Η τευτονική σοβαρότητα των Rainbow, δεν βοηθά ούτε για υπαινιγμό ότι ο Blackmore έχει με τα χρόνια μαλακώσει. Δεν ξέραμε πού βαδίζαμε! Και αν ο Ritchie ενοχλούνταν τόσο με τις ερωτήσεις μας που αποφάσιζε να μας ‘σωπάσει’; Η παράνοια χτυπά βαθιά. Τελικά, δεν υπήρχε λόγος ανησυχίας. Μετά από μία δαιδαλώδη οδήγηση, παρκάραμε σ’ ένα προαστιακό bar του Greenwich, στο Connecticut, εκεί κοντά μένει ο Ritchie. Καθίσαμε σ’ ένα μάλλον ρυπαρό μέρος για εργένηδες μέσα σε μία τυπική πολύβουη αίθουσα bar και κάναμε τη συζήτησή μας, ενώ κάθε τόσο μας διέκοπτε ένας ‘θαυμαστής’ του στέλνοντας χαρτάκια με ερωτήσεις του τύπου: Είσαι Deep Purple?
O Ritchie Blackmore αποδείχθηκε υπόδειγμα συμπεριφοράς και ήταν διατεθειμένος να συζητήσει οτιδήποτε. Πραγματικά, αφού ξεπεράσαμε την έκπληξη της συναναστροφής με έναν ευχάριστο άνθρωπο, τον ρωτήσαμε ακόμα και ερωτήσεις που ξεπερνούσαν το τακτ, πράγμα αδιανόητο για κάποιον με την προϊστορία του. Το μόνο μου παράπονο είναι ότι τα πιο ‘ζουμερά’ κομμάτια της συνέντευξης, επέμενε να μείνουν απέξω.
Οι Rainbow είχαν εκείνο το βράδυ τελειώσει μια πρόβα ενόψει της πολύμηνης τουρνέ τους για την προώθηση του νέου τους άλμπουμ Long Live Rock’n’Roll. --
Γνωρίζοντας ότι αυτό είναι το τέταρτο τους άλμπουμ γιατί αυτή η μακριά αναμονή προτού χαράξουν την πορεία τους στην Αμερική?
R.B. Είναι απλά επειδή οι άλλες αγορές προέκυψαν πρώτες, δηλαδή η Ευρώπη και όλα αυτά. Επωφεληθήκαμε από αυτό περισσότερο αντί να παίζουμε στην Αμερική σαν μικρή μπάντα. Τώρα μόνο η Αμερική έχει μείνει και είμαστε καθ’οδόν. Τον περισσότερο καιρό θα παίζουμε με τους REO Speedwagon, αλλά και οι Foghat θα συμπληρώνουν το μενού σε άλλες περιοχές. Δεν είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή, αν και κάποιοι αισθάνονται έτσι. Όπως και να έχει, είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Ανυπομονώ να ξεκινήσει. Εξάλλου, μετά τη συναυλία θα μπορώ να πηγαίνω στο μπαρ, ενώ αν ήμασταν το μεγάλο όνομα θα έπρεπε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο και τέρμα.
Ήταν τόσο τεράστιο το κοινό των Deep Purple?
R.B.‘Κάποιες φορές ήταν υπερβολικά μεγάλο. Αναπτυσσόταν πάρα πολύ γρήγορα. Είναι παράξενο πώς μερικές φορές κάτι εξελίσσεται βαθμιαία τόσο πολύ, όταν ξέρεις ότι είσαι το ίδιο με κάθε άλλο συγκρότημα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται να δουν αυτή τη μπάντα και του χρόνου θα τρέξουν να δουν κάποια άλλη, εξίσου καλή ή κακή, από όποια πλευρά κι αν το δεις. Έτσι όπως πάει, νομίζω ότι το πράγμα γίνεται χειρότερο. Στην Αμερική έχετε κάποια πολύ περίεργα μεγάλα γκρουπ.’
Όπως οι Kiss?
R.B.‘’Οχι, μου αρέσουν οι Kiss διότι δεν τους ενδιαφέρει τι σκέφτονται οι άλλοι γι’ αυτούς. Πήραν το ρίσκο τους και τους βγήκε. Είναι οι πρώτοι που παραδέχτηκαν ότι δεν είναι καλοί μουσικοί. Εγώ μιλώ για τα μετριοπαθή συγκροτήματα που βγάζουν αυτό τον απαθή ήχο μέσα από το λήθαργο της κόκας. Οι DJs τον λατρεύουν και τον παίζουν όλη την ώρα.’
Δηλαδή μιλάς για τους Fleetwood Mac?
R.B. (Γελώντας) ‘ Είναι περίεργο που τους αναφέρεις. Ωραίοι τύποι, αλλά διατηρώ τις επιφυλάξεις μου σχετικά με το τι κάνουν. Η υπόλοιπη Αμερική, ωστόσο, δεν φαίνεται να έχει επιφυλάξεις. Είναι αυτό το μαλθακό πράγμα που δεν μου αρέσει. Εμένα μ’ αρέσει η έντονη μουσική που εμφανίζεται σαν έργο, σαν ηθοποιία.’
Το new wave έχει αυτή την ένταση, έτσι δεν είναι?
R.B.‘Κοίτα, έχει το έναυσμα, την ενέργεια, αλλά δεν έχει τη μουσική. Είναι εξίσου κακό. Πραγματικά δεν ξέρω τι προτιμώ από τα δύο, το new wave ή τους Fleetwood Mac. Το σκέφτομαι συχνά και νομίζω ότι θα άκουγα Fleetwood Mac γιατί το άλλο δεν το αντέχω.’
Για να επιστρέψουμε στα βασικά, πότε ξεκίνησες να παίζεις κιθάρα?
R.B.‘Όταν ήμουν 11. Κυρίως δική μου ιδέα ήταν – και του πατέρα μου. Εκείνος ήθελε να είναι σίγουρος ότι έπαιρνα την κατάλληλη παιδεία, καθώς εάν ήταν να μάθω κιθάρα, έπρεπε να το κάνω σωστά.’
Είχες στο νου σου το rock?
R.B. ‘Βέβαια, γιατί υπήρχε ένας τύπος, ο Tommy Steele που τριγυρνούσε επιδεικτικά με μια κιθάρα, και - εννοείται υπήρχε – ο Presley και όλοι αυτοί. Ήθελα να κάνω ό,τι όλοι οι άλλοι… ο Duane Eddy, μετά ο Hank B Marvin, μετά ο Django Reinhardt, ο Wes Montgomery, ο James Burton, ο Les Paul. Είχα αγοράσει όλους τους δίσκους του Les Paul μέχρι να γίνω 17, αλλά μετά δεν είχα είδωλα. Εκείνο το διάστημα έκανα κυρίως πρακτική πάνω στην κιθάρα. Άκουγα rock, μέσα από το Buddy Holly μέχρι να γίνω 16,17 – το 1962. Τότε ήμουν μόνος μου. Δεν είχα καμία έμπνευση από κιθαρίστες. Περισσότερη έμπνευση έπαιρνα από βιολονίστες. Βασικά δεν ακούω πολύ rock’n’roll. O Jimi Hendrix ήταν καλός όπως και οι Cream. Δεν τρελαινόμουν ιδιαίτερα για τους Beatles και τους Hollies, όλα αυτά τα φωνητικά συγκροτήματα. Τους Stones? Τους θεωρούσα ηλίθιους. Ήταν ένα μείγμα από μελωδίες του Chuck Berry. O Chuck Berry ήταν εντάξει. Κάποιες φορές τα λέω χύμα, όμως δεν έχω χρόνο για τους Stones. Καταλαβαίνω γιατί τους σέβονται και οι ρυθμοί τους είναι πολύ καλοί και πολύ σταθεροί στην ηχογράφηση. Τους σέβομαι, αλλά δεν μ’ αρέσουν.’
Και τα blues?
R.B. ‘Μπορεί ν’ ακουστεί υποτιμητικό, όμως τα βρίσκω πολύ περιορισμένα. Μ’ αρέσει να παίζω blues όταν τζαμάρω, αλλά μετά θα προχωρήσω και παρακάτω. Άκουγα BB King για περίπου δυο χρόνια, αλλά προτιμώ τους blues τραγουδιστές από τους κιθαρίστες. Ο Albert King ήταν θαυμάσιος τραγουδιστής. Τέτοιο βάθος φωνής βρίσκεις επίσης στον Paul Rodgers. Χρησιμοποιώ βάση blues σε κάποιες περιπτώσεις, πράγμα το οποίο αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε πάντρεμα με κλασικούς αποήχους.’
Ποιο ήταν η πρώτη σου επαγγελματική συναυλία?
R.B. ‘Η πρώτη μου μπάντα ήταν με τον Screaming Lord Sutch. Ήταν απίστευτα ικανός στις δημόσιες σχέσεις – ήταν ικανός να πάει στον πρωθυπουργό και να του τείνει χειραψία λέγοντας: ‘Hello.’ Η πρώτη αντίδραση του πρωθυπουργού ήταν να του δώσει το χέρι του σκεπτόμενος στη συνέχεια, ποιος είναι ο τύπος? Υπάρχουν φωτογραφίες που ανταλλάσσει χειραψία με τους πάντες στη δουλειά. Συνήθιζε να αντιγράφει τον Screamin’ Jay Hawkins. Από εκεί μεταπήδησα σε ένα γκρουπ που λεγόταν Outlaws. Ήταν γνωστή, σταθερή μπάντα, καλοί session μουσικοί, οπότε δουλεύαμε μαζί σε τέτοιες δουλειές. Απλά σου δινόταν ένα κομμάτι και το έπαιζες. Μερικές φορές ήταν απλά τα backing tracks. Δεν ήταν δουλειά μας να ξέρουμε για ποιον παίζαμε, ήταν απλά για να πάρουμε τα χρήματα.’
Διάβαζες μουσική?
R.B. ‘Ναι, αλλά όχι καλά. Ήταν περισσότερο φύλλα με συγχορδίες. Ο Pagey [Jimmy Page] ήταν σε όλα αυτά τα μαθήματα. Μερικές φορές έβλεπες rock’n’roll μουσικούς που μπορούσαν να παίξουν, αλλά δεν μπορούσαν να διαβάσουν μουσική και άλλους που μπορούσαν να διαβάσουν, αλλά δεν μπορούσαν να αυτοσχεδιάσουν. Μερικές φορές χρειάζονταν μαθήματα rock’n’roll και αυτό ήταν που κάναμε.’
Εσύ και ο Jimmy Page παίζατε και οι δυο στη μπάντα του Νeil Christian, έτσι δεν είναι?
R.B. (Ο Blackmore γέλασε και έκανε μια γκριμάτσα πριν απαντήσει)‘ ‘Ημουν μαζί του κατά διαστήματα για ένα χρόνο περίπου. Ο Chris – αυτό είναι το πραγματικό του όνομα – ήταν ελαφρά μυστήριο άτομο στη συνεργασία. Ο Jimmy από την άλλη έπαιζε μαζί του για 3 χρόνια περίπου. Τότε ήταν που πρωτοσυνάντησα τον Pagey. Ήμουν 16 χρονών. Ήταν καλός τότε. Τον θεωρώ τρισδιάστατο κιθαρίστα. Έχει γκάμα, ιδέες, αλλά δεν μπορεί να τα κάνει όλα, οπότε ορισμένες φορές υστερεί σε αυτοσχεδιασμό. Είναι δε, πλήρως απασχολημένος με την παραγωγή και οτιδήποτε έχει να κάνει με τη λειτουργία μιας top μπάντας, ενώ κάποιος όπως ο Jeff Beck είναι εντελώς το ανάποδο. Ο Jeff μπορεί να εκτελέσει πολύ καλά, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να γράψει ένα τραγούδι, παίζει πάντα τη μουσική κάποιου άλλου. Δεν έχει πολλές ιδέες, αλλά είναι εξαιρετικός κιθαρίστας.’
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟ Β ΜΕΡΟΣ
Μετάφραση /Προσαρμογή: Μπίλλυ Τσουβαλίδου
1/4/16
R.B. Είναι απλά επειδή οι άλλες αγορές προέκυψαν πρώτες, δηλαδή η Ευρώπη και όλα αυτά. Επωφεληθήκαμε από αυτό περισσότερο αντί να παίζουμε στην Αμερική σαν μικρή μπάντα. Τώρα μόνο η Αμερική έχει μείνει και είμαστε καθ’οδόν. Τον περισσότερο καιρό θα παίζουμε με τους REO Speedwagon, αλλά και οι Foghat θα συμπληρώνουν το μενού σε άλλες περιοχές. Δεν είναι σαν να ξεκινάς από την αρχή, αν και κάποιοι αισθάνονται έτσι. Όπως και να έχει, είναι κάτι που πρέπει να γίνει. Ανυπομονώ να ξεκινήσει. Εξάλλου, μετά τη συναυλία θα μπορώ να πηγαίνω στο μπαρ, ενώ αν ήμασταν το μεγάλο όνομα θα έπρεπε να επιστρέψουμε στο ξενοδοχείο και τέρμα.
Ήταν τόσο τεράστιο το κοινό των Deep Purple?
R.B.‘Κάποιες φορές ήταν υπερβολικά μεγάλο. Αναπτυσσόταν πάρα πολύ γρήγορα. Είναι παράξενο πώς μερικές φορές κάτι εξελίσσεται βαθμιαία τόσο πολύ, όταν ξέρεις ότι είσαι το ίδιο με κάθε άλλο συγκρότημα. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται να δουν αυτή τη μπάντα και του χρόνου θα τρέξουν να δουν κάποια άλλη, εξίσου καλή ή κακή, από όποια πλευρά κι αν το δεις. Έτσι όπως πάει, νομίζω ότι το πράγμα γίνεται χειρότερο. Στην Αμερική έχετε κάποια πολύ περίεργα μεγάλα γκρουπ.’
Όπως οι Kiss?
R.B.‘’Οχι, μου αρέσουν οι Kiss διότι δεν τους ενδιαφέρει τι σκέφτονται οι άλλοι γι’ αυτούς. Πήραν το ρίσκο τους και τους βγήκε. Είναι οι πρώτοι που παραδέχτηκαν ότι δεν είναι καλοί μουσικοί. Εγώ μιλώ για τα μετριοπαθή συγκροτήματα που βγάζουν αυτό τον απαθή ήχο μέσα από το λήθαργο της κόκας. Οι DJs τον λατρεύουν και τον παίζουν όλη την ώρα.’
Δηλαδή μιλάς για τους Fleetwood Mac?
R.B. (Γελώντας) ‘ Είναι περίεργο που τους αναφέρεις. Ωραίοι τύποι, αλλά διατηρώ τις επιφυλάξεις μου σχετικά με το τι κάνουν. Η υπόλοιπη Αμερική, ωστόσο, δεν φαίνεται να έχει επιφυλάξεις. Είναι αυτό το μαλθακό πράγμα που δεν μου αρέσει. Εμένα μ’ αρέσει η έντονη μουσική που εμφανίζεται σαν έργο, σαν ηθοποιία.’
R.B.‘Κοίτα, έχει το έναυσμα, την ενέργεια, αλλά δεν έχει τη μουσική. Είναι εξίσου κακό. Πραγματικά δεν ξέρω τι προτιμώ από τα δύο, το new wave ή τους Fleetwood Mac. Το σκέφτομαι συχνά και νομίζω ότι θα άκουγα Fleetwood Mac γιατί το άλλο δεν το αντέχω.’
Για να επιστρέψουμε στα βασικά, πότε ξεκίνησες να παίζεις κιθάρα?
R.B.‘Όταν ήμουν 11. Κυρίως δική μου ιδέα ήταν – και του πατέρα μου. Εκείνος ήθελε να είναι σίγουρος ότι έπαιρνα την κατάλληλη παιδεία, καθώς εάν ήταν να μάθω κιθάρα, έπρεπε να το κάνω σωστά.’
Είχες στο νου σου το rock?
R.B. ‘Βέβαια, γιατί υπήρχε ένας τύπος, ο Tommy Steele που τριγυρνούσε επιδεικτικά με μια κιθάρα, και - εννοείται υπήρχε – ο Presley και όλοι αυτοί. Ήθελα να κάνω ό,τι όλοι οι άλλοι… ο Duane Eddy, μετά ο Hank B Marvin, μετά ο Django Reinhardt, ο Wes Montgomery, ο James Burton, ο Les Paul. Είχα αγοράσει όλους τους δίσκους του Les Paul μέχρι να γίνω 17, αλλά μετά δεν είχα είδωλα. Εκείνο το διάστημα έκανα κυρίως πρακτική πάνω στην κιθάρα. Άκουγα rock, μέσα από το Buddy Holly μέχρι να γίνω 16,17 – το 1962. Τότε ήμουν μόνος μου. Δεν είχα καμία έμπνευση από κιθαρίστες. Περισσότερη έμπνευση έπαιρνα από βιολονίστες. Βασικά δεν ακούω πολύ rock’n’roll. O Jimi Hendrix ήταν καλός όπως και οι Cream. Δεν τρελαινόμουν ιδιαίτερα για τους Beatles και τους Hollies, όλα αυτά τα φωνητικά συγκροτήματα. Τους Stones? Τους θεωρούσα ηλίθιους. Ήταν ένα μείγμα από μελωδίες του Chuck Berry. O Chuck Berry ήταν εντάξει. Κάποιες φορές τα λέω χύμα, όμως δεν έχω χρόνο για τους Stones. Καταλαβαίνω γιατί τους σέβονται και οι ρυθμοί τους είναι πολύ καλοί και πολύ σταθεροί στην ηχογράφηση. Τους σέβομαι, αλλά δεν μ’ αρέσουν.’
Και τα blues?
R.B. ‘Μπορεί ν’ ακουστεί υποτιμητικό, όμως τα βρίσκω πολύ περιορισμένα. Μ’ αρέσει να παίζω blues όταν τζαμάρω, αλλά μετά θα προχωρήσω και παρακάτω. Άκουγα BB King για περίπου δυο χρόνια, αλλά προτιμώ τους blues τραγουδιστές από τους κιθαρίστες. Ο Albert King ήταν θαυμάσιος τραγουδιστής. Τέτοιο βάθος φωνής βρίσκεις επίσης στον Paul Rodgers. Χρησιμοποιώ βάση blues σε κάποιες περιπτώσεις, πράγμα το οποίο αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε πάντρεμα με κλασικούς αποήχους.’
Ποιο ήταν η πρώτη σου επαγγελματική συναυλία?
R.B. ‘Η πρώτη μου μπάντα ήταν με τον Screaming Lord Sutch. Ήταν απίστευτα ικανός στις δημόσιες σχέσεις – ήταν ικανός να πάει στον πρωθυπουργό και να του τείνει χειραψία λέγοντας: ‘Hello.’ Η πρώτη αντίδραση του πρωθυπουργού ήταν να του δώσει το χέρι του σκεπτόμενος στη συνέχεια, ποιος είναι ο τύπος? Υπάρχουν φωτογραφίες που ανταλλάσσει χειραψία με τους πάντες στη δουλειά. Συνήθιζε να αντιγράφει τον Screamin’ Jay Hawkins. Από εκεί μεταπήδησα σε ένα γκρουπ που λεγόταν Outlaws. Ήταν γνωστή, σταθερή μπάντα, καλοί session μουσικοί, οπότε δουλεύαμε μαζί σε τέτοιες δουλειές. Απλά σου δινόταν ένα κομμάτι και το έπαιζες. Μερικές φορές ήταν απλά τα backing tracks. Δεν ήταν δουλειά μας να ξέρουμε για ποιον παίζαμε, ήταν απλά για να πάρουμε τα χρήματα.’
Διάβαζες μουσική?
R.B. ‘Ναι, αλλά όχι καλά. Ήταν περισσότερο φύλλα με συγχορδίες. Ο Pagey [Jimmy Page] ήταν σε όλα αυτά τα μαθήματα. Μερικές φορές έβλεπες rock’n’roll μουσικούς που μπορούσαν να παίξουν, αλλά δεν μπορούσαν να διαβάσουν μουσική και άλλους που μπορούσαν να διαβάσουν, αλλά δεν μπορούσαν να αυτοσχεδιάσουν. Μερικές φορές χρειάζονταν μαθήματα rock’n’roll και αυτό ήταν που κάναμε.’
Εσύ και ο Jimmy Page παίζατε και οι δυο στη μπάντα του Νeil Christian, έτσι δεν είναι?
R.B. (Ο Blackmore γέλασε και έκανε μια γκριμάτσα πριν απαντήσει)‘ ‘Ημουν μαζί του κατά διαστήματα για ένα χρόνο περίπου. Ο Chris – αυτό είναι το πραγματικό του όνομα – ήταν ελαφρά μυστήριο άτομο στη συνεργασία. Ο Jimmy από την άλλη έπαιζε μαζί του για 3 χρόνια περίπου. Τότε ήταν που πρωτοσυνάντησα τον Pagey. Ήμουν 16 χρονών. Ήταν καλός τότε. Τον θεωρώ τρισδιάστατο κιθαρίστα. Έχει γκάμα, ιδέες, αλλά δεν μπορεί να τα κάνει όλα, οπότε ορισμένες φορές υστερεί σε αυτοσχεδιασμό. Είναι δε, πλήρως απασχολημένος με την παραγωγή και οτιδήποτε έχει να κάνει με τη λειτουργία μιας top μπάντας, ενώ κάποιος όπως ο Jeff Beck είναι εντελώς το ανάποδο. Ο Jeff μπορεί να εκτελέσει πολύ καλά, αλλά δεν νομίζω ότι μπορεί να γράψει ένα τραγούδι, παίζει πάντα τη μουσική κάποιου άλλου. Δεν έχει πολλές ιδέες, αλλά είναι εξαιρετικός κιθαρίστας.’
Μετάφραση /Προσαρμογή: Μπίλλυ Τσουβαλίδου
1/4/16
Δημοσίευση σχολίου