Μια που σε λίγες ημέρες μπαίνουμε στον Μάιο, θυμήθηκα και θα σας διηγηθώ μια καταπληκτική ιστορία, που συνέβη μετά την πρώτη εμφάνιση των Accept το 1993 στην Αθήνα. Παραμονή 21ης Μαΐου (Κωνσταντίνου και Ελένης) και οι Accept εμφανίζονται στο Ρόδον Club. Τότε εργαζόμουν ως υπεύθυνος ξένου ρεπερτορίου στην BMG, που κυκλοφορούσε τα άλμπουμ των Accept, και μαζί με το συνάδελφο για το promotion στο ραδιόφωνο, Γιάννη Ιωάννου παρακολουθούσαμε τη συναυλία, η οποία παρεμπιπτόντως ήταν καταπληκτική! Λίγο πριν τελειώσουν, βγαίνω στον προθάλαμο του Ρόδον όπου συναντώ τον διοργανωτή, ο οποίος δεν έχει κλείσει τραπέζι για να φάνε αμέσως μετά. Παίρνει το Αθηνόραμα κι από το τηλέφωνο του club (τότε τα κινητά ήταν ελάχιστα διαδεδομένα και με μηδαμινή κάλυψη) αρχίζει να καλεί διάφορες ταβέρνες. Όμως και λόγω της ημέρας (η επόμενη ήταν Κωνσταντίνου και Ελένης) και ότι η ώρα ήταν σχεδόν μεσάνυχτα και η συναυλία δεν είχε τελειώσει, οι κουζίνες έκλειναν και δεν μπορούσαμε να κλείσουμε τραπέζι. Προτείνω μήπως τη βολέψουμε με κάποιο σάντουιτς(!) από το bar του ξενοδοχείου, αλλά όταν η συναυλία τελείωσε και επιστρέψαμε για να αλλάξουν, όχι μόνο το bar ήταν κλειστό, αλλά είμαστε τυχεροί που δεν κοιμόταν ο receptionist! Για την ιστορία, έμεναν στο Zafolia της Λ. Αλεξάνδρας. Το συγκρότημα το θεωρούσε δεδομένο (και καλά κάνανε) ότι θα πάμε για φαγητό, όμως όλα τα εστιατόρια ήταν κλειστά. Να σημειώσω ότι η ώρα έχει πάει 00.30 κι ακούω το διοργανωτή να λέει "ξέρω ποιό μαγαζί θα είναι ανοιχτά τέτοια ώρα. Το 24ωρο στη Λ. Συγγρού" το οποίο βρισκόταν στη Συγγρού κατεβαίνοντας για παραλία δεξιά εκεί, δίπλα στα γραφεία της Ολυμπιακής. Το συγκρότημα, που μαζί με τους road manager και φωτιστή, ήταν 8 άτομα, μπαίνουν στο πούλμαν και το ακολουθώ εγώ με τον Γιάννη Ιωάννου. Βλέπουμε το πούλμαν παρκαρισμένο επί της Συγγρού, μπρος πίσω αυτοκίνητα παρκαρισμένα και φυσικά καμία ελεύθερη θέση. Σημειωτέον ότι εκείνη την εποχή μόλις είχα αγοράσει καινούργιο αυτοκίνητο, ένα Opel Kadett και από άποψη δεν παρκάρω ποτέ πάνω σε πεζοδρόμια. Εξ άλλου και να ήθελα, το συγκεκριμένο πεζοδρόμιο ήταν τουλάχιστον 15 εκ. και δεδομένης της ώρας, το παρκάρισμα ήταν εξαιρετικά δύσκολο. Με τα χίλια ζόρια βρήκα μια ελεύθερη γωνία και το άφησα. Φθάνουμε στο 24ωρο όπου ήδη έχουν τακτοποιηθεί, ενώνοντας 2 τραπέζια (πρέπει να είμαστε γύρω στους 14), με τη μια πλευρά καθισμένους τους Γερμανούς και αντίκρυ τους Έλληνες, ενώ σ’ ένα διπλανό τραπέζι κάθεται ένας από τους αδελφούς Κατσιμίχα (ποτέ δεν ξεχώρισα ποιος είναι ο Πάνος και ποιος ο Χάρης), ο οποίος απολάμβανε το εκλεκτό πιάτο που παρήγγειλα κι εγώ. Επανέρχομαι στο ελληνογερμανικό τραπέζι, όπου κι οι 8 φιλοξενούμενοι παρήγγειλαν μουσακά με τα ελληνοπρεπή παρελκόμενα (χωριάτικες, τζατζίκι, ταραμοσαλάτες), ενώ εμείς ο καθ’ ένας διαφορετικά πιάτα, κι εγώ το εκλεκτότερο των εκλεκτών, ένα πιάτο πατσά! (πρέπει να παρήγγειλα τουλάχιστον άλλα 2) Πράγματι, σε λίγο άρχισαν να έρχονται τα πιάτα και αφού έχουμε όλοι σερβιριστεί, έρχεται η παραγγελία μίας εκ των κυριών της διοργανώτριας εταιρείας, η οποία είχε παραγγείλει κεφαλάκι αρνιού, το οποίο ο μάγειρας αφού είχε κόψει στα 4 με το μαχαίρι του, είχε καρφώσει ανάμεσα στα σχισίματα ένα μαχαιροπήρουνο! Στη θέα του όλοι σταμάτησαν να μιλούν (και να τρώνε) και τ-α-υ-το-χ-ρ-ο-ν-α και οι 8 γερμανοί έκαναν μαζί με την καρέκλα τους(!) ένα βήμα πίσω με τον Udo να λέει «You’re barbarian»!
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΙΧΑΡΔΟΣ
11/5/16
Απίστευτη ιστορία!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤι ιστορίααααα????? 😃
ΑπάντησηΔιαγραφήρε μαγκες τι λετε κ τι γραφετε??? μετα το ροδον ειχαμε παρει απο πισω με τα μηχανακια το πουλμαν και πηγαμε αγκαθι......
ΑπάντησηΔιαγραφήαυτο στο αγκαθι ηταν Παρασκευη στις 21/05
Διαγραφή