Β' ΜΕΡΟΣ
Η σύντομη αναζήτησή μας για άλλους τρισδιάστατους κιθαρίστες τελείωσε χωρίς κάποιον να προσεγγίζει τα στάνταρ του Blackmore. Του ζητήσαμε τότε να αξιολογήσει τον εαυτό του.
R.B.‘Θα ακουστεί πολύ υπεροπτικό, αλλά πιστεύω ότι αυτοσχεδιάζω καλύτερα από κάθε άλλο ροκ κιθαρίστα. Η αποτυχία μου είναι στη σύνθεση, πραγματικά υστερώ εκεί. Ενώ κατεβάζω μελωδίες και είμαι καλός στον αυτοσχεδιασμό δεν είμαι πολύ καλός στη σύνθεση ενός τραγουδιού. Το έχω κάνει, αλλά δεν υπάρχει και κανένας άλλος να το κάνει ούτως ή άλλως. Είμαι πολύ απογοητευμένος με την ικανότητά μου για σύνθεση. Νομίζω ότι τις μισές φορές είναι απαίσια. Όμως ο αυτοσχεδιασμός δεν είναι πρόβλημα για μένα. Στην πραγματικότητα, είναι κάτι που θα μπορούσα να κάνω συνέχεια, αν και μπορεί να ακουστεί περίεργο.’
Οπότε δεν απομνημονεύεις τα δικά σου μέρη.
R.B ‘Όχι, και αυτό είναι εν μέρει λάθος μου. Έχω πολύ κακή τεχνική μνήμη, οπότε δεν μπορώ να θυμηθώ εάν γράψω μια μελωδία, ακριβώς ποιες νότες είναι. Είναι πραγματικά εξαντλητικό, διότι θα γράψω ένα τραγούδι και θα σκεφτώ: είναι φοβερό, θα το ξαναπαίξω και μετά το ηχογραφήσω. Και το παίζω και λέω: ωχ καημένε, το ξέχασα, τι έπαιζα? Είναι πολύ ενοχλητικό. Δεν μ’ αρέσει να γράφω. Είναι ταλαιπωρία. Το κάνω γιατί δεν υπάρχουν πολλοί άλλοι γύρω μου να το κάνουν. Δεν το λέω για να υποβιβάσω τους άλλους, απλά το να γράφω τραγούδια είναι μια απογοήτευση τις μισές φορές.’
Mα δεν έγραφες την περισσότερη μουσική των Purple;
R.B.‘Έκανα τις περισσότερες μελωδίες και τις εξελίξεις τους διότι, βασικά, είχαμε πάρα πολλές διαφωνίες τα δύο πρώτα χρόνια και το είχα σιχαθεί, οπότε είπα να το χωρίσουμε σε 5 μέρη, καθώς όλοι αρπαζόντουσαν στο στυλ ‘ αυτή τη νότα την έγραψα εγώ’ ‘Βάλε κι αυτό το κομμάτι, το οποίο μπορεί να είναι σκουπίδι, αλλά το έγραψα εγώ.’ Όλα τα συγκροτήματα περνούν αυτή τη φάση. Ένα πράγμα που δεν έχουμε καταφέρει σήμερα με την εξέλιξη της τεχνολογίας είναι να δίνουμε στο computer την πληροφόρηση κι εκείνο να λέει ποιος έχει γράψει το τραγούδι. Θα ήταν πολύ ωραίο. Ο κόσμος μου έλεγε: χαζομάρα σας να χωρίζετε κάθε κομμάτι σε 5 μέρη. Εγώ όμως έλεγα: δεν θα υπήρχαν καν οι Purple αν δεν το είχα κάνει, επειδή ήταν πολύ πεισματάρηδες. Το συγκρότημα θα είχε πεθάνει από το 1970, αν δεν το είχα κάνει. Έγραφαν τραγούδια σε κάποιο βαθμό, όχι όμως σε σημείο να δικαιολογούν το ένα πέμπτο του τραγουδιού. Ο Jon (Lord) έγραφε ένα κομμάτι στο δίσκο, έπαιρνε όμως το ένα πέμπτο από 8 κομμάτια. Ήταν ο μόνος τρόπος για να έχουμε αποτέλεσμα. Ο Ιan (Paice) όταν έπαιρνε το μερίδιό του, δούλευε με ενθουσιασμό, ενώ ο Jon ήταν πάντα σταθερός. Μπορεί να μην είχε συνθετικές ιδέες, αλλά θυμόταν ό,τι εγώ ξεχνούσα. Ο Ian (Gillan) έγραφε τους στίχους και καμιά φορά και ο Roger.’
R.B. ΄’Είδα τον Ian σε μιαν άλλη μπάντα στο Αμβούργο το 1967 και είπα: μόλις είμαι έτοιμος, θα σε ειδοποιήσω.’ Όταν ανέκυψε το θέμα των Purple, είπα: Ωραία, κάτι έχουμε εδώ. Είχαμε υποστήριξη από έναν εκατομμυριούχο [τονChris Curtis από τους Searchers] – είναι πολύ δύσκολο να ξεκινήσεις χωρίς οικονομική υποστήριξη. Απλά ήθελε ένα πολύ καλό γκρουπ. Σύμφωνα με εκείνον ο Jon ήταν ο καλύτερος οργανίστας που ήξερε κι εγώ ο καλύτερος κιθαρίστας. Μόλις όμως βρεθήκαμε όλοι μαζί, για κάποιο λόγο αποχώρησε. Είπα στον Jon για τον Ian και μετά πήραμε και τους άλλους δύο: ο Jon ήξερε τον Nick [Simper] κι εγώ τον Rod [Evans] τον τραγουδιστή. Ζούσαμε όλοι σ’ ένα μεγάλο στην Αγγλία, όπου και κάναμε πρόβες. Πολλά συνέβαιναν εκεί, ψυχικά φαινόμενα. Τα πρώτα χρόνια οι Purple δεν είχαν καμία κατεύθυνση. Αν μη τι άλλο, ακολουθούσαμε αυτά που ήθελε ο Jon, πράγμα που δεν πείραζε, αφού κανένας άλλος δεν είχε ιδέες.’
Ακόμα κι έτσι, οι Deep Purple όρμησαν στο Αμερικανικό top five το φθινόπωρο του 1968 με τη διασκευή του "Hush" του Joe South. Ωστόσο εκείνη η αρχική μπάντα δεν φάνηκε ικανή να το εξαργυρώσει. Πώς έτσι?
R.B. ‘Ο Jeff Wald ήταν ο road manager μας και δώσαμε πολλές συναυλίες χωρίς κανένα νόημα. Υπήρξαν αίθουσες χορού που δεν ήταν στο πρόγραμμα. Η μόνη φορά που πραγματικά τα καταφέραμε ήταν όταν κάναμε support στον Rod Stewart, όπως και τώρα για να δώσουμε τις σωστές συναυλίες και να μας δει ο κόσμος. Τότε είχαμε παίξει από δω κι από κει και ήμασταν πρώτο όνομα σε όλα τα λάθος μέρη. Κανείς δεν ήξερε πού να μας βάλει. Παίξαμε με τους Cream στο Hollywood Bowl, αλλά ούτε που ήξεραν ποιοι ήμασταν. ‘Πραγματικά θαύμαζα τον Jimi Hendrix και λάτρευα τους Vanilla Fudge, οπότε απλά προσπαθήσαμε να συγχωνεύσουμε τα δύο σε ένα. Παίζαμε το Hey Joe και ένα σωρό άλλα στάνταρ κομμάτια επειδή δεν είχαμε γράψει και πολλά. Δεν είχα γράψει ποτέ πριν το 1969, οπότε ξεκίνησα να βρίσκω το δρόμο μου και να έχω συνθετικές ιδέες. Τότε όμως, ήμασταν υπερβολικά ενθουσιασμένοι που παίζαμε με καλούς μουσικούς, επειδή είχαμε δυσκολευτεί πάρα πολύ να τους βρούμε. Τους βρίσκεις και όταν ζητάς από κάποιον να έρθει, λες: ‘Έχουμε μια φανταστική μπάντα’, σου απαντούν ‘Ναι, σίγουρα, πόσα θα παίρνω?’ ‘Έε, προς το παρόν κάνουμε μόνο πρόβες.’ Ξέρεις τη συνέχεια. Ήμασταν τόσο χαρούμενοι που παίζαμε ο ένας με τον άλλο, που πραγματικά δεν ενδιαφερόμασταν προς ποια κατεύθυνση πηγαίναμε. Αυτό μέχρι το 1970, οπότε αποφασίσαμε ότι θα έπρεπε να αντικαταστήσουμε τον τραγουδιστή και τον μπασίστα. Ο τραγουδιστής ήθελε να φύγει ούτως ή άλλως, ενώ από το μπασίστα το ζητήσαμε εμείς’.(σ.σ. ούτε που αναφέρει τα ονόματά τους!)
Ο Micky Underwood,(φίλος του Ritchie που τώρα είναι στους Strapps), ήταν στους βραχύβιους Episode Six και με προσκάλεσε να τσεκάρω τον τραγουδιστή τους που λεγόταν Ian Gillan. Ήταν θαυμάσιος, η φωνή του, η εμφάνισή του και οτιδήποτε άλλο. Εκπληκτικός. Τον πήραμε επιτόπου. Δεν ξέραμε ποιον να πάρουμε για το μπάσο, αλλά ο Ιan μας σύστησε τον Roger. ‘Ο λόγος που θελήσαμε να αλλάξουμε τραγουδιστή ήταν εξαιτίας του Robert Plant. Παίζαμε στο Mother’s στο Birmingham και σηκώθηκε ο Robert να τραγουδήσει με τον Terry Reid. σκεφτήκαμε: Θεέ και Κύριε! Ήταν τόσο δυναμικός. Και βέβαια τις επόμενες δύο ψάχναμε να βρούμε τραγουδιστή, κάποιον με τη δυναμική προσέγγιση του Robert Plant. Οπότε ήταν χάρις σε αυτόν….
‘Zeppelin – μου άρεσε η σκληρή τους προσέγγιση όταν βγήκαν και έπαιξαν το Whole Lotta Love. Αμέσως, συντονίστηκα σε κείνο το στυλ διότι προηγουμένως, όταν παίζαμε από δω κι από κει με ορχήστρες, σκεφτόμουν: κάτι πάει λάθος, δεν τα δίνω όλα. Ένα ευχαριστώ σ’ αυτούς για την έμπνευση. Την πήραν από τον Jeff Beck, που με τη σειρά του την πήρε από τους Small Faces’
Στο άλμπουμ In Rock υπήρχε η σωστή συνταγή: ευκίνητοι μουσικοί που έπαιζαν με τη δύναμη παλιρροϊκού κύματος. Όμως δεν κλέψαμε από τους Led Zeppelin, οι υφές ήταν πολύ πιο ποικίλες, οι συνθέσεις επίσης, ο ήχος ήταν πιο ελαστικός. Ξαφνικά η ανελισσόμενη δημοφιλία μας οδήγησε σύντομα σε status “supergroup”. Αυτό μας εξέπληξε λίγο. ‘Εξεπλάγην επειδή ήμουν ευτυχισμένος που δούλευα.’
Σου άρεσαν οι Yardbirds:
R.B. ‘Κοίτα, ο Jeff ήταν πάντα ευφυής. Ναι, πάντα μου άρεσαν οι Yardbirds πάρα πολύ. Ήταν εξαίρεση. Ο Jeff ήταν ένας από τους πρώτους που χρησιμοποίησαν παραμόρφωση. Υπήρχαν μερικοί άλλοι πριν από τον Jeff που χρησιμοποίησαν παραμόρφωση, αλλά δεν είναι καθόλου γνωστοί. Όπως ο Bernie Watson με τον Lord Sutch. Το 1960 έβγαλε δίσκο με τον Cyril Davies, όπου είχε ένα καταπληκτικό σόλο, γεμάτο παραμόρφωση. Ήταν σαν τον Hendrix σε καλή βραδιά. Τώρα παίζει με τη βασιλική φιλαρμονική ορχήστρα. Τα παράτησε.’
Ο Ritchie είπε ότι εμπνεύστηκε να προσπαθήσει κάτι ανάλογο ο ίδιος το 1963. Τα αποτελέσματα βρίσκονται στη β’ πλευρά του single των Outlaws "I heat you knocking". Αρχαιολόγοι(!) και fans κρατούν σημειώσεις. Από εκεί μετά το "You really got me" (‘το σόλο ήταν τόσο κακό που δεν υπήρχε περίπτωση να ήταν του Page, ήταν του Dave Davies’), η κουβέντα γύρισε στο κλέψιμο.
R.B. ‘ Όλοι κλέβουν. Είναι υγιές να κλέβεις. Το θέμα είναι να μη φαίνεται από ποιον κλέβεις. Παλιά έκλεβα πολύ από τον Jimi Hendrix.’
Όμως το Rainbow Eyes, στο νέο άλμπουμ, ακούγεται ιδιαίτερα σαν τον Jimi.
R.B. ‘Αυτό που συμβαίνει, είναι η διακύμανση του παιξίματος σε τέταρτα. Ο Jimi συχνά συνήθιζε να κάνει μουσική με τέταρτα. Έπαιζε αρκετές νότες ένα τέταρτο ψηλότερα και αυτό δημιουργούσε το αποτέλεσμα. Το Bold As Love είναι όλο τέταρτα’.
Αλλαγή θέματος. Μερικά άλμπουμ, πολλούς θαυμαστές –αλλά και λεφτά- αργότερα, οι Purple βρίσκονται στο χάος μόλις ολοκληρώνουν την ηχογράφηση του Who Do We Think We Are?
R.B. ‘Ήθελα να φύγω με τον Ian [Paice] εκείνο το διάστημα γιατί και οι δυο είχαμε βαρεθεί. Είμαι πολύ ευαίσθητο άτομο, είτε το πιστεύετε είτε όχι. Δούλευα πολύ σκληρά και δεχόμουν μεγάλη πίεση. Έπαθα ηπατίτιδα και έμεινα στο νοσοκομείο για δύο περίπου μήνες, κάτι που βοήθησε να ξεκουραστώ, το είχα ανάγκη. Τότε είπα ότι ο μόνος τρόπος για να μείνω στο συγκρότημα ήταν εάν το αλλάζαμε τελείως: ‘πάρτε άλλο μπασίστα και θα μείνω.’ Ο Ian και ο Jon είπαν OK. Ήρθε ο Glenn [Hughes από τους Trapeze], έτσι έμεινα. Ο Ian κι εγώ θα φτιάχναμε ένα καινούριο συγκρότημα μαζί με τον Phil Lynott από τους Thin Lizzy, πιο συγκεκριμένα.’
Και τι μουσική έπαιζε αυτό το γκρουπ με τον Lynott που δεν πρόλαβε να γεννηθεί?
R.B. ‘Ήταν σαν ένας Hendrix νούμερο δύο. Ο Lynott έμοιαζε με τον Hendrix, ακουγόταν σαν τον Hendrix. Απλά θα τραγουδούσε μόνο. Ο Roger θα έπαιζε, γιατί τότε ήταν καλύτερος μπασίστας.’ (Λίγο παράξενο να το ζητήσει από τον Glover, αν λάβει κανείς υπόψη ότι αυτός επέμενε να τον πετάξουν έξω από τους Purple.)
Με όλη την κιθαριστική έκρηξη, δεν μπήκες σε πειρασμό να κάνεις ένα σόλο άλμπουμ? (Αυτή η ερώτηση κόντεψε να κάνει τον Blackmore να χάσει την ψυχραιμία του.)
R.B. Με ύφος περιπαικτικό και υψώνοντας τη φωνή του, είπε: ‘ Τα δικά μου σόλο άλμπουμ ήταν οι Deep Purple! Διότι μεταξύ μας …’ Η ουσία των σχολίων του ήταν ότι εκείνος έβγαζε την περισσότερη δουλειά.
Για να βάλουμε ένα τέλος στην περίοδο με τους Purple (εκεί χαμογέλασε ειρωνικά) του ζητήσαμε να αξιολογήσει τα άλμπουμ του γκρουπ.
‘Το αγαπημένο μου LP είναι το Machine Head ακολουθούμενο σε μικρή απόσταση από το In Rock και μετά το Burn. Το Fireball δεν μου άρεσε. Το Who Do We Think We Are? Έχω αιώνες να το ακούσω. Δεν μ’ άρεσε ούτε όταν το κάναμε. Είχαμε πολλές τριβές εκείνη την περίοδο, ήταν κόλαση. Ο Ian [Gillan] επρόκειτο να φύγει. Τον είχα σιχαθεί μέχρι θανάτου κι εκείνος το ίδιο. Μπερδεύτηκαν στην μέση και οι φιλενάδες. Σκεφτόμουν: Άντε πάλι, άλλο ένα LP. Μια βδομάδα αφότου επιστρέψαμε μας ζήτησαν να μπούμε στο studio για να φτιάξουμε άλλο ένα δίσκο. Ήταν γελοίο, δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Αισθανόμουν καταπληκτικά με το Burn [το πρώτο με το νέο γκρουπ] γιατί είχαμε ένα χρόνο μπροστά μας για να το γράψουμε.’
‘Για να δούμε … In Rock, Fireball κάτω, Machine Head πάνω, Who Do We Think We Are? κάτω, Burn πάνω. Το Stormbringer ήταν σε κάμψη. Όταν κάναμε το Stormbringer θεωρούσα ότι ήταν ένα πολύ ψυχρό LP.’
Είχες αποφασίσει να φύγεις ήδη από την εποχή του Stormbringer?
R.B. ‘Ναι, έτσι είναι. Σκέφτηκα: Θέλω να δω τι κάνουν όλοι οι άλλοι, κουράστηκα να σπρώχνω τη μπάντα. Επτά χρόνια είναι αρκετός χρόνος. Σκέφτηκα ότι το συγκρότημα ήταν σε παρακμή. Υπήρχαν άλλα συγκροτήματα που εμφανίζονταν. Ο Jon το είχε ρίξει στο ποτό, έτρωγε κι έπινε. Ο Ian στα ακριβά αυτοκίνητα.’
 |
| O Ritchie Blackmore σήμερα. |
R.B. ‘Λειτούργησε την πρώτη χρονιά και μετά άρχισε να γέρνει προς το χορευτικό και το funky. Δεν αντέχω αυτόν τον ήχο. Προτιμώ να είναι βίαιος.’
Το Come Taste the Band, που παρουσίαζε τον Τommy Bolin στην κιθάρα και ήταν το μοναδικό μετά-Blackmore LP, θύμιζε Stevie Wonder.
R.B. ‘Προς τα εκεί ακριβώς πηγαίνουν, ενώ εγώ δεν ήμουν διατεθειμένος να είμαι παρών σε αυτό! Σκέφτηκα ότι το πιο σωστό από πλευράς μου ήταν να πω: ‘Κοιτάξτε, εγώ φεύγω. Δεν θέλω να διαλύσω το γκρουπ, αλλά την κάνω. Πάρτε άλλον κιθαρίστα και κάντε το κομμάτι σας. Απλά δεν ήθελα να είμαι παρών σ’ όλο αυτό το cool ψευτο … Σοκαρίστηκαν. Η μουσική μου ήταν κραυγαλέα, μουσική μίσους. Η μουσική τους γινόταν όλο και περισσότερο του στυλ εάν δεν σας αρέσει, απλά θα την αλλάξουμε.’‘Ήθελα να φύγω ήρεμα, αν γινόταν. Αυτό που πίστευα ήταν απλά θέμα άποψης. σκέφτηκα: τώρα θα έχει ενδιαφέρον να δούμε, διότι εγώ δεν επιβάλλω τις ιδέες μου. Για να δούμε τις δικές σας. Πράγμα το οποίο όσες φορές είπα στο studio, εκείνοι απαντούσαν: ‘Εε, δεν έχουμε ιδέες’, ή ‘περιμένουμε να δούμε τι σκέφτεσαι για να πάρουμε το 20%.’ Αλλά ακούγεται πικρό αυτό.’ ‘Πήρα ένα ρίσκο τότε διότι εκείνη την εποχή είχα αποκτήσει αρκετά χρήματα και είπα: ‘Θα τολμήσω και θα φύγω με χάρη και ίσως συντριβώ προσπαθώντας να κάνω κάτι άλλο. Όμως σίγουρα δεν θα βυθιστώ με ένα γκρουπ με μεγάλο όνομα. Θα μπορούσα να έχω μείνει με τους Purple και να κερδίζω καλά χρήματα για πέντε χρόνια ακόμη – μια σταθερή παρακμή [γέλια]. Αλλά δεν ενδιαφερόμουν. Τα δύο τελευταία χρόνια των Purple ήταν εύκολα, χωρίς απαιτήσεις, όλα πληρωμένα. Έλεγαν: ‘Πηγαίνετε στο California Jam.’ Έλεγα: ‘’Όχι ,’ ‘Θα βγάλετε μισό εκατομμύριο.’ ‘Θα το κάνουμε.’
Υπήρξαν κάποιες ιστορίες που σπας κάμερες.
R.B. ‘Γενικά όταν βρίσκομαι στη σκηνή αισθάνομαι πολύ ‘πάνω’, αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ήμουν πολύ ενοχλημένος διότι μας είχαν φερθεί άσχημα, το προκάλεσε. Ήταν τόσο συντηρητικοί σχετικά με την όλη εκδήλωση. Όλα είχαν στηθεί γύρω από το γεγονός ότι θα ήταν ένα φεστιβάλ προς όφελος των κάμεραμαν του ABC. ‘Τα παιδιά που πλήρωσαν $10 ο καθένας να μην διασκεδάσουν, αλλά δεν μας νοιάζει κι ας μην δουν το συγκρότημα. Το θέμα μας είναι να πάρουμε εμείς τα λεφτά.’
‘Είπα στο μάνατζερ’: ‘’Ελπίζω να μην έχουν βάλει περιφραγμένο χώρο για τον Τύπο.’’Κοίταξα την άλλη μέρα, και μπροστά ήταν ο χώρος γεμάτος από δημοσιογράφους που βαριόντουσαν μέχρι θανάτου. Το κοινό ήταν περίπου εκατό γιάρδες πιο πέρα, οπότε επέμεινα να αφήσουν τον κόσμο που είχε πληρώσει μέσα στον περιφραγμένο χώρο για τους δημοσιογράφους. Όσο περνούσε η ώρα γινόμουν όλο και περισσότερο έξαλλος. Όλα τα παιδιά από μακριά φώναζαν: ‘Yaaaa, yaaaa.’ Και οι δημοσιογράφοι το χαβά τους: ‘Ωχ τι βαρετό, άλλο ένα εκκωφαντικό metal συγκρότημα. Οι μπύρες πού είναι?’ Δεν το έχω ανάγκη αυτό. Μισώ το επιχειρηματικό κομμάτι. Αγαπώ τους fans κι αγαπώ τη μουσική. Όμως δεν συμπαθώ το ραδιόφωνο ούτε τους DJs, και δεν μου αρέσει ο Τύπος.’
Τότε γιατί μάς μιλάς;
R.B. ‘Ναι, σωστά. Μάλλον, γιατί κερνάς αυτό το γύρο, φίλε.’
Οπότε αφήνουμε τους Purple και πιάνουμε τους Rainbow, που κυριαρχούνται από δύο πυλώνες τον Ritchie και τον Cozy Powell, κάποτε με τον Beck, στα ντραμς. (ο Ronnie Dio είναι ένας αρκετά καλός τραγουδιστής, αλλά θα χρειαζόταν ολόκληρη χορωδία για να αντισταθμίσει τον όγκο αυτών των δύο). ‘Ο Cozy κι εγώ, προσπαθούμε να ξεπεράσουμε ο ένας τον άλλο. Είναι πολύ γρήγορος, αυτός με τα αυτοκίνητά του, εγώ με τη μεσαιωνική μου μουσική. Δεν έχει ιδέα από πού προέρχομαι. Οπότε έχουμε μεν τις διαφορές μας, όμως πάνω στη σκηνή ταιριάζουμε γιατί αυτός θέλει να είναι ο καλύτερος ντράμερ κι εγώ ο καλύτερος κιθαρίστας.‘Λειτουργεί σε κάποιο βαθμό. Μερικές φορές έχουμε την τάση να παρασυρόμαστε από την επιθετικότητά μας όταν θα έπρεπε να χαλαρώσουμε. Θεωρώ, να καταγραφεί, ότι πρέπει να ρίξουμε τους τόνους. Πρέπει, για πουλήσεις κάτι, να το σερβίρεις κατάλληλα.‘Στην Ευρώπη και την Ιαπωνία ο κόσμος έχει περισσότερη αδρεναλίνη, στην Αμερική όμως θέλουν να ακούν ασφαλέστερα πράγματα. Δεν έχω σπουδάσει ιδιαίτερα την αμερικανική κουλτούρα όσον αφορά τη μουσική, αλλά ακούω όλο και περισσότερο. Θα συγκεντρωθούμε περισσότερο στη ρυθμική βάση. Θα παίζουμε περισσότερο αργά κομμάτια. Ξέρω τι θέλουν να ακούσουν οι Αμερικανοί – δεν με ενδιαφέρει τι θέλουν οι Αμερικανοί DJs, καθότι μου τη δίνουν ατελείωτα.’
 |
| Από το εσώφυλλο του πρώτου άλμπουμ των Rainbow |
Πόσο πολύ θα μπορούσες να συμβιβαστείς;
R.B. ‘Όχι πολύ. Δεν μπορώ να παίξω κάτι που δεν το έχω μέσα μου. Ποτέ δεν θα μπορούσα να παίξω όπως οι Fleetwood Mac. Μόνο αν ήμουν βαθιά κοιμισμένος [γελά με αυταρέσκεια]. Δεν θέλω να τους υποτιμήσω, απλά δεν μπορώ να παίξω με αυτόν τον τρόπο. Τυχεροί είναι που τα κατάφεραν καθώς πέρασαν μεγάλες δυσκολίες πριν από έξι χρόνια. Χαίρομαι γι’ αυτούς. Είναι πολύ συμπαθητικοί άνθρωποι.’
Πώς αισθάνεσαι απέναντι στο κοινό σου, όταν τους βλέπεις να ξεφεύγουν και να γίνονται εκτός ελέγχου? Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι πιάνουν και πολλά πράγματα από τη μουσική.
R.B. ‘Στους Purple, ήμουν ευχαριστημένος με οποιοδήποτε κοινό είχα. Στους Rainbow, κατεβαίνω από τη σκηνή μπερδεμένος μερικές φορές. Υπάρχουν συγκεκριμένα κομμάτια από το ρεπερτόριό μας που είναι πολύπλοκα και ξέρω ότι τους έχουν λείψει. ‘Όμως δεν προσδοκώ να πιάνουν κιόλας τη μουσική. Δεν είναι μουσικοί, είναι Παρασκευή βράδυ, έχουν τελειώσει τη δουλειά τους, θέλουν να περάσουν καλά, να δουν κάποιον να σπάει την κιθάρα του [πράγμα το οποίο ο ίδιος συχνά κάνει]. Δεν περιμένω να μορφώσω μουσικά τον κόσμο γιατί αν ήθελαν να μορφωθούν θα είχαν γίνει οι ίδιοι μουσικοί. Ταυτόχρονα πράγματι θέλω να ακούω κάποια συγκεκριμένα ήσυχα κομμάτια που παίζουμε και να καταλήξουμε σε πάρτι στο τέλος. Δεν καταλαβαίνω ένα κοινό που χτυπά συνεχώς τα πόδια κάτω φωνάζοντας ‘ Έλα! Πάμε!’
Οπότε όντως εκνευρίζεσαι.
R.B. ‘Ναι, λίγο. Και , είτε θα σταματήσω ή θα συμπλεύσω δίνοντάς τους αυτό που θέλουν: ντάπα – ντούπα και κατευθείαν για το μπαρ.
Σκέφτηκες ποτέ να παίξεις άλλο είδος μουσικής?
R.B. ‘Ναι, το έχω σκεφτεί, όμως με ενδιαφέρει πολύ το extreme rock’n’roll. Στον αντίποδα, ενδιαφέρομαι για ήσυχη μεσαιωνική μουσική του 15ου αιώνα καθισμένος σε ένα πάρκο παίζοντας μικρά μινουέτα... δεν θέλω να τα μπλέξω. Δεν έχω φτάσει εξάλλου στο επίπεδο που να μπορώ να παίζω κλασσική μουσική όπως εγώ επιθυμώ.
‘Νομίζω ότι θα μου έλειπαν τα πλήθη. Όλοι αυτοί που παίζουν κλασσική μουσική είναι υπερβολικά ευφυείς, αλλά παίζουν μπροστά από 20 ανθρώπους. Είναι και το ζήτημα της αυτοεκτίμησης που υπεισέρχεται. Θέλεις να είσαι περήφανος για τον εαυτό σου και να παίζεις μπροστά σε πλήθη και να μοιράζεσαι μαζί τους την εμπειρία. Εάν παίζεις σε 20 ανθρώπους, νιώθεις λίγο περίεργα καθώς χρειάζεσαι και την ανταπόκριση. Πέντε με δέκα χιλιάδες είναι μια χαρά, μετά γίνεται….
Τι θα συμβεί εάν οι Rainbow γίνουν πολύ μεγάλοι;
R.B. ‘Λοιπόν, εγώ είμαι αυτοκαταστροφικός, οπότε θα τα παρατούσα και θα ξεκινούσα πάλι από την αρχή. Θα μου άρεσε να παίζω στην Ευρώπη διότι εκεί έχουν μέρη με αριθμημένες θέσεις και όχι μεγαλύτερα από 8,000 με 10,000, που είναι μια χαρά. Και εκεί αλληλεπιδράς με το κοινό. Στην Αμερική, τα πράγματα βγαίνουν εκτός ελέγχου, όπως όταν οι Purple έπαιζαν σε στάδια. Δεν νομίζω ότι θα ήθελα να το ξανακάνω.’‘’Έχεις ένα μάνατζερ που σου λέει: ‘Κοίτα εδώ παίζονται πολλά λεφτά. Σκέψου τι μπορείς ν’ αγοράσεις. Και λες: ναι, είναι αλήθεια. Κάνεις τη συναυλία και σκέφτεσαι: να πάρει, όλοι αυτοί οι άνθρωποι μόλις μ’ άκουσαν να παίζω ένα σωρό ανοησίες. Όταν όμως είσαι πιστός στους ανθρώπους και λες: Κοιτάξτε, έχω κάτι πραγματικά τίμιο να σας παίξω, ακούστε – δεν ακούν. Όταν είσαι μπροστά από 100.000 ανθρώπους και παίζεις σκ***, επειδή είσαι cult φιγούρα ή όνομα, θα ακούσουν, επειδή τους το είπαν οι φίλοι τους.’
Σε ενοχλεί που δεν εισπράττεις μεγαλύτερο σεβασμό?
R.B. ‘Κατά κάποιο τρόπο. Είμαι καλός. Κάποιοι γνωρίζουν ότι είμαι καλός. Κάποιοι που θέλω να το ξέρουν. Δεν μ’ ενδιαφέρει να γίνω μία προσωπικότητα, ένας Johnny Cash, ένας Rod Stewart. Είμαι ευγνώμων για όσα έχω, και δεν νομίζω ότι θα έπρεπε να έχω περισσότερα. Τώρα όταν ακούω άλλα συγκροτήματα που είναι πραγματικά κακά, αναστατώνομαι κάπως επειδή οι δίσκοι τους αγοράζονται κατά εκατομμύρια. Εννοείται ότι γνωρίζω τους περιορισμούς στις δυνατότητές μου. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι ο κόσμος με προσέχει τόσο. Απλά πιστεύω ότι το επίπεδο στο rock’n’roll είναι πολύ φτωχό. Νομίζω ότι είναι απελπιστικά φτωχό.
Το Rock δεν είναι το μέσο ενός μουσικού;
R.B. ‘Όχι, αλλά θα έπρεπε. Εξαιτίας των περιορισμών του, το rock’n’roll είναι πολύ δύσκολο και η κλασσική μουσική είναι στενά συνδεδεμένη με το rock’n’roll. Είναι πολύ πειθαρχημένη και η δομή της είναι παρόμοια με εκείνη του rock. Αλλά μιλώ για το progressive rock, όχι τους Rolling Stones. ‘Όταν παίζω πάντα ενσωματώνω κλασικά περάσματα από βιολιά και τέτοια πράγματα.’
 | |
| Tony Carey |
R.B. Μετά από ένα μυστηριώδες γέλιο: ‘Ο Tony ήταν λίγο τύπος που παρεκτρεπόταν και κάπου το παράκανε. Του ζητήθηκε να φύγει και μετά να επιστρέψει. Μετά από λίγο έφυγε από μόνος του. Δεν άντεχε την πίεση. Είχαμε έρθει σε επαφή με αόρατα ψυχικά φαινόμενα, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία. Είναι, ας πούμε, ένα χόμπι μου, τα ψυχικά φαινόμενα. Δεν το άντεξε, γιατί παίζαμε σ’ έναν πύργο στη Γαλλία. Η ατμόσφαιρά είχε πνευματικά βαρύνει πολύ και την έκανε. Νόμιζε ότι ήμουν τελείως τρελός. Νόμιζε ότι προσπαθούσα να τον σκοτώσω. Δεν ξέρω γιατί το σκέφτηκε αυτό (χωρίς καμία ειρωνεία). ‘ Ο Jimmy Bain ήταν ωραίος τύπος, φανταστικό άτομο, αλλά το παίξιμό του στο μπάσο δεν ήταν ό,τι το καλύτερο.’
Πώς αισθάνεσαι που αποκαλείται η μουσική σου heavy metal?
R.B. ‘Νομίζω ότι είναι καλύτερο από το punk, το οποίο σημαίνει κατώτερο. Για μένα είναι μια χαρά. Ξέρω ότι μπορώ να παίξω κονσέρτο όποια μέρα θέλω, οπότε δεν με νοιάζει καθόλου. Θα ενοχλούσε κάποιον ευαίσθητο με επίγνωση των περιορισμένων δυνατοτήτων του.’
Η ώρα είχε ήδη περάσει και η συζήτηση είχε πάει σε λιγότερο επαγγελματικά θέματα. Η επιδίωξη μουσικών πληροφοριών είχε εγκαταλειφθεί για άλλα ζητήματα. Ο Blackmore ήταν σε περισυλλογή…
R.B. ‘Μερικές φορές αισθάνομαι ότι έχω δική μου τη σκηνή για μία ώρα. Απλά τρελαίνομαι. Η αδρεναλίνη είναι τόση που όλη μου η μουσική ανατροφή βγαίνει στη σκηνή και όχι τις άλλες στιγμές που είμαι απλά μουσικός. Μετά από 22 χρόνια, κάθε φορά γίνομαι μια επιθετική μπουλντόζα πάνω στη σκηνή. Συχνά αναρωτιέμαι γιατί. Δεν είμαι επιθετικό άτομο εκτός σκηνής. Δεν ξέρω γιατί εκεί γίνομαι.’
Πάμε πίσω, όταν δήλωνες ότι πίστευες ότι οι Αμερικανοί είναι αγενείς. Το πιστεύεις ακόμα;
R.B. ‘Έχω αποδεχτεί την Αμερική όπως είναι. Όσο μεγαλώνω, τόσο πιο ευρύς γίνεται ο ορίζοντάς μου. Αντιλαμβάνομαι γιατί κάποιος σκέφτεται με τον ένα τρόπο ή τον άλλο. Το μόνο πράγμα που νομίζω είναι ότι οι Αμερικανοί δεν ανατρέφουν τα παιδιά τους με πειθαρχία. Μακάρι να σταματούσαν να τα ταΐζουν hamburgers και παρόμοια σκ***. Και να σταματήσουν να τα κανακεύουν. Οι γονείς τους έχουν δώσει όλα. Τα παιδιά επικρατούν σε όλη την οικογένεια. Το βρίσκω αηδιαστικό.’
Και οι καιροί που ζούμε;
R.B. ‘Νομίζω ότι περνάμε μία περίοδο όπου κανείς δεν γνωρίζει τι πρόκειται να συμβεί σε 25 χρόνια. Αυτή η εποχή θα σημαδευτεί από ένα συγκρότημα Rutles (βρετανικό κωμικό συγκρότημα που παρωδούσε τους Beatles τη δεκαετία του 1970), ή θα έπρεπε να πω τους Beatles και αυτό είναι όλο. Είμαστε κοντά στο να δεχτούμε επίθεση από UFO, σίγουρα πάντως σε 10 χρόνια είναι κάτι που θα γίνει. Πράγμα το οποίο μπορεί να συμπέσει με την κατάληψη της γης από το Σατανά. Αλλά ποιος ξέρει. ‘Άς το παραδεχτούμε. Τα τελευταία 36 χρόνια έχουμε οπτικές εμπειρίες από UFO. Είναι εδώ τώρα, οπότε είναι κάτι που πρόκειται να συμβεί, νομίζω. Είναι φανερό ότι μας παρακολουθούν. Αλλιώς θα μας ρίξουν βόμβες οι Ρώσοι ή θα ρίξουν βέλη από την ανατολή. Ένα μέντιουμ είπε μάλιστα ότι σε 15 χρόνια από τώρα φλεγόμενα βέλη θα έρθουν από την ανατολή. Ήταν ο Edgar Cayce, ίσως. Αλλά πρόβλεψε και σεισμό στην Καλιφόρνια που δεν συνέβη…’
Πέσαμε σε ξέρα! Χάθηκε ο έλεγχος της συνέντευξης!
Ο Ritchie Blackmore φανερά εξέθεσε τον εαυτό του σ’ αυτήν τη συνέντευξη κι εγώ δεν πρόκειται να επιχειρήσω να τον βάλω να κάνει κάποιο σχόλιο αντί επιλόγου. Τα περισσότερα για τον εαυτό του τα είπε όταν συζητούσαμε για τη φήμη του ως heavy metal.
‘ Έχω κακή φήμη, αλλά δεν με πειράζει. Οι καλοί μου φίλοι, άνθρωποι που ξέρουν ποιος πραγματικά είμαι, ξέρουν τι είμαι.’ Είπε ότι η εικόνα του αυτή σχηματίστηκε επειδή ήμουν πολύ κατηφής, πολύ ειλικρινής κι επειδή έλεγα στους άλλους να πάνε να γ****** όταν δεν έπρεπε. Αλλά δεν με νοιάζει, καθόλου. Πραγματικά, μ’ αρέσει.’
7/4/16
Δημοσίευση σχολίου