Οι Greenslade είναι μακράν ένα από τα αγαπημένα μου συγκροτήματα, ειδικά με το άλμπουμ τους Spyglass Guest του 1974 που ήταν το πρώτο που άκουσα από τη σχετικά μικρή δισκογραφία τους που μετρά 5 άλμπουμ κι άλλα τόσα Live (μάλλον μικρού ενδιαφέροντος). Το υπέροχο αγγλικό progressive συγκρότημα, σχηματίστηκε το 1972 από τον οργανίστα Dave Greenslade και τον μπασίστα Tony Reeves- κι οι δύο πρώην μέλη των Colosseum-και τη σύμπραξη του οργανίστα Dave Lawson (από τους Alan Bown Set/Web/King Crimson) και του ντράμερ Andrew McCullough.Το συγκρότημα ποτέ δεν γνώρισε ιδιαίτερη εμπορική επιτυχία. Ήταν μια χρονιά (1973) που οι εποχή που ο Rick Wakeman κυκλοφορούσε το κλασικό του Νο1 The Six Wives of Henry VIII, οι Electric Light Orchestra προσπαθούσαν να παντρέψουν την κλασική με το rock κυκλοφορόντας το ELO 2, οι Camel μάς συστήνονταν με το πρώτο άλμπουμ τους, οι Traffic κυκλοφορούσαν το Shoot Out at the Fantasy Factory, οι King Crimson έριχναν στην αγορά το πέμπτο άλμπουμ τους, Larks' Tongues in Aspic κι οι Pink Floyd κυκλοφορούσαν τον ογκόλιθο της σύγχρονης μουσικής, The Dark Side of the Moon. Σταματώ εδώ την παρέλαση των αριστουργημάτων, οι άγνωστοι Greenslade κυκλοφορούσαν το πρώτο άλμπουμ τους με τίτλο το όνομα τους κι ένα εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από τον μάγο Roger Dean. O ήχος τους στηρίχτηκε στα παιχνιδίσματα των πλήκτρων με φωνητικά (όχι σε όλα τα τραγούδια) και κατατάχτηκε χωρίς δεύτερη σκέψη στο progressive, εξ άλλου ήταν οφθαλμοφανέστατα τα όρια στα οποία κινούταν. Αν και η εποχή «σήκωνε» τέτοιου είδους κυκλοφορίες, το άλμπουμ δεν σημείωσε εμπορική επιτυχία, ούτε και το Bedside manners are extra που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και πάλι με εξώφυλλο φιλοτεχνημένο από τον Roger Dean. Ένα καλλιτέχνη που συνδύασε το όνομά του με το progressive και τα μνημειώδη εξώφυλλα των Yes αλλά και μια σειρά εξαιρετικών rock άλμπουμ, όπως τα Demons and Wizards και Magician’s Birthday των Uriah Heep, το Squank των Budgie, τους Asia κ.α.
Το τρίτο άλμπουμ των Greenslade, Spyglass Guest (1974, Νο 34 Ενωμένο Βασίλειο) όχι μόνο είναι το καλύτερο τους και άλμπουμ υπόδειγμα μουσικής τελειότητας, αλλά συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό να βγει το συγκρότημα από το στενό κύκλο των οπαδών τους και κυκλοφόρησε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στην Ελλάδα. Στο άλμπουμ συμμετέχει κι ο κιθαρίστας των Humble Pie, Dave Clempson χωρίς ο ήχος του να αλλοιώσει τη μαγεία των πλήκτρων των Dave Greesnlade και Dave Lawson. Το Spyglass Guest περιέχει 8 συνθέσεις, εκ των οποίων οι 2 είναι μαγικές (Joie de Vivre και Spirit of Dance) και οι υπόλοιπες 6 απλά υπέροχες. Θεωρώ το Spyglass Guest σαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ, και τόσα χρόνια όχι μόνο δεν το βαριέμαι, αλλά κάθε φορά το ανακαλύπτω. Σταματώ εδώ, μένοντας με την ελπίδα να το ακούσετε, όχι στο you tube για κάποια δευτερόλεπτα, αλλά σε φυσική- απολαυστική-μορφή. Το επόμενο άλμπουμ τους με τίτλο Time And Tide δεν κατάφερε να συνεχίσει στο υψηλό επίπεδο του προκατόχου του ενώ εδώ το εξώφυλλο φιλοτέχνησε ο Patrick Woodroffe του οποίου που κορυφαίο έργο του είναι το Sad Wings of Destiny των Judas Priest. Το συγκρότημα διαλύθηκε το 1976 μετά από προβλήματα που είχαν με το management κι ο Dave Greenslade κυκλοφόρησε το προσωπικό του άλμπουμ Cactus Choir(1976) με υλικό που είχε έτοιμο από την εποχή που έπαιζε με τους Greenslade.
Κι εδώ τo εξώφυλλο είναι φιλοτεχνημένο από τον Roger Dean, παρουσιάζει την τετράχειρη ασκητική φιγούρα που εμφανίζεται και στα πρώτα 2 άλμπουμ τους. Το Cactus Choir είχε κυκλοφορήσει και σε ελληνική εκτύπωση με το οπισθόφυλλο μαυρόασπρο για οικονομία (τακτική συνηθισμένη τότε). Σίγουρα πολύ καλύτερο του Time and Time σίγουρα καλύτερο κι από τα πρώτα δύο άλμπουμ τους. Εδώ οι συνθέσεις του Dave Greenslade κινούνται σε πιο χαρούμενο ύφος με τα πλήκτρα να χορεύουν αν και το μεγαλύτερο πρόβλημα παρουσιάζεται στο γεγονός ότι δεν μπορεί να χειριστεί το ίδιο καλά τα τραγούδια που περιέχουν φωνητικά. Οι ορχηστρικές συνθέσεις «πετούν», οι φωνητικές είναι σε χαμηλό επίπεδο. Όπως σε όλα τα άλμπουμ των Greenslade, οι μελωδικές γραμμές είναι υψηλού επιπέδου, αφήνοντας πίσω ή αν θέλετε υστερώντας των φωνητικών. Στο Cactus Choir τον συνοδεύουν ο ντράμερ Simon Phillips, o παλιός του συνεργάτης Tony Reeves στο μπάσο κι ο κιθαρίστας/τραγουδιστής Steve Could (Rare Bird, Alvin Lee).
Πέραν της κριτικής, η μουσική των Greenslade έχει πλούσια ποικιλία κι η περιγραφή των τραγουδιών δεν εξυπηρετεί., ειδικά όταν είναι πολύμορφη όπως αυτή των σπουδαίου αγγλικού progressive συγκροτήματος. Το 1999 είχα τη τύχη να τον συναντήσω στο Λονδίνο κατά τη διάρκεια ενός reunion των Colosseum και διαπίστωσα ότι η μαγευτική μουσική του συμβαδίζει απόλυτα με τον ήπιο και ήρεμο χαρακτήρα του. ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΗ ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ Spygalss Guest (1974) Cactus Choir (1976) (προσωπικό άλμπουμ Dave Greenslade)
Το τρίτο άλμπουμ των Greenslade, Spyglass Guest (1974, Νο 34 Ενωμένο Βασίλειο) όχι μόνο είναι το καλύτερο τους και άλμπουμ υπόδειγμα μουσικής τελειότητας, αλλά συνέβαλε σε μεγάλο βαθμό να βγει το συγκρότημα από το στενό κύκλο των οπαδών τους και κυκλοφόρησε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες, όπως και στην Ελλάδα. Στο άλμπουμ συμμετέχει κι ο κιθαρίστας των Humble Pie, Dave Clempson χωρίς ο ήχος του να αλλοιώσει τη μαγεία των πλήκτρων των Dave Greesnlade και Dave Lawson. Το Spyglass Guest περιέχει 8 συνθέσεις, εκ των οποίων οι 2 είναι μαγικές (Joie de Vivre και Spirit of Dance) και οι υπόλοιπες 6 απλά υπέροχες. Θεωρώ το Spyglass Guest σαν ένα από τα καλύτερα άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ, και τόσα χρόνια όχι μόνο δεν το βαριέμαι, αλλά κάθε φορά το ανακαλύπτω. Σταματώ εδώ, μένοντας με την ελπίδα να το ακούσετε, όχι στο you tube για κάποια δευτερόλεπτα, αλλά σε φυσική- απολαυστική-μορφή. Το επόμενο άλμπουμ τους με τίτλο Time And Tide δεν κατάφερε να συνεχίσει στο υψηλό επίπεδο του προκατόχου του ενώ εδώ το εξώφυλλο φιλοτέχνησε ο Patrick Woodroffe του οποίου που κορυφαίο έργο του είναι το
Δημοσίευση σχολίου