 |
| Bietigheim 18 Ιουλλίου 2016 |
Μετά από 20 χρόνια διαρκούς κακοποίησης των μεγάλων τραγουδιών των Rainbow, από διάφορους τύπους με προεξάρχοντα τον ναρκισσευόμενο Joe Lynn Turner που ποτέ δεν του πέρασε από το μυαλό πως και αυτός όπως άλλοι, ήταν απλώς ένα εργαλείο που εξυπηρετούσε τις εκάστοτε μουσικές απαιτήσεις του Ritchie Blackmore, έφθασε η στιγμή ο κιθαρίστας να αποφασίσει να κάνει ένα μικρό διάλλειμα στην μεσαιωνική σιέστα του.
Και επιτέλους ακούσαμε τα τραγούδια αυτά από τον ίδιο τον δημιουργό τους παιγμένα σωστά, με ένταση και αίσθημα.
Στο Loreley σε μία υπέροχη τοποθεσία στις όχθες του Ρήνου, 10.000 αυτοκίνητα σχεδόν, και 18 με 20.000 θεατές περιμέναμε υπομονετικά στην βροχή για την έναρξη του Monsters of Rock. Δίπλα μου ένας δύστυχος τρώει το νερό στο κεφάλι με το τουλούμι και σφίγγεται τουρτουρίζοντας. Τον τραβάω κάτω από την ομπρέλα μου και του μιλάω. Μου απαντά μουγκρίζοντας. Δεν καταλαβαίνω και του μιλάω Γερμανικά. Λέει κάτι άναρθρο και αντιλαμβάνομαι πως είναι άλαλος. Αργότερα μου σφίγγει τα χέρια ευχαριστώντας με για το άσυλο της ομπρέλας μου που το μοιραστήκαμε. Μπήκαμε στο site στις 3 και φύγαμε μεσάνυχτα. Βροχή, λάσπη, το αμάξι κόλλησε, υπέροχα πράγματα. Αποτέλεσμα, δύο εβδομάδες με κρυολόγημα. Στο Λονδίνο με ανέβασαν με το ζόρι στο τραίνο για το Birmingham, τόσο χάλια ήμουν.
Στις τρείς συναυλίες που έγιναν, είχαν έλθει άνθρωποι από όλα τα μέρη του κόσμου, Αργεντινή, Χιλή, Μεξικό, ΗΠΑ, Καναδά, Ινδία, Ιράν, Ιαπωνία, Ρωσία, Πολωνία, Ελλάδα, όλη η Ευρώπη μάλλον, και δεν ξέρω από πού αλλού. Πρώτη μου φορά είδα τόσες χιλιάδες κόσμου με Ritchie Blackmore t-shirts. Από τον προχωρημένης ηλικίας αξιοσέβαστο κύριο που διάβαζε την οικονομική εφημερίδα στο καφέ πριν την συναυλία, τον σκληροτράχηλο γαλβανισμένο biker, στην κοπέλα με τα denim, και στον εικοσάρη πρωτάρη, μία λέξη κοινή για όλους. Ritchie, man!
 |
| Είμαστε εκεί: Alex Kukuk, Κ.Θ. Daniel Zielinski Loreley17 Ιουλίου 2017 |
Ένα μπαράζ από best of κλιμακώνει την συναυλία φθάνοντας στο Smoke on the Water, και ο σκοτεινός ουρανός παίρνει φωτιά από τα πυροτεχνήματα. Θαυμάσια κατάληξη για ένα πολύ καλό πρώτο show.
 | |
| Bietigheim 18 Ιουλίου 2016 |
Ο Blackmore εμφανίσθηκε με το 70’s καπέλο του, το οποίο και κράτησε μέχρι τη μέση της παράστασης, χαιρέτησε τον κόσμο που είχε μάτια μόνο για αυτόν, ένα ζωντανό θρύλο, ντυμένος στα μαύρα, μία φιγούρα γεμάτη αρχοντιά και μαγνητισμό. Στο set-list προστέθηκε το 16th Century Greensleeves, και πιστεύω πως αυτή η βραδιά ήταν συνολικά η καλύτερη από τις τρείς. Τα λάθη ήταν λίγα, ο Romero συγκλονιστικός, μετά την πρώτη στροφή του Catch the Rainbow καταχειροκροτήθηκε παίρνοντας άριστα από το απαιτητικό κοινό.
Όλους αυτούς τους μήνες που προηγήθηκαν, ακούστηκαν και γράφτηκαν διάφορες ανοησίες από επώνυμους και μη, σχετικά με την νέα σύνθεση των Rainbow. Ο Blackmore πήρε για άλλη μία φορά το ρίσκο της επιλογής ενός άγνωστου, αδιαφορώντας για τις συνέπειες, απόλυτα βέβαιος ο ίδιος για το ταλέντο του τραγουδιστή, ο οποίος, δεν ξέρω πόσοι το έχουν σκεφτεί, έπρεπε όχι μόνον να καλύψει, αλλά να σταθεί ισάξιος απέναντι σε έξη σπουδαίους άλλους τραγουδιστές, οι τρείς των οποίων θεωρούνται δικαιολογημένα ιερά τέρατα, Gillan, Coverdale, Dio. Ποιός μπορεί να αντέξει να σηκώσει στους ώμους του τέτοια ευθύνη και πίεση; Ο Romero, κρύο αίμα, χαμογελαστός, σεμνός αντιστάρ, χωρίς πιθηκισμούς και πομπώδεις χειρονομίες, στάθηκε στην άκρη του γκρεμού, βούτηξε, έπιασε το Ουράνιο Τόξο και ανέτειλε μαζί του σαν σπουδαίος καλλιτέχνης ο ίδιος. Εύχομαι να βρεί αυτό που αληθινά του αξίζει στο μέλλον, και να συνεργαστεί με πραγματικά αξιόλογους μουσικούς. Αυτή η επιτυχία όμως πιστώνεται αποκλειστικά στον Blackmore που γνώριζε πως περίμεναν στήν γωνία να τον σφαγιάσουν σε πρώτη ευκαιρία το Classic Rock και άλλα παρόμοια ευαγή ιδρύματα. Μπράβο του λοιπόν.
Το δεύτερο αυτό show θα αποτελέσει μάλλον την ραχοκοκαλιά του μελλοντικού dvd που μας υποσχέθηκαν μαζί με αποσπάσματα από το Loreley. Με ένα smart editing, fast action camera, τον υπέροχο φωτισμό και τα πυροτεχνήματα, και κυρίως τα ταλέντα των Blackmore-Romero, θα είναι ένα ξεχωριστό απόκτημα στην μουσική συλλογή μας. Θα υπάρξει νομίζω και cd, πιθανόν διπλό, από την Edel records.
 |
| Birmingham 25 Ιουλίου 2016 |
 | |||||||
| Birmingham 25 Ιουλίου 2016 |
Στην σκηνή ο εξοπλισμός ήταν minimal, δεν υπήρχαν Marshall stacks, ο Blackmore έπαιζε με έναν heavily modified Engl, μία σειρά πλήκτρα για τον Johansson και ένα υποτυπώδες drum kit. Το rythm section έκανε ότι έπρεπε, αλλά… Ο μπασίστας Bob τάδε είναι ένας pop μουσικός κατηγορίας πτίλου, και με τέσσερα μόνον τύμπανα δεν μπορείς να δώσεις σε αυτά τα τραγούδια αυτό που πραγματικά δικαιούνται για να δείξουν όλες τους τις αρετές. Στις πρόβες ο ντράμερ έπαιζε με ένα πλήρες set της Fibes με δύο μπότες. Γιατί τώρα στα live αυτό άλλαξε…, έχω την πιθανότερη απάντηση, αλλά αφορά τον Blackmore και επειδή δεν έχει αναφερθεί κάπου αλλού, δεν το γράφω. Συμπερασματικά μπάσο και ντράμς στερούντο ηχητικής προσωπικότητας και σφραγίδας. Τα σόλο τους ήταν βαρετά, δημιούργησαν κοιλιά στις παραστάσεις και χειροκροτήθηκαν τυπικά από ευγένεια μόνο.
Ο Blackmore με την χαρισματική περσόνα του συγκέντρωνε το ενδιαφέρον, με χειρονομίες διεύθυνε τους μουσικούς, κρατούσε timing (κάτι που είναι δουλειά του ντράμερ) και έπαιζε μεστά, συγκροτημένα, χωρίς overdrive. Οι νότες του είχαν ακρίβεια και μελωδία, δεν υπήρχαν fast runs και το distortion ήταν διακριτικό. Γιατί; Γιατί έτσι το ήθελε. Εάν ορισμένοι περίμεναν να τον δούν να κάνει βουτιές στην σκηνή και άλλα ακροβατικά, ή να παίζει τις χιλιάδες νότες απογοητεύθηκαν. Εάν μπορεί να τις παίξει; Ρωτήστε εμένα που τον είδα μόλις πέρυσι με τους Blackmore’s Night να ξεπατώνει την ταστιέρα επί 15-20 λεπτά. Εφέτος τα δάχτυλά του δεν έχουν συνέλθει ακόμα από την επέμβαση του Μαρτίου, μέσος και παράμεσος στο αριστερό χέρι είναι ακόμα πρησμένοι, φαίνεται σε κάποιες σκηνές, και κάνει ακόμα φυσικοθεραπεία.
 |
| Loreley 17 Ιουλίου 2016 |
Πάνω σε όλα τα προηγούμενα. Μας δόθηκε μία μοναδική ευκαιρία, ίσως τελευταία, να δούμε ξανά τον σπουδαιότερο εν ζωή rock κιθαρίστα να παίζει μερικά από τα πολυάριθμα μεγάλα τραγούδια του. Προσωπικά λοιπόν δεν θα κακοποιήσω αυτήν την εμπειρία με ανώφελη φθηνή κριτική, για το ένα ή το άλλο. Όπως και οι περισσότεροι, που έκαναν το ταξίδι από όλες τις πλευρές του κόσμου δεν μπήκα σε αυτόν τον κόπο για να διαπιστώσω εάν ο Blackmore το έχει ακόμη. Το απολαμβάνω όπως μου προσφέρεται και είμαι ευγνώμων. Αρκετά πια με την σαχλαμάρα.
Το Hilton στο Birmingham έχει 1200 δωμάτια. Μείναμε εκεί με την γυναίκα μου γιατί ήταν 5 λεπτά μόνο μακριά από το Genting Arena. Μπαίνοντας στο ξενοδοχείο νομίσαμε πως η συναυλία γινόταν μέσα εκεί. Το Hilton ήταν γεμάτο Rainbow t-shirts από εκατοντάδες fans, κάνοντας το προσωπικό του ξενοδοχείου να βλέπει με απορία. Το βράδυ, στο γεμάτο Genting το αδιαχώρητο. Η συναυλία εξαιρετική, σχεδόν εφάμιλλη της δεύτερης στην Γερμανία.Τώρα, στο προκείμενο. Επειδή δεν γίνεται να κάνω ποδοσφαιρική αναμετάδοση λεπτό προς λεπτό. Ξεκινά το Mistreated, και η αρένα σείεται από το riif και την bass drum. Ο Blackmore κόβει, δείχνει στους θεατές με τα χέρια να τραγουδήσουν. Ο Romero τραγουδά την πρώτη στροφή λουσμένος στο μπλέ, I’ve been loosing my mind καταλήγει, και ο κόσμος κινείται σαν ένα σώμα. Δεύτερη στροφή, η σκηνή βάφεται κόκκινη, και οι τελευταίοι ντροπαλοί ενώνουν τις φωνές τους. Ο Blackmore παίζει το σόλο με χαρακτηριστική ευαισθησία, υψώνει το χέρι για την περίφημη αλλαγή στην γέφυρα. Τρίτη στροφή σε μπλέ και λευκό, ο Blackmore υψώνει γροθιές 3-4-5 φορές στον αέρα, το τέμπο επιταχύνει από όλους, αρχίζει το long outro και το σόλο, ο Blackmore κρατάει το vibrato με το αριστερό, αλλάζει, κάνει ανάποδα long runs στην κορυφή της ταστιέρας, με αστραπιαίες συνεχόμενες αλλαγές στον επιλογέα από bridge σε neck pickup, το beat επιταχύνει περισσότερο, ο Romero είναι σε trance, για να κόψει την φρενίτιδα ο Blackmore. O Romero τραγουδά μόνος, ο κόσμος τον ακολουθεί και το τραγούδι τελειώνει μέσα σε αποθέωση και τον Blackmore στα γόνατα να προσφέρει μπύρα στην πρώτη σειρά των θεατών.
Μπαίνει το Stargazer και οι ανύποπτοι σοκάρονται όταν το αναγνωρίζουν. Σηκωνόμαστε όλοι όρθιοι και γίνεται πανδαιμόνιο. Οι κερκίδες τρέμουν κάτω από τα πόδια μας. Νεαρές κοπέλες εκστασιάζονται, ξέρουν όλα τα λόγια. Η αρένα παίρνει φωτιά 16000 κόσμος όλοι με τα χέρια ψηλά τραγουδούν το σπουδαιότερο epic rock τραγούδι, ο Romero κάνει την ερμηνεία της ζωής του. Η συγκίνηση είναι τέτοια που λέξεις και λόγια δεν την αποδίδουν, βλέπω γυναίκες και σκληρούς τύπους βουτηγμένους στα κλάματα. Αλήθεια. Η περηφάνια μας για την εμπιστοσύνη μας στον Ritchie Blackmore, τον μουσικό που σημάδεψε την νεότητά μας, μας κάνει να κοιταζόμαστε μεταξύ μας , άγνωστοι άνθρωποι, να κουνάμε το κεφάλι καταφατικά, ε, ναι, αυτό είναι. Ο Blackmore σε full contol αρχίζει το σόλο τα μάτια κλείνουν και τα κεφάλια σκύβουν βυθισμένα στο ανατολίτικο τέμπο. Η κορύφωση ξεκινά και τα πανέμορφα backing vocals από την Christine και την Candice Night ακολουθούν, το τραγούδι μοιάζει ατελείωτο, ώσπου ο Blackmore αποφασίζει για την έξοδο, αφήνει τον Romero μόνο του, σε μία θαυμάσια στιγμή, να εκτινάξει την φωνάρα του μπουκώνοντας όλη την γιγάντια αίθουσα, για να καταλήξουν όλοι μαζί. Finale.
Και του χρόνου να είστε εκεί και εσείς.
φωτό/κείμενο Κώστας Θεοδωρακάκος
Ιούλης 2016
αναρτήθηκε 2/7/16/
Διαβάστε σχετικά tags Μια στέψη χωρίς Βασιλιά
Οι τελευταίες ημέρες του Ritchie Blackmore στους Deep Purple
Σκέψεις για την επιστροφή του Μαυροφορεμένου
1rst Monsters of Rock 1980
 |
| Birmingham 25 Ιουλίου 2016 |
Οι τελευταίες ημέρες του Ritchie Blackmore στους Deep Purple
Σκέψεις για την επιστροφή του Μαυροφορεμένου
1rst Monsters of Rock 1980
Εξαιρετικό άρθρο από τον έλληνα απόλυτο γνώστη του "θείου" μουσικού Ritchie Blackmore!!!Πάντοτε τέτοια...Σεμιναριακή ανάλυση...Εύγε Κώστα :)....
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν το άρθρο γράφτηκε με γνώμονα το γεγονός του ότι ο συντάκτης είναι γνώστης του RB , ή γράφτηκε όπως και τα προηγούμενα στη σελίδα για να επιβεβαιωθεί κάτι τέτοιο τότε απλά έχουμε να κάνουμε με ένα καθαρά μή αντικειμενικό συντάκτη συντάκτη ο οποίος σε όλη την κατά τα άλλα ''σεμιναριακή'' του ανάλυση δεν παρουσίασε κανένα μα κανένα έστω ''ψεγάδι'' στα live που παρακολούθησε. Ο υπερθετικός βαθμός στο να αποτυπώσει την ατμόσφαιρα των συναυλιών που παρακολούθησε αποδεικνύει τον ανωτέρω χαρακτηρισμό και δεν προσδίδει αντικειμενικά το αποτέλεσμα των live. Δυστυχώς... δεν έχουμε όλοι την οικονομική άνεση να παρακολουθούμε τέτοια live και θα περιμέναμε μια ποιο ''προσγειωμένη'' ανταπόκριση προκειμένου να σχηματίσουμε όσο το δυνατόν ποιο ρεαλιστική εικόνα. Επιπλέον το όλο άρθρο είναι καθαρά επιθετικό προσβάλλοντας σε πρώτη φάση τους αναγνώστες της σελίδας, ιδίως όταν ξεκινά με το νόημα του ότι ''σας κάνω και την χάρη να γράψω κάτι γιατί το είχα υποσχεθεί'' χαρακτηρίζοντας τους επισκέπτες της σελίδας ως αδιάφορους και με μηδενική ανταπόκριση στα προηγούμενα άρθρα που έγραψε. Να υπενθυμίσω απλά ότι η πλειονότητα των επισκεπτών της σελίδας είναι ακροατές και ΟΧΙ αναγνώστες. Η επίθεση βέβαια (ασέβεια θα το έλεγα καλύτερα) δεν μένει μόνο στους αναγνώστες αλλά επεκτείνεται και στους παραγωγούς και στους ακροατές του σταθμού χαρακτηρίζοντας τους ως άτομα τα οποία καταναλώνουν μόνο, μηχανικά, την μουσική και δεν την απολαμβάνουν πλέον.Το πως μιλάει στον καθέναν μας η μουσική είναι καθαρά προσωπική του επιλογή και υποδείξεις ιδίως από ΆΡΘΡΑ τα όποια αναδεικνύουν την ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΛΑΓΝΙΑ δεν έχουν κανένα αντίκτυπο. Με συγχωρείται αλλά τέτοιου είδους άρθρα για όλους τους παραπάνω λόγους μας αφήνουν παντελώς αδιάφορους και ΟΡΘΑ οι επισκέπτες της σελίδας του γύρισαν την πλάτη. Θα συνεχίσω να διαβάζω τα άρθρα του rockmachine όπως άλλωστε το κάνω από το 2009 άλλα πάνω από όλα θα συνεχίσω να ακούω την αγαπημένη μου μουσική από παραγωγούς οι οποίοι πάνω έχουν αγάπη και μεράκι για αυτό που κάνουν! Xaris ''Τurn Up The Radio''.
ΑπάντησηΔιαγραφή