν την ηχογράφηση του Summon the Dead, αποφασίσαμε τι θα κάνουμε και πήραμε σοβαρές επαγγελματικές αποφάσεις για την εποχή. Να κάνουμε πρωτιές σε όλα, και για να γίνει αυτό, θα έπρεπε να ξεφύγουμε από τα στενά και με αλυσίδες δεμένα ελληνικά πλαίσια. Να παλέψουμε με το κατεστημένο και να ανοίξουμε δρόμο και για άλλα άξια ελληνικά γκρουπ που ακολουθήσαν. Θυμίζω ήταν μια εποχή χωρίς καμία επικοινωνία με μια τηλεόραση με 2 κανάλια. Σήμερα έχουμε δεδομένες τις αναρτήσεις στο facebook και την άμεση πληροφόρηση, όμως το 1985-1986 αυτό χρειάζονταν κόπο. Ακόμα και ο metal τύπος τότε δεν “έσπρωχνε” το thrash , το αντίθετο.
Έτσι φτιάξαμε το πρώτο ελληνικό thrash metal fun club, το <flaming forces> ώστε να έχουμε άμεση επαφή με τους οπαδούς μας, να τους ενημερώνουμε, να αντλούμε δύναμη αλλά και ιδέες και να ακούμε σωστή κριτική για το πως μας έβλεπαν η τι θα ήθελαν να γίνει. Συναυλιακά αποφασίσαμε να βάλουμε το thrash metal στα σαλόνια όπως ελέχθει. Έτσι προέκυψε η εμφάνιση στο Club 22. Αυτό από μόνο του έκανε πάταγο και που έφερε τον μάνατζερ των Motorhead κοντά μας και να μας προσφέρει τα 3 live στο Sporting. Ομοίως συναυλιακά “ανοίξαμε” κινηματογράφους (πχ ο Ελλήσποντος στη Θεσσαλονίκη και το Μaxim στη Ν. Σμύρνη). Μπήκαμε στο Rodon club, βγήκε το thrash metal από τα υπόγεια και γενικά τότε έγιναν μεγάλες συναυλίες, σε καλούς χώρους, που βοήθησαν και άλλα ελληνικά συγκροτήματα.
Για τους Motorhead δεν θέλω να πω πολλά, μιας και έφυγε και ο Lemmy. Ήταν πολύ φιλικοί και προσιτοί και μας έδωσαν πολλές συμβουλές που για εμάς σαν πιτσιρικάδες τότε ήταν σαν πατρικές συμβουλές που τις κρατήσαμε. Ήταν η πρώτη μας επαφή με ξένη μπάντα από τόσο κοντά και χαίρομαι που ήταν αυτοί. Περάσαμε σχεδόν μια εβδομάδα μαζί κι οι εικόνες και οι φάσεις είναι πάρα πολλές μέσα στην καρδιά μας. Μόνο καλές αναμνήσεις
Τα επόμενα βήματα μας ήταν τα εξής: Πρώτοι ελληνική μπάντα που υπέγραψε συμβόλαιο για παγκόσμια κυκλοφορία με ξένη δισκογραφική εταιρεία, την Black Dragon το 1988, για να φτάσουμε και στα γερμανικά γκρουπ, όπου υπάρχει προετοιμασία και παρασκήνιο. Στις επαφές μάς βοηθούσε και η γερμανική υπηκοότητα του Άλεξ καθώς και το οτι είχε αρχίσει η μετεγκατάσταση μας στη Γερμανία που κρατάει ως σήμερα. Για τους Sodom, είχα ταξιδέψει το καλοκαίρι του΄88 στη Γερμανία όπου και τους συνάντησα. Κανονίσαμε να έρθουν Ελλάδα για συναυλία μαζί μας. Μάλιστα το ελληνικό Metal Hammer τον Αύγουστο του 1988 είχε βάλει σχετικό άρθρο με αυτό το νέο μαζί με μια φωτογραφία από την συνάντηση αυτή. Να σκεφτείς ότι εκείνη την εποχή δεν ερχόντουσα πολλά ξένα γκρουπ για συναυλίες Ελλάδα όπως τώρα. Οι Sodom ήταν το πρώτο ξένο thrash metal συγκρότημα που ήλθε και χαίρομαι που σαν Flames είμασταν εκεί. Τη συναυλία διοργανωτικά ανέλαβε ένας σπουδαίος μετέπειτα συναυλιακός παράγωγος, ο Νίκος Λώρης και πριν το τέλος του χρόνου είμαστε με Sodom στη σκηνή του Rodon Club. Μια συναυλία που βοηθήσαμε να γίνει και το νιώσαμε κάτι σαν ανταμοιβή. Να σου πω ένα άγνωστο παρασκήνιο αφού ρώτησες. Ο ντράμερ τότε των Sodom, o μακαρίτης Whicthunder είχε ένα γραφειοκρατικό πρόβλημα με το διαβατήριο του να μπει στην Ελλάδα και τον βοήθησε ο Αλεξ να το λύσει, οδηγώντας σαν τρελός στην γερμανική πρεσβεία αλλά και στην πολωνική, την ώρα που εμείς κάναμε soundcheck.
H παρθενική αυτή συναυλία για ξένη μπάντα thrash στην Ελλάδα, μας έφερε σε επαφή μέσω Sodom με την γερμανική συναυλιακή εταιρεία Drakkar promotions και έτσι συνεργαστήκαμε και τα υπόλοιπα γκρουπ της εταιρείας αυτής σε Γερμανία και Ελλάδα. Έτσι ακολούθησαν τα live με Running Wild και Kreator. Ένα παρασκήνιο με Kreator που θυμάμαι, είναι οτι είχαμε διοργανώσει σαν Flames εμφάνιση στη Θεσσαλονίκη. Δική μας διοργάνωση. Ο Νίκος (Λώρης) που είχε κλείσει τους Kreator τότε μόνο για Αθήνα, αποφάσισε να έρθει μαζί μας να δει τον παλμό της πόλης, τον χώρο, πως θα τα πάμε εμείς ίσως. Σημειωτόν μέχρι τότε δεν γινόταν συναυλίες του είδους μας από ξένα γκρουπ στη Θεσσαλονίκη. Σταματάγανε όλα Αθήνα. Ακόμα και εμείς σαν Flames παρθενικά πηγαίναμε (οι πρωτιές που έλεγα πιο πριν) και με ρίσκα. Τελικά η συναυλία πήγε πολύ καλά, και σ ένα κενό της συναυλίας που ο ντράμερ έπαιζε ένα σόλο ήμουν backstage και έρχεται και μου λέει ο Νικος. “Μάντεψε, τα βρήκα με τον ιδιοκτήτη του χώρου και θα φέρω τους Kreator και Θεσσαλονίκη”!! Διακόψαμε την συναυλία και τον ανεβάσαμε στη σκηνή για να το ανακοινώσει! Έγινε πανζουρλισμός και χρειάστηκε αρκετός χρόνος να συνεχίσουμε το live που για όσους ήταν εκεί και θυμούνται, πλησίασε τα χίλια άτομα!
Αν και ακολουθήσαν μετέπειτα πολλές συναυλίες μαζί τους, ήταν η πρώτη συναυλία Flames - Kreator στο Rodon Club to 1989 που μας σημάδεψε και έμεινε για πάντα στη μνήμη μας. Όχι μόνο επειδή ήταν πολύ επιτυχημένη αλλά και γιατί αυτή η πρώτη επαφή μαζί τους έγινε σε μια πολύ καλή και φιλική ατμόσφαιρα. Μια φιλία που κρατάει μαζί τους μέχρι σήμερα. Μαζί τους ήταν η εκπρόσωπος της δισκογραφικής τους εταιρείας της Noise, η αρχισυντάκτρια και δημοσιογράφοι από το γερμανικό Metal Hammer, που έγραψαν για όσα έγιναν και ένα σωρό “καλός κόσμος” του ευρωπαϊκού metal χώρου. Τότε γυρίστηκε και το βίντεο του Betrayer. Σαν Flames εννοείται είμασταν παρόντες, μάλιστα είχαμε στήσει και τα όργανα μας (ντραμς, ενισχυτές) μπροστά από την Ακρόπολη, στο θέατρο του Hρώδου του Αττικού όπου γυρίστηκαν κάποιες σκηνές, μια πολύ διασκεδαστική και επιμορφωτική εμπειρία για μας. Παρασκήνιο; Τρελές βολτές για το βίντεο κλιπ, κόντρες μαυροδάφνης vs μπύρας after party στο ξενοδοχείο. Θες κι άλλα;
 |
| Fuzz 2012 |
A.Ρ. Θεωρώ ότι γύρω στο 1989 είχατε τις δυνατότητες να προσπαθήσετε για κάτι καλύτερο στο εξωτερικό; Γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο;
Πριν πω για Flames να πω οτι και εγω προσωπικά ειχα δεχτει και δεχομουν συνεχεια επαγγελματικές προτασεις να συνεργαστω με μεγαλα γκρουπ. Μια επειδή ήσουν μπροστά μόνο θα πω, τότε που ειχες έρθει μετα απο ενα live μας στο Rodon Club με τον τραγουδιστη των Bonfire, τον Clauss Lessman ο οποιος μου ζητησε να τον ακολουθησω στην αμερικανικη του περιοδεία. Φυσικα κατι τετοιο λογω υποχρεωσεων ηταν αδυνατο να ακολουθησω. Μερικες φορες θελεις αλλα δεν μπορείς και άλλες μπορείς αλλά δεν θέλεις...
Το οτι δεν προχωρησαμε σαν Flames το 1989 ηταν επειδη μας φοβισε η ολη αυτη ανελιξη και επιτυχια. Δεν ειχαμε σκεφτει οτι καποια στιγμη οτι θα πρεπει να παρουμε την αποφαση και να βαλουμε κατω υπογραφες οτι θα συνεχισουμε ετσι σαν αποκλειστικη και μόνη δουλεια. Φαντασου οτι μονο εγω ημουν λιγο πανω απο εικοσι χρονων οι υπολοιποι teenagers και ειχαν μπροστα τους στρατο, σπουδες που προγραμματιζαν και γενικα οταν μιλησαμε (με την Noise συγκεκριμενα) οι απαιτησεις τοσο σε ηχογραφησεις οσο και σε συναυλιες ηταν αδυνατον να αντεπεξελθουμε. Πρεπει να επαναλαβω ηταν αλλες εποχες χωρις διαδικτυο, εποχες οπου επρεπε να εισαι παντα παρον καπου και να ταξιδευεις να πας να ηχογραφησεις και οχι οπως σημερα που στελνεις αλμπουμ ζιπαρισμενο σε e- mail. Για να σε μαθουνε επρεπε να σε βλεπουνε συνεχεια να αλωνιζεις τα stages οχι οπως σημερα που κανεις το ιδιο με μια αναρτηση στο youtube. Πατησαμε λοιπον την “παυση “ για λιγο , να περασουν οι θητειες τουλαχιστον και θα βλεπαμε. Σημερα δεν υπαρχει αυτο το “μανατζερ παρε με και κανε με οτι θες”. Τωρα τα γκρουπ δεν εχουν αναγκη τις εταιριες τοσο, οσο τις συναυλιες και αυτες μονο για οικονομικους λογους και οχι για να γινουν γνωστοι. Ειναι η εποχη της αμεσης ειδησης και της πληροφοριας. Ολα ανεβαινουν στο διαδικτυο και η προώθηση ειναι αμεση.
Α.Ρ. Νομίζω ότι το Summon the Dead ήταν το άλμπουμ που θα μπορούσε να σταθεί άνετα στις ξένες αγορές.
Όχι θα μπορούσε, έχει ήδη σταθεί και επάξια θα έλεγα και ακόμα στέκεται. Είναι πολύ πιο γνωστό εκτός Ελλάδος και γίνεται συχνά σημείο αναφοράς και από πολλά ξένα γκρουπ. Είναι το άλμπουμ που έκανε το όνομα Flames αναγνωρίσιμο και την μουσική μας γνωστή παντού. Ξαναέγινε μάλιστα φέτος παγκόσμια επανακυκλοφορία του από την Floga rec ενώ για υλικό Flames έχει ενδιαφερθεί μετά από επικοινωνία μαζί μας και η NWN στην Αμερική.
Α.Ρ. Οι αλλαγές στα μέλη πιστεύεις ότι βοήθησαν ή τελικά δημιούργησαν πρόβλημα;
Κανένα προβλημα. Ηταν αναγκαιο για να προχωρησουμε. Μια μπαντα με 30 χρονια ιστορια εινα λογικο να αλλαζουν μελη καθως η ζωη προχωραει, Μετα τον πρωτο χρονο που ειμαστε μια μπαντα πιστιρικαδων που καναμε χαβαλε καταλαβαμε οτι αν δεν ανεβασουμε το επιπεδο δεν θα προχωρουσαμε. Απο το να πλακονωνται ολοι με τον πρωτο τραγουδιστη τον αλλαξαμε οσο πιο γρηγορα γινοταν απο την αρχη και προχωρησαμε οσο επαγγελματικα μπορουσαμε. Αρα να ενα καλο. Αυτη η αλλαγη εγινε πολυ γρηγορα, μπορει στον κοσμο να φαινεται μεγαλυτερο χρονικο διαστημα γιατι οι δισκοι κυκλοφορουσαν με αργο ρυθμο, αλλα σ ΄εμας δεν φανηκε καθολου.
Οι Flames είναι διαχρονικά η μπάντα μου, που δημιούργησα με σταθερά άτομα εμένα ως Chris Kirk στις κιθάρες και τις συνθέσεις τραγουδιών και τον Andy Kirk τον αδελφό μου στα μπάσα. Είναι δηλαδή κάτι σαν Kirx business! Όμως δεν μπορείς να λες για αλλαγές όταν στην συναυλία μας το 2012 στο Fuzz με Sepultura, ολόκληρο το Ιine up είναι ολόιδιο με τη σύνθεση του 1986! Ακόμα και ο ντράμερ μας που παίζουμε σήμερα είναι μαζί από την ηχογράφηση του In Agony Rise (1996).
Υπήρξαν μεριές αναγκαστικές αλλαγές σε φωνή κυρίως για τις ανάγκες μερικών συναυλιών. Από τα μέλη όμως που δουλέψαμε στο studio δεν υπάρχουν πολλές αλλαγές εκτός του αρχικού μας ντράμερ του George Andrian που αποχώρησε λόγω στρατού το 91 και έκτοτε τον τράβηξε επαγγελματικά αλλού η ζωή και αυτή του Flo που ήταν αναγκαστική λόγω υγείας. Επίσης ο Tάσος Σπηλιοτόπουλος που είχαμε την τιμή να παίζει κιθάρα μαζί μας (1996-97) αυτή τη στιγμή κάνει παγκόσμια επιτυχημένη καριέρα παίζοντας Jazz. O Tom (κιθάρα) εφόσον μπορεί, είναι μαζί μας, ενώ η φιλιά συνδέει όλα τα παιδιά που μοιράστηκαν την σκηνή ως Flames και σήμερα κάνουν κάτι άλλο. Με όλους (εκτός ίσως του πρώτου τραγουδιστή), υπάρχει στενή επαφή και διαχρονική φιλία. Να παραθέσω εδώ ένα ευχαριστήριο με ημερομηνίες για όλους όσους βρεθήκαμε κοντά σε αυτό το μουσικό ταξίδι
Vocals: Nigel Foxxe (1985-86),-Flo Gebhardt (1993 ως σήμερα αδελφός και αιώνιο μέλος) κιθάρες: Athan Skitsos (1987-88)-Tassos Spiliotopoulos (1996-97)- Ντραμς: Kostas Kollias +(1984-85) και George Andreakos (1985 για πάντα)
Επίσης όλα τα παιδιά και φίλους που μοιράστηκαν την σκηνή για τις ανάγκες συναυλιών διαχρονικά ως Flames μαζί μας, Ted Pope μπάσο(1985 +), Ηλίας Παυλιόγλου μπάσο, Γιώργος Παπαγεωργίου ντραμς, Άγγελος Γεωργιόπουλος τραγούδι, Μιχάλης Βαζαίος ντραμς (2000-2002) κι Alex K. ντραμς(2010-1012)
Α.Ρ. Ποίoι ήταν οι επηρεασμοί σου σαν κιθαρίστας;
Καλή ερώτηση. Αν και έχω κάνει μουσικές σπουδές από μικρός, σταμάτησα από το ωδείο την κλασσική κιθάρα γιατί δεν μπορούσα να παίζω την μουσική που μου άρεσε και ειδικά μετά την επιθυμία μου να ασχοληθώ με την ηλεκτρική κιθάρα που ήταν τομέας προς εξερεύνησέ για εμένα. Λογικά επειδή άρχισα να παίζω διασκευές, έμαθα τους κλασσικούς του rock-hard rock. Είχαμε ρεπερτόριο από Clapton, Zeppelin, Sabbath. Προσπαθούσα -βασανιζόμουνα με κάτι παρτιτούρες να μελετήσω τον Gallagher, ενώ αρκετά με βασάνισε και ο Randy Roads, επειδή παίζαμε το Crazy Train. Πολύ χρόνο αφιέρωσα στη μελέτη του Murrey των Maiden που με βοήθησε να ξεκολλήσω και να ασχοληθώ και με άλλα θέματα. Έκτοτε κλείστηκα πολύ στον εαυτό μου, έδωσα πολύ σημασία και στο δεξί χέρι με τεχνικές και ταχύτητες για την πένα , και νομίζω οτι έχω ένα δικό μου αρρωστημένο στυλ που εκτιμούν αρκετοί κιθαρίστες. Στη μπάντα μου είχαν δώσει το ψευδώνυμο R.B. riff bastard.
Α.Ρ. Πως βλέπεις σήμερα το thrash κίνημα και ειδικά τα συγκροτήματα του τότε.
Σήμερα πιστεύω οτι το thrash έχει αλλάξει κατά πολύ. Τα νέα γκρουπ είναι μια κακή απομίμηση των 80΄ς ενώ η νέα γενιά δεν μπορεί να καταλάβει τι ζήσαμε εμείς τότε. Τότε γεννιότανε η μουσική αυτή, real time. Τα παλιά γκρουπ που συνεχίζουν, το κάνουν για βιοποριστικούς λόγους και άσχημα τις περισσότερες φορές, σ ένα κοινό που λαμβάνει την μουσική μέσα από ένα κατακλυσμό νέων μουσικών ακουσμάτων και διόπτρες του ραπ, του RnB, ή του Techno. Βλέπω στη Γερμανία, νέους να χορεύουν Slayer με φιγούρες ραπ ενώ και το ντύσιμο είναι οτι να ναι. Παρόλα αυτά, υπάρχει κόσμος, ακόμα και γίνονται μεγάλα καλοκαιρινά φεστιβάλ, αλλά μετά νέκρα. Στη Γερμανία που ζω, δεν υπάρχει κανένα παλιό metal μαγαζί, κάτι ανάλογο σαν την Ελλάδα που έχει ελάχιστα ή ένα δυο, ενώ οι νέοι έχω την εντύπωση οτι μέσα στην digital και wifi εποχή τους εκλαμβάνουν το metal σαν κάτι “μουσειακό” - ρετρό, που πρέπει μεν να το δούνε, επειδή τους αρέσει, αλλά όλο αυτό, πιστεύω δεν έχει ζωή μέσα του. Με λίγες εξαιρέσεις, δεν το ζούνε, αλλά το μιμούνται, γιατί ακριβώς ζούνε σε μια άλλη εποχή μια διαφορετική ζωή, με διαφορετικές εικόνες και εμπειρίες από την δική μας.
Α.Ρ. Από τα σημερινά ελληνικά thrash/metalσυγκροτήματα ποια ξεχωρίζεις και σε ποια από αυτά «αναγνωρίζεις» τον ήχο των Flames;
Δεν θα μπω σε ονοματολογία. Όλα αυτά που δουλεύουν επαγγελματικά εννοείται. Είναι δύσκολη δουλειά και αξίζει έπαινος σε όλους. Δεν ξεχωρίζω εντός και εκτός Ελλάδος, στην εποχή μας το εκτός είναι πιο εύκολο αλλά διακρίνω αυτούς που διαχρονικά είναι επαγγελματικά παρόντες. Δεν αναγνωρίζω τον ήχο Flames πουθενά, εξάλλου και εμείς δεν είχαμε κάτι ιδιαίτερα σταθερό αλλά έχει αλλάξει η όλη η τεχνολογία της ηχογράφησης από τότε και δεν αναγνωρίζω και το στυλ των Flames που λείπει. Όταν το συζητάμε μεταξύ μας λέμε οτι πρέπει να κάνουμε κάτι γι αυτό.
Α.Ρ. Έχουν γίνει ανατυπώσεις των δίσκων σας;
Καταρχάς έχουν γίνει άπειρες σκατοεκδόσεις με πολύ κακό ήχο χωρίς την έγκριση μας. Δυστυχώς ξαναλέω, κακής παραγωγής εν αγνοία μας και εμείς τυχαία πέφταμε πάνω τους στο ιντερνετ. Αν και έχουμε εταιρεία δικαιωμάτων, την γερμανική Gema, δεν βγάζεις άκρη με τα τόσα φαντάσματα εταιρείες που σκάνε παντού στην flat earth μας...
Η μόνη αξιέπαινη επανέκδοση, έγινε πρόσφατα από την εταιρεία Floga rec. (ταιριάζει και το όνομα μας!) με εξαιρετική δουλειά στα εσώφυλλα και στον ήχο. Αν δεν έχουν εξαντληθεί, προστρέξτε γιατί είναι συλλεκτικά κομμάτια με ιστορικά ένθετα, φωτογραφίες, στίχους, σε έγχρωμο βινύλιο αλλά και σε CD και σέβονται την ιστορία μας σαν παραγωγή και σαν προσπάθεια.
Α.Ρ. Σήμερα σε τι στάδιο βρίσκονται οι Flames; (σ.σ η ερώτηση έγινε το 2017)
Είμαστε τρία ιδρυτικά μέλη όπως σου είπα, ο Αλεξ φωνή, ο Αντυ μπάσο και εγώ κιθάρες. Ακολουθεί από το 1994 ο Άγγελος Ασημακόπουλος ντραμς και ο Τομ Τράμπουρας κιθάρα, από το 1991, εφ όσον αντέχει λόγω απόστασης. Όλοι παλιά μέλη με τη φιλία μας να πηγαίνει 30 χρόνια πίσω σχεδόν. Ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι η διαμονή μας γιατί ο Άντυ μένει μόνιμα Γερμανία, εγώ μεταξύ Γερμανίας και Ελλάδος. Πιστεύω όμως οτι μ έναν καλό προγραμματισμό κάποια live θα τα κάνουμε. Μουσικές έχουμε ηχογραφήσει, αλλά δεν έχουν κλείσει τα φωνητικά και σε κάποια πρέπει να ξαναγραφούν. Κατά τ ΄άλλα, συναντιόμαστε, κάνουμε πρόβες αν και κυρίως οι συναντήσεις καταλήγουν σε μεταλάδικα clubs ή μπίρες, λόγω της μπυρομανίαςς του Άλεξ....
3/8/17/
Εξαιρετικο αρθρο για μια υπεροχη μπαντα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπηρχε καμια φημη'σπασμενου τηλεφωνου ' που να πλανιοταν οτι ηταν ξενοι οι Flames ( Γερμανοι ) οπως λεει ο ανθρωπος . Στα πρωτα τευχη του περιοδικου heavy metal υπαρχει σαφη (και συνεχης ) αναφορα στους Flames, σαν Γερμανικη μπαντα χαρακτηριζοντας τους ισαξιους με μπαντες σαν τις μεγαλες της εποχης ( iron maiden , metalica κτλ κτλ ) . Δεν εχει συμβει ποτε ξενα τετοιο μουσικο σπρωξιμο και τετοια παραπληροφορηση που μπορει να ειχε 'αγνες ' προθεσεις δεν αντιλεγω (εννοω την αγνη βοηθεια των φιλων ) . Ειδικα εκεινη την εποχη που δεν υπηρχε ιντερνετ ηταν πολυ ευκολο ο επαρχιωτης π.χ metal οπαδος να παει και να αγορασει τον δισκο των Γερμανων ισαξιων των iron maiden κτλ ,η ο metal οπαδος των Αθηνων που δεν ηταν μεσα στα 'στεκια ' να 'φαει ' την 'φλουδα' .
ΑπάντησηΔιαγραφήΠροκειται θεωρω για ατοπημα . Θεωρω οτι ολο αυτο εγινε επειδη πραγματι υπηρχε μια προκαταλειψη απεναντι στις Ελληνικες μπαντες ,ως σε ενα μεγαλο βαθμο δικαιολογημενη ( σημερα π.χ εχουμε μπαντες ισαξιες σε ολα με τις ξενες ) οποτε εφευρεθηκε ο τροπος αυτος για να υπερπηδηθουν αυτα τα εμποδια . Φυσικα τελικως και συνηθως ο καθενας παιρνει αυτο που του αναλογει , αλλα ως ενα σημειο η καλη 'εκκινηση ' ειναι σημαντικος παραγοντας . Το αν οι συγκεκριμενοι ειναι μεγαλες αξιες το ξερουν οσοι ασχολουνται με το ειδος . Καποιες φορες τους ειχα ακουσει σε καποια φεστιβαλ που επαιζαν με douglas αλλα ο ηχος ηταν τοσο χαλια που δεν καταλαβαινα . Στην δε περιφημη συναυλια με motorhead στο Σπορτιγκ , η αντιχηση με τις μεταλικες πινακιδες του γηπεδου ηταν τοσο μεγαλη που ακουγοταν ενας αδιακοπος θορυβος . Το αν οι ανθρωποι ηταν καλοι ειναι αλλο πραγμα και αλλο να μετατρεπουμε τα γραπτα σε 'φημες ' .
πες τα ρε AOR γιατι μας περνανε για χανους καποιοι.διολου τυχαιο που δεν εκαναν ποτε τιποτα τουτοι δω παρα τις ''Ξανθοπουλειες'' δικαιολογιες τους.
ΑπάντησηΔιαγραφή