«Πες μου το όνομα του μπασίστα των Doors». Μια ερώτηση που συνήθως απευθυνόταν από μεγαλύτερους και «σοφότερους» προς τους νεόκοπους ροκάδες στα κεντρικά καταστήματα της Αθήνας της δεκαετίας του 70 και απάντησε δεν δινόταν!
Κι όμως, η πραγματικότητα είναι ότι ένα από τα μεγαλύτερα rock συγκροτήματα όλων των εποχών δεν είχε μόνιμο μπασίστα και το μπάσο ακουγόταν από καλεσμένους (session) μουσικούς ή από τα πλήκτρα του Manzarek και την κιθάρα του Krieger. Διαβάστε την κλασική τετράδα, Jim Morrison τραγούδι, Ray Manzarek πλήκτρα/φωνητικά, Robby Krieger κιθάρα και John Densmore ντραμς και πουθενά δεν θα διαβάσετε την ύπαρξη μπασίστα. Ένα συγκρότημα που «περπάτησε» ανάμεσα σε ψυχεδέλεια, blues αλλά και σε άλλα είδη μουσικής, έξω από τα σύνορα του rock (π.χ bossa nova), δεν είχε μπασίστα.
Για να σας λύσω την απορία, στα live του είχε τον ήχο του μπάσου από τα πλήκτρα ενός Fender Rhodes αρμόνιου που έπαιζε ο Μanzarek. Τι γινόταν όμως στο studio; Πραγματικός οργασμός!
Η πραγματικότητα είναι ότι οι Doors είχαν και παραείχαν μπασίστα και μάλιστα όχι μόνο έναν ή δύο αλλά πολύ περισσότερους. Ο πρώτος μπασίστας που είχαν, ήταν… μπασίστρια κι ονομαζόταν Patty Sullivan. Ήταν μέλος του πρώτου συγκροτήματος των αδελφών Manzarek (Rick and Jim) και συμμετείχε στα demos που ηχογράφησαν το 1965 και παρουσιάστηκαν στο box set που κυκλοφόρησε το 1997 και περιλαμβάνει αρχικές ηχογραφήσεις των “End of the Night,” “Moonlight Drive” και “Hello, I Love You.” Ένα μήνα μετά από αυτές τις ηχογραφήσεις, το συγκρότημα άλλαξε το όνομα του σε Doors, έμεινε μόνο ο Ray Manzarek, στην κιθάρα ήλθε ο Krieger και η Patty άλλαξε επίθετο, παίρνοντας το όνομα του άντρα της Patty Hansen! Το συγκρότημα, οι Doors πλέον, υπέγραψαν στην Electra και σαν τετράδα (τραγουδιστής, οργανίστας, ντράμερ και κιθαρίστας) αποφάσισαν να προχωρήσουν χωρίς μπασίστα. Όταν μπήκαν στο studio να ηχογραφήσουν το πρώτο άλμπουμ τους, ο παραγωγός Paul Rothchild, κατάλαβε ότι ο ήχος του μπάσου που έβγαινε από τα πλήκτρα του Manzarek δεν ήταν βαρύς κι αρκετός, γι αυτό κι έφερε τον Larry Knechtel να παίζει μπάσο στα "Twentieth Century Fox", "Soul Kitchen", "Light My Fire", "I Looked At You" και "Take It as It Comes" και μάλιστα πουθενά δεν αναφέρεται η παρουσία του. Για την ιστορία, ο Knechtel έχει παίξει σε δίσκους των Presley, Beach Boys, Mamas and the Papas, Byrds, Neil Diamond και Simon&Garfunkel κι αργότερα έγινε μέλος των Bread και Dixie Chicks, πριν φύγει από τη ζωή το 2009 από καρδιακή προσβολή.
Σύμφωνα με τον Densmore, ο Larry Knechtel δεν αναφέρθηκε στα credits του δίσκου, γιατί έπαιξε τις ίδιες νότες με το μπάσο που έπαιξε κι ο Manzarek με τα πλήκτρα και δεν ηχογράφησε μαζί τους, αλλά τα μέρη του μπήκαν overdubbed αργότερα. Ο Rothchild είχε αντιληφθεί ότι ο ήχος του μπάσου που έβγαινε από το Fender Rhodes δεν έφθανε.
Έτσι η ανύπαρκτη αναφορά μπασίστα στο πρώτο άλμπουμ συνεχίστηκε και στα επόμενα, με τον Doug Lubahn να είναι ο πλέον γνωστός και σαν “the fifth Door.” Ο Lubahn έπαιζε στους Clear Light, ένα συγκρότημα που ο Rothchild είχε φέρει στην Elektra κι έπαιξε στο studio στα 7 από τα 10 κομμάτια του δεύτερου άλμπουμ τους, “Strange Days». Μάλιστα, κατά τη διάρκεια των ηχογραφήσεων του “Strange Days», του προτάθηκε να γίνει μέλος των Doors, με την πρόταση να γίνεται από τον Paul Rothchild, που έκανε παραγωγή και στο άλμπουμ των Clear Light. Ο Lubahn αρνήθηκε ακριβώς για αυτό το λόγο, θεωρώντας ανήθικη την πρόταση, αφού ήδη δούλευε με τους Clear Light, να του προτείνει να πάει σε άλλο συγκρότημα! Αργότερα, ο Lubahn έμαθε ότι η πρόταση προερχόταν από τους Doors κι ο Rothchild τη μετέφερε, αλλά είχε σαν προτεραιότητα τη συμμετοχή του στους Clear Light. Σαν session μουσικός συνέχισε να παίζει στα άλμπουμ τους, όπως σχεδόν σ’ όλο το Waiting for the Sun (1968) και σε τρία κομμάτια του The Soft Parade (1969). Για την ιστορία, μετά τους Clear Light, ο Lubahn σχημάτισε το jazz-rock σχήμα των Dreams και μετά έπαιξε και στους Riff Raff. Ο Lubahn έπαιξε σχεδόν σ’ όλα τα τραγούδια του Waiting for the Sun, αλλά τώρα έχουμε άλλους 2 μπασίστες να συμμετέχουν στις ηχογραφήσεις. Πρόκειται για τον μπασίστα των Kingsmen, Kerry Magness που έπαιξε στο “The Unknown Soldier” και τον Leroy Vinnegar (Chet Baker, Sonny Rollins, Van Morrison) που παίζει ακουστικό μπάσο στο “Spanish Caravan”. Στο “Soft Parade” o Rothchild φέρνει το Harvey Brooks, που παίζει σε 6 τραγούδια του άλμπουμ, συμπεριλαμβανομένου και του “Touch Me”. Ο Brooks είχε καλή προϊστορία session μουσικού, παίζοντας με Al Kooper, Bob Dylan (Highway 61 Revisited), Robbie Robertson και Levon Helm, ενώ έπαιξε και στο ιστορικό Super Session των Mike Bloomfield, Stephen Stills και Al Kooper.
Σύμφωνα με τον ντράμερ των Doors, John Densmore, την εποχή των ηχογραφήσεων του MorrisonHotel, το συγκρότημα άλλαξε διαρκώς μπασίστες για να μπορεί να πάρει από τον καθένα ένα διαφορετικό feeling, θεωρώντας τον Brooks καλύτερο όλων. Όμως οι εναλλαγές μπασιστών συνεχίστηκαν και στο MorrisonHotel (1970), όπου στα 9 από τα 11 τραγούδια παίζει ο Ray Neopolitan (από το συγκρότημα του Joe Cocker) ενώ στα άλλα δύο, παίζει ένας εξαιρετικός blues κιθαρίστας, άγνωστος στην Ευρώπη, ο Lonnie Mack!!!
Στο επόμενο, που είναι και το τελευταίο studio άλμπουμ τους, στη θέση του παραγωγού βρίσκουμε τον Bruce Botnick, που δούλευε σαν μηχανικός ήχου στα προηγούμενα άλμπουμ τους, και φυσικά καινούργιο μπασίστα. Ο Jerry Scheff, που έχει παίξει με τους Everly Brothers, Association και Elvis Presley, ηχογραφεί όλα τα μέρη μπάσου του L.A. Woman. Όπως και στην περίπτωση του Knechtel, έτσι και τώρα, οι Doors του προσφέρουν τη θέση του μόνιμου μπασίστα σαν πλήρες μέλος, αλλά 3 μήνες μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, ο Morrison βρέθηκε νεκρός στο Παρίσι και τα σχέδια ανατρέπονται. Ο Scheff συνέχισε την καριέρα του, παίζοντας με τους Presley, Elvis Costello, Bob Dylan, Roy Orbison και Richard Thompson.
Στα δύο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν χωρίς τον Morrison, τα Other Voices και Full Circle, στο μπάσο ήταν οι Wolfgang Melz, Willie Ruff (Dizzy Gillespie, Miles Davis, Leonard Cohen), Chris Ethridge (Flying Burrito Brothers, Gram Parsons, Linda Ronstadt), Charles Larkey (Carole King) και ο γνωστός Leland Sklar (James Taylor, Eric Clapton, Phil Collins, Jackson Browne), ενώ ο Jack Conrad που παίζει και στα δύο άλμπουμ, συνοδεύει τους Densmore, Krieger και Manzarek στην περιοδεία.
Στο An American Prayer, οι τρεις εναπομείναντες χρησιμοποιούν τους Bob Glaud και Jerry Scheff , ενώ για κάθε εμφάνισή τους καλούν και διαφορετικό μουσικό! Ο παραγωγός Don Was τους συνοδεύει στο Rock and Roll Hall of Fame (1993) με τον Eddie Vedder των Pearl Jam να κάνει τα φωνητικά, ενώ ο Angelo Barbera, μπασίστας της Robby Krieger Band έπαιξε στο αφιέρωμα του VH1, Storytellers, όπου επίσης συνοδεύτηκαν από guests τραγουδιστές. Ο Barbera έπαιξε και στους Manzarek-Krieger (αρχικά λεγόντουσαν the Doors of the 21st Century) και το 2004 αντικαταστάθηκε από τον Phil Chen που έμεινε μέχρι το θάνατο του Manzarek.
.
Αν δεν κάνω λάθος το μέτρημα, το σύνολο των μπασιστών που χρησιμοποίησαν είναι 18!
12/12/16
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Κι όμως, η πραγματικότητα είναι ότι ένα από τα μεγαλύτερα rock συγκροτήματα όλων των εποχών δεν είχε μόνιμο μπασίστα και το μπάσο ακουγόταν από καλεσμένους (session) μουσικούς ή από τα πλήκτρα του Manzarek και την κιθάρα του Krieger. Διαβάστε την κλασική τετράδα, Jim Morrison τραγούδι, Ray Manzarek πλήκτρα/φωνητικά, Robby Krieger κιθάρα και John Densmore ντραμς και πουθενά δεν θα διαβάσετε την ύπαρξη μπασίστα. Ένα συγκρότημα που «περπάτησε» ανάμεσα σε ψυχεδέλεια, blues αλλά και σε άλλα είδη μουσικής, έξω από τα σύνορα του rock (π.χ bossa nova), δεν είχε μπασίστα.
Για να σας λύσω την απορία, στα live του είχε τον ήχο του μπάσου από τα πλήκτρα ενός Fender Rhodes αρμόνιου που έπαιζε ο Μanzarek. Τι γινόταν όμως στο studio; Πραγματικός οργασμός!
Η πραγματικότητα είναι ότι οι Doors είχαν και παραείχαν μπασίστα και μάλιστα όχι μόνο έναν ή δύο αλλά πολύ περισσότερους. Ο πρώτος μπασίστας που είχαν, ήταν… μπασίστρια κι ονομαζόταν Patty Sullivan. Ήταν μέλος του πρώτου συγκροτήματος των αδελφών Manzarek (Rick and Jim) και συμμετείχε στα demos που ηχογράφησαν το 1965 και παρουσιάστηκαν στο box set που κυκλοφόρησε το 1997 και περιλαμβάνει αρχικές ηχογραφήσεις των “End of the Night,” “Moonlight Drive” και “Hello, I Love You.” Ένα μήνα μετά από αυτές τις ηχογραφήσεις, το συγκρότημα άλλαξε το όνομα του σε Doors, έμεινε μόνο ο Ray Manzarek, στην κιθάρα ήλθε ο Krieger και η Patty άλλαξε επίθετο, παίρνοντας το όνομα του άντρα της Patty Hansen! Το συγκρότημα, οι Doors πλέον, υπέγραψαν στην Electra και σαν τετράδα (τραγουδιστής, οργανίστας, ντράμερ και κιθαρίστας) αποφάσισαν να προχωρήσουν χωρίς μπασίστα. Όταν μπήκαν στο studio να ηχογραφήσουν το πρώτο άλμπουμ τους, ο παραγωγός Paul Rothchild, κατάλαβε ότι ο ήχος του μπάσου που έβγαινε από τα πλήκτρα του Manzarek δεν ήταν βαρύς κι αρκετός, γι αυτό κι έφερε τον Larry Knechtel να παίζει μπάσο στα "Twentieth Century Fox", "Soul Kitchen", "Light My Fire", "I Looked At You" και "Take It as It Comes" και μάλιστα πουθενά δεν αναφέρεται η παρουσία του. Για την ιστορία, ο Knechtel έχει παίξει σε δίσκους των Presley, Beach Boys, Mamas and the Papas, Byrds, Neil Diamond και Simon&Garfunkel κι αργότερα έγινε μέλος των Bread και Dixie Chicks, πριν φύγει από τη ζωή το 2009 από καρδιακή προσβολή.
Σύμφωνα με τον Densmore, ο Larry Knechtel δεν αναφέρθηκε στα credits του δίσκου, γιατί έπαιξε τις ίδιες νότες με το μπάσο που έπαιξε κι ο Manzarek με τα πλήκτρα και δεν ηχογράφησε μαζί τους, αλλά τα μέρη του μπήκαν overdubbed αργότερα. Ο Rothchild είχε αντιληφθεί ότι ο ήχος του μπάσου που έβγαινε από το Fender Rhodes δεν έφθανε.
Larry Knechtel |
Το πρώτο και μοναδικό άλμπουμ των Clear Light. |
Στο επόμενο, που είναι και το τελευταίο studio άλμπουμ τους, στη θέση του παραγωγού βρίσκουμε τον Bruce Botnick, που δούλευε σαν μηχανικός ήχου στα προηγούμενα άλμπουμ τους, και φυσικά καινούργιο μπασίστα. Ο Jerry Scheff, που έχει παίξει με τους Everly Brothers, Association και Elvis Presley, ηχογραφεί όλα τα μέρη μπάσου του L.A. Woman. Όπως και στην περίπτωση του Knechtel, έτσι και τώρα, οι Doors του προσφέρουν τη θέση του μόνιμου μπασίστα σαν πλήρες μέλος, αλλά 3 μήνες μετά την κυκλοφορία του άλμπουμ, ο Morrison βρέθηκε νεκρός στο Παρίσι και τα σχέδια ανατρέπονται. Ο Scheff συνέχισε την καριέρα του, παίζοντας με τους Presley, Elvis Costello, Bob Dylan, Roy Orbison και Richard Thompson.
Στα δύο άλμπουμ που κυκλοφόρησαν χωρίς τον Morrison, τα Other Voices και Full Circle, στο μπάσο ήταν οι Wolfgang Melz, Willie Ruff (Dizzy Gillespie, Miles Davis, Leonard Cohen), Chris Ethridge (Flying Burrito Brothers, Gram Parsons, Linda Ronstadt), Charles Larkey (Carole King) και ο γνωστός Leland Sklar (James Taylor, Eric Clapton, Phil Collins, Jackson Browne), ενώ ο Jack Conrad που παίζει και στα δύο άλμπουμ, συνοδεύει τους Densmore, Krieger και Manzarek στην περιοδεία.
Στο An American Prayer, οι τρεις εναπομείναντες χρησιμοποιούν τους Bob Glaud και Jerry Scheff , ενώ για κάθε εμφάνισή τους καλούν και διαφορετικό μουσικό! Ο παραγωγός Don Was τους συνοδεύει στο Rock and Roll Hall of Fame (1993) με τον Eddie Vedder των Pearl Jam να κάνει τα φωνητικά, ενώ ο Angelo Barbera, μπασίστας της Robby Krieger Band έπαιξε στο αφιέρωμα του VH1, Storytellers, όπου επίσης συνοδεύτηκαν από guests τραγουδιστές. Ο Barbera έπαιξε και στους Manzarek-Krieger (αρχικά λεγόντουσαν the Doors of the 21st Century) και το 2004 αντικαταστάθηκε από τον Phil Chen που έμεινε μέχρι το θάνατο του Manzarek.
.
Αν δεν κάνω λάθος το μέτρημα, το σύνολο των μπασιστών που χρησιμοποίησαν είναι 18!
12/12/16
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
Όντως! το πολύ ωραίο μπάσο στο Roadhouse Blues είναι του ...Lonnie Mack!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή