Οι συλλογές κάθε είδους (δηλ με ελληνικά ή ξένα τραγούδια), παρουσίασαν πολύ μεγάλες πωλήσεις, ιδιαίτερα το διάστημα μεταξύ 1980 έως και 1990, αλλά συνέχισαν, με πτώση έως και το 1995 ώσπου άρχισαν να εμφανίζονται όλο και σπανιότερα, έως ότου και σταμάτησαν, γιατί η ψηφιακή τεχνολογία τις κατέστησε άχρηστες. Στην σημερινή επικοινωνία μας θα προσπαθήσω να παρουσιάσω τις πιο πετυχημένες συλλογές που φτιάχτηκαν στην Ελλάδα, πάντα στο χώρο classic, hard και heavy.
Όπως θα διαβάσετε και πιο κάτω, το κείμενο είναι γραμμένο σε παρελθόντα χρόνο, για το λόγο ότι συλλογές...δεν κυκλοφορούν πια, ή κυκλοφορούν ελάχιστες.Να ξεκινήσω με τη σημασία και τη δύναμη των συλλογών κι ειδικά αυτών που φτιαχνόντουσαν στη χώρας μας, που δεν ήταν καθόλου λίγες. H δισκογραφική εταιρεία μπορούσε με έτοιμο ηχογράφημα να συμπληρώσει ένα δίσκο και με πολύ λίγα έξοδα (κοπή, mastering, εξώφυλλο) να προσθέσει ένα άλμπουμ στην κυκλοφορία της, που την δεκαετία του '80 πραγματοποιούσε καλές πωλήσεις, κι αν διαφημιζόταν τηλεοπτικά, τότε οι πωλήσεις όπως θα διαβάσετε και πιο κάτω ήταν εντυπωσιακές! Παράλληλα, μπορούσε να συμπεριλάβει στη συλλογή τραγούδια από άγνωστο ή «δύσκολο» καλλιτέχνη και να τον γνωρίσει στο κοινό. Από την πλευρά του, ο αγοραστής μπορούσε με λίγα χρήματα να αγοράσει συγκεντρωμένες πολλές επιτυχίες. Να σημειώσω ότι η διαδικασία επιλογής τραγουδιών και η τελική επιλογή χρειαζόταν τουλάχιστον ενάμιση μήνα, γιατί για να συμπεριληφθεί ένα τραγούδι σε συλλογή, χρειάζεται άδεια από την εταιρεία στην οποία ανήκει (repertoire owner), άδεια που -τότε τουλάχιστον- ερχόταν μέσω telex και ο manager ή η εταιρεία, μπορούσε να αργήσει κι ένα μήνα! Γι αυτό κι η προεργασία έπρεπε να ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα γιατί μετά χρειαζόταν και μια εβδομάδα για να γίνει το εξώφυλλο και να προγραμματιστεί η κυκλοφορία της. Εννοείται ότι το να συμπεριλάβεις ένα κομμάτι χωρίς άδεια σε συλλογή ήταν σοβαρό ατόπημα καθώς ο λογιστικός έλεγχος των πολυεθνικών ήταν τουλάχιστον κάθε 6 μήνες και δεν δικαιολογούσε τέτοια "λάθη".
(compilation), σε μια εποχή που ο δίσκος ήταν το καλύτερο δώρο και οι πωλήσεις αύξαναν ημέρα με την ημέρα, λογικό ήταν να πουλούν σαν ...τρελές. Προανέφερα τη σειρά I love Disco, γιατί έχω ιδίαν πείρα, καθώς εργαζόμουν στην CBS, αλλά το ίδιο μεγάλες πωλήσεις πραγματοποιούσαν και οι καλές συλλογές των άλλων εταιρειών, ειδικά την εποχή που οι συλλογές που κυκλοφορούσαν ήταν λίγες και διαφημιζόντουσαν στην τηλεόραση, το Πάσχα και τα Χριστούγεννα. Όταν η αγορά "βρώμισε", οι πωλήσεις έπεσαν και σ' αυτό συνέβαλε το γεγονός ότι εμφανίστηκαν οι ειδικές συλλογές με τις οποίες θα ασχοληθούμε αμέσως τώρα.
Να συμπληρώσω ότι, εκ των πραγμάτων, οι ελληνικές συλλογές ξένου ρεπερτορίου δεν είναι δυνατόν να έχουν κάποια αξία, όπως συμβαίνει με συλλογές που ετοιμάζονται στο εξωτερικό, που ο compiler έχει τη δυνατότητα να βρει και να βάλει τραγούδια και καλλιτέχνες που είναι άγνωστοι. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνο σε συλλογές ελληνικού ρεπερτορίου, αλλά συνέβη ελάχιστες φορές γιατί ο μοναδικός γνώμονας ήταν οι δίσκοι να είναι γεμάτοι από hits για να πουλήσουν περισσότερο. Με λίγα λόγια, Metal Massacre ήταν αδύνατον να φτιάξουμε εδώ.
Επίσης, έως και τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’90, οι χρυσοί και πλατινένιοι δίσκοι στη χώρα μας, ανακοινωνόντουσαν από την ίδια τη δισκογραφική εταιρεία και δεν υπήρχε ανεξάρτητος λογιστικός έλεγχος.
Με λίγα λόγια, ο καθένας έλεγε ό,τι ήθελε. Από το 1992 και μετά που δημιουργήθηκε το chart του IFPI, υπήρξε σχετικός έλεγχος.
ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΣΕ ΒΙΝΥΛΙΟ
Δυστυχώς δεν ξέρω, ιστορικά, ποια είναι η πρώτη ξένου ρεπερτορίου ελληνική συλλογή, ξέρω ότι δυο από τις σημαντικότερες συλλογές είναι οι Sound of Rock (1981) Vol 1 και Vol 2, η κόκκινη και η πράσινη, με επιλογή και κείμενα του Αργύρη Ζήλου, που τότε δούλευε στη CBS. Για την ιστορία στις 2 συλλογές φιλοξενούνται τραγούδια των JJ. Cale, Santana, Bob Dylan, Supertramp, Pavlov’s Dog, Bruce Springsteen, Strawbs, Al Stewart, Leonard Cohen, Phil Ochs(!), Byrds κ.α. Η πιο εμπορική και γνωστή rock συλλογή, είναι η Classic Metal Ballads που κυκλοφόρησε το 1991 σε διπλό βινύλιο και μονό cd και διαφημίστηκε στην ΕΡΤ. Την επιλογή των τραγουδιών επιμελήθηκαν ο Δημήτρης Κατής των Εξόριστων και ο Μάνος Ξυδούς (μετέπειτα Πυξ Λαξ). Σοβαρό ατόπημα, το κόψιμο στο Epitaph των King Crimson που από 8λεπτον έγινε 5λεπτο αλλά και του Child in Time των Τιτανοτεράστιων που από 10λεπτο έγινε 5λεπτο, προφανώς για να χωρέσουν στο cd και βινύλιο. Καλύτερα όμως να μην έβαζαν στη συλλογή 2 άλλα κομμάτια, παρά το πετσόκομμα που έκαναν.
Το 1980, η μουσική εφημερίδα 18 και το περιοδικό Ποπ Ροκ, κυκλοφορούν τη συλλογή Νέο Rock, με υπότιτλο Frankenstein and the Monsters from Hell (αυτό δεν ξέρω πού κόλλαγε) με τιμή 100 δρχ! Η αρχική σκέψη ήταν να διατεθεί μαζί με ένα από τα δύο έντυπα (που είχαν τον ίδιο εκδότη) αλλά λόγω όγκου του δίσκου δεν μπορούσε να διανεμηθεί με το περιοδικό/εφημερίδα κι έτσι μπήκε ένα κουπόνι στα έντυπα και με επί πλεόν 100 δρχ.που έδινες στον καταστηματάρχη, έπαιρνες το δίσκο που περιείχε επιτυχίες των Flash and the Pan, Members, City Boy, Magazine, Motors, Dire Straits, Blondie κ.α. Η σειρά συνεχίστηκε, χωρίς κουπόνι και με τίτλο Rock 80’s Virgin με τα vol να φθάνουν έως το 7! Αν και το περιεχόμενο δεν ήταν classic, hard και heavy αλλά New wave, τη μνημονεύω γιατί εκπλήρωνε τον όρο συλλογή, με καλά κομμάτια, τα περισσότερα επιτυχίες αλλά και ενδιαφέροντα άγνωστα. Σε όλες η επιλογή είχε γίνει από τον Γιάννη Πετρίδη και το εξώφυλλο ήταν το ίδιο, άλλαζε το χρώμα.
Η Polygram, όπως ήταν το όνομα της εταιρείας τη δεκαετία του '80, ήταν μια δισκογραφική εταιρεία με πολλά labels και ως εκ τούτου είχε πολύ υλικό. Μια πολύ ενδιαφέρουσα συλλογή, ήταν η Hell has Broken Loose (1985) με 11 "δύσκολα", όπως η διασκευή των Raven και UDO στο κλασικό Born to be wild (άσχετα αν είναι μια από τις χειρότερες διασκευές που έχω ακούσει), αλλά και Louie Louie από τους Motorhead που δεν έχει συμπεριληφθεί σε κανένα studio άλμπουμ (επίσης διασκευή, πρώτη εκτέλεση The Kingsmen) και το Killed by Death που υπάρχει μόνο σε συλλογή των Mothrhead κι όχι studio άλμπουμ. Επίσης Angel Witch στο ομώνυμο κομμάτι, Tokyo Rose - Spartan Warrior, Millenium, Incubus, Wrathchild, Venom κ.α. Συνεχίζουμε το ταξίδι μας στις συλλογές/βινύλια με τη συλλογή All you Need is Metal (1988) με 12 τραγούδια, επιλογές των Ελίνας Δεδαλοπούλου και Κώστα Ρεκουνιώτη. Dio - Night People, Yngwie Malmsteen - You don't remember I never forget, TNT - Everyone's a star, Cinderella - Shake me, Bon Jovi - Wanted dead or alive και τα "δύσκολα" για συλλογή, άντε να τα βρεις σε άλλη συλλογή, Jeff Paris - Saturday Night, Mortal Sin - Blood death hatred, Victory - One track mind αλλά και Zodiac Mindwrap! Σημειωτέον ότι στο οπισθόφυλλο υπήρχε ένα μικρό σημείωμα για κάθε καλλιτέχνη. Τη συλλογή Rock Tracks (1990) επιμελήθηκε ο Κώστας Ρεκουνιώτης με τη δική μου συνδρομή. Η πρώτη πλευρά του βινυλίου φιλοξενούσε ονόματα του λεγόμενου hairy metal (Cinderella, Michael Monroe, L.A. Guns, Saraya, Giant, Tora Tora) και η δεύτερη πιό ...metal (Onslaught, Danzig, Almighty, Mortal Sin, Wolfsbane).
Η ΕΜΙ ήταν η εταιρεία που κυκλοφόρησε τις περισσότερες metal συλλογές, οι περισσότερες με κακόγουστα εξώφυλλα, αλλά ξεχωρίζω τη Metal Thunder (1987) με τραγούδια επιλογής του Νίκου Κορρέ. W.A.S.P. - 95 Nasty, Queenrsyche - Walk in the shadows, Manowar - Battle Hymns, Whitesnake - You're gonna break my heart again, Spitfire - Lady of the Night, Waysted - Wild Night κ.α.
ΟΙ ROCK ΣΥΛΛΟΓΕΣ ΣΤΑ ΠΕΡΙΟΔΙΚΑ ΚΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ
Προς τα τέλη της δεκαετίας του 90 αρχίζει μια έντονη παρουσία premiun cd σε περιοδικά κι εφημερίδες. Premium ονομάζονται τα προϊόντα, εν προκειμένω cd, που διανέμονται μαζί με περιοδικά, εφημερίδες ή άλλα μέσα. Τα τραγούδια που μπαίνουν σε αυτές τις συλλογές είναι όλα παλιά, ηλικίας 20 ετών και πάνω, με πολύ χαμηλά δικαιώματα κι οι άδειες από το εξωτερικό είναι πανεύκολες, εκτός αν οι καλλιτέχνες από το συμβόλαιο τους απορρίπτουν τη συμμετοχή τραγουδιών τους σε τέτοιες συλλογές (AC/DC, Pink Floyd, Led Zeppelin, Neil Young, Rod Stewart, Madonna, Iron Maiden κ.α.). Οφείλω να ομολογήσω, αν και οι συλλογές αυτές δεν έχουν καμία δισκογραφική αξία, ότι εκ μέρους της ΕΜΙ κυκλοφόρησαν αρκετές που ήταν full of hits. Θα παρουσιάσω μόνο ορισμένες συλλογές που κυκλοφόρησαν με τα περιοδικά Metal Hammer και POP-ΡΟΚ, όπως οι δύο συλλογές που ετοίμασε ο Χάρης Καββαδίας, τα Rock Masterpiece Vol One και Vol Two (1997). Καλά τραγούδια, ομοιόμορφου ύφους και ορισμένα δύσκολα κομμάτια (Animals, Nashvillee Teens, Jeff Beck, Canned Heat, Ten Years After κ.α. η πρώτη και Talking Heads, Talk Talk, Blondie, Tom Robinson, Thomas Dolby η δεύτερη), άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις. Χαρακτηριστικό είναι ότι στην πρώτη συλλογή, ο Χάρης έχει συμπεριλάβει τους εντελώς άγνωστους στην Ελλάδα αμερικάνους Bang, καμία σχέση με το pop ελληνικό συγκρότημα. Ο Χρήστος Κιζατζεκιάν επιμελήθηκε για το Metal Hammer τις συλλογές Monuments Vol 1 και Vol 2 (1996) με καλά κομμάτια των Dio, Lucifer’s Friend, New York Dolls, Blue Cheer, Spooky Tooth, Extreme, Cinderella, Styx, Y.Malmsteen, Accept κ.α. Μια θεματική συλλογή επιμελήθηκε για το Metal Hammer o Γιώργος Φλωράκης κι ήταν η New Wave of British Heavy Metal (1996), που μπορεί να μην είχε τα πρωτοκλασάτα ονόματα του κινήματος αλλά ήταν πολύ καλή (Tygers of Pan Tang, Jaguar, Fist, Blitzkrieg, Persian Risk, Raven κ.α.). Το ίδιο καλή είναι κι η συλλογή που επιμελήθηκε ο Χάκος Περβανίδης με θέμα και πάλι το New Wave of British Heavy Metal με υλικό (White Spirit, Tygers of Pan Tang, Saracen, Mammoth, Blietzkrieg κ.α) από το ρεπερτόριο της Neat Rec που έδρασε εκείνη την εποχή. Μια πολύ καλή συλλογή, που δεν θυμάμαι αν είχε κυκλοφορήσει με το Metal Hammer ή κανονικά στα καταστήματα, ήταν η Wizards of Metal με πρωτοκλασάτες επιτυχίες των Black Sabbath, Uriah Heep, Saxon, Samson, Motorhead,Nazareth, Tokyo Blade κ.α.
Από τα μέσα της δεκαετίας του '90 οι πωλήσεις των συλλογών είχαν αρχίσει να μειώνονται σταδιακά και δη των metal, μια που το συγκεκριμένο κοινό προτιμούσε να αγοράζει τα άλμπουμ.
Μια καλή συλλογή με κλασικά rock τραγούδια ήταν «Οι Μεγάλες Στιγμές του Rock” (1995) που επιμελήθηκε ο Νίκος Πετρουλάκης κι είχε κλασικά ονόματα του rock όπως Allman Brothers (στο «δύσκολο» In Memory of Elizabeth Reed), Spooky Tooth, Rainbow, Arthur Brown, Blue Maggoos, Eric Burdon (στο “Woman of the Rings» που όλοι έψαχναν τότε) κ.α.
Η συλλογή Rock the Legends βγήκε σε συνεργασία με τη Levis, δηλ η Levis πλήρωσε κάποια έξοδα του σποτ και οι εταιρείες προσέφεραν το ρεπερτόριο. Πρωτοκλασάτα ονόματα (καθότι στη μέση ήταν η Levis) πήραν μέρος στη συλλογή όπως Clash, Alice Cooper, Steppenwolf, Muddy Waters (ακουγόταν σε διαφημιστικό της εταιρείας), Free, Stevie Ray Vaughan, Lynyrd Skynyrd κ.α.
Να σημειώσω εδώ, ότι τα μουσικά περιοδικά έκριναν αυστηρά τις συλλογές, αλλά δεν είχαν δίκιο. Οι συλλογές, οποιουδήποτε είδους μουσικής, δεν απευθυνόταν στους «ειδικούς» αγοραστές, αλλά σε ανθρώπους που ήθελαν αγοράζοντας 2, 3 συλλογές να έχουν σπίτι τους μια σειρά επιτυχιών, χωρίς να νοιάζονται για τα περαιτέρω. Διαβάσατε στη συλλογή Rock the Legends μαζί με τον Muddy Waters συνυπήρχαν κι οι Clash, πράγμα «ανεπίτρεπτο» για ένα κριτικό!
Μια συλλογή που αν και διαφημίστηκε τηλεοπτικά δεν πήγε καλά εμπορικά (αν θυμάμαι καλά, δεν πρέπει να ξεπέρασε τις 3.500 αντίτυπα) ήταν η Flower Power, που εστίαζε στην έκρηξη της ψυχεδέλειας (Jefferson Airplane, Donovan, Love, Ides of March, Vanilla Fudge, Association, Byrds). Τελικά, παραήταν καλή για να πουλήσει!
κ.α) κι η Metal Hammer The First Ten Years Collection (1995) με επιλογές τραγουδιών κι πάλι από το Γιώργο Φλωράκη (που εκείνο το διάστημα ήταν Αρχισυντάκτης του περιοδικού) και τον υπογράφοντα. Θυμάμαι ότι η συλλογή πούλησε 2.200 και περιείχε Thunder, Almighty, Manowar, Running Wild, Skin, Scorpions, Black Sabbath, Bruce Dickinson κ.α.
Οι συλλογές που κυκλοφορούσαν περιοδικά ή σταθμοί, τότε τουλάχιστον, προσέφεραν ένα μικρό οικονομικό κέρδος στο περιοδικό ή σταθμό, αφού προσέφεραν δωρεάν διαφήμιση και προώθηση στο συγκεκριμένο προϊόν. Ο Capital 96,5 κυκλοφόρησε αρκετές συλλογές με πιο πετυχημένη το Generation of Rock(1999) με τραγούδια από το ρεπερτόριο της CBS (Pavlov's Dog, Santana, Steve Forbert, Journey, Alice Cooper, Boston, Cheap Trick, αλλά και Oasis και Divine Comedy, άσχετα με τα προηγούμενα ονόματα κ.α. με κείμενα για τα τραγούδια από τον υπογράφοντα κι αν θυμάμαι καλά, την επιλογή του ρεπερτορίου είχαμε κάνει ο Γιώργος Πολυχρονίου κι εγώ.
To 1992 κυκλοφόρησε η διπλή συλλογή Heart Rock με κατεύθυνση μάλλον classic (Paul Simon, Scorpions, Lou Reed, Eagles, Santana, Bad English κ.α.) που πούλησε περισσότερο από 5.000 αντίτυπα. Ακολούθησε η Heart Rock 2 με εξίσου καλό υλικό αλλά μικρότερο νούμερο πωλήσεων.
Το 2005, όταν πια η ύπαρξη των συλλογών είχε χάσει κάθε αξία, ο Rock FM σε συνεργασία με την Universal κυκλοφόρησε 4 συλλογές με διαφορετική μουσική ενότητα η κάθε μια, Metal, Classic, Ballad Melodic. Τις 4 συλλογές τις είχα επιμεληθεί εξ ολοκλήρου, φροντίζοντας στο ένθετο να υπάρχει ένα ιστορικό του τραγουδιού ή του συγκροτήματος. Οι συλλογές απέτυχαν εμπορικά γιατί όταν κυκλοφόρησαν, η λογική των συλλογών είχε εξανεμιστεί, άσε δε που βγήκαν στην αγορά Μ.Τετάρτη κι είχε χαθεί το όποιο εμπορικό ενδιαφέρον των ημερών.
Για την ιστορία οι τίτλοι τους ήταν Black is the Colour of Metal, Blue is the Colour of Ballad, Silver is the colour of Melodic Rock και Gold is the Colour of Classic Rock. Αν τις βρείτε, αποκτήστε τις άφοβα!
Τέλος, το Compact Disc Club κυκλοφόρησε μια σειρά πάρα πολλών 4cd box sets, την επιμέλεια των οποίων στην μεγάλη πλειοψηφία τους είχε ο γράφων.Θα αναφερθώ μόνο σε δύο από αυτά στο Rock Party (1996) και στο High Voltage(2007) το καθ’ ένα για διαφορετικούς λόγους. Το Rock Party στα 66 κομμάτια του θα βρείτε μόνο επιτυχίες κυρίως από το χώρο του classic rock αλλά κι από 80’s hits. H συλλογή εκτιμήθηκε από το κοινό και ξεπέρασε τις 20.000 αντίτυπα, νούμερο ρεκόρ για τετραπλή συλλογή. Γιατί μπορεί όλοι εμείς που ‘ξέρουμε» να βαριόμαστε να ξανακούσουμε τα Sweet Home Alabama, Carry on Wayward son, Final Countdown, More than a Feeling, Barracuda, Poison, και Highway star αλλά ο κόσμος αυτά ήθελε. Το επίσης τετραπλό High Voltage έφθασε τις 11.000 αντίτυπα κι είναι μια από τις καλύτερες συλλογές στο χώρο. Ειδικά εκείνο το 3ο cd που είχα συμπεριλάβει η αφρόκρεμα του hairy metal της δεκαετίας του ’80, το χάρηκα όσο τίποτε άλλο (Firehouse, John Norum, Pink Cream 69, Gilby Clarke, Skid Row, Faster Pussycat, Andy Taylor, Bonfire κ.α.
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
30/9/16/
αν και το κειμενο ειναι πολυ παλιο 2 σχολια -
ΑπάντησηΔιαγραφή1. ακομα και μεγαλος παικτης αν εισαι , οταν σε ρωτησουν ' πες μου τους μεγαλυτερους παικτες ',δεν βαζεις μεσα τον εαυτο σου . Για οσους καταλαβαν ,μην τα αναλυουμε και ολα . Οταν ρωτας τον Μαυρο,Σαραβακο,Αναστοπουλο , δεν λεει ποτε 'εγω' δεν ειναι κομψο . Ακομα και να αξιζει αντικειμενικα πρεπει να το πουν οι αλλοι , ηθικα ο ιδιος δεν πρεπει να προβαλει τον εαυτο του .
2. το καλυτερο κομματι του Greece attacks ,ηταν το 'burst out crying '/IFC δεν ξερω ποιοι ηταν αυτοι , αλλο το κομματι αυτο αν ξαναεκτελεστει με αλλους ηχους και παραγωγη θα ακουγοταν ευχαριστα και σημερα .