 |
| The Man in Blue |
Στις 31 Μαίου 1997 στο Esbjerg festival της Δανίας ο Ritchie Blackmore “βγήκε στη σύνταξη”. ‘Ήταν το τελευταίο show των Rainbow και η τελευταία φορά που ο κιθαρίστας εμφανιζόταν με rock μπάντα. Ήταν μόλις 52 ετών.Για τα επόμενα σχεδόν 20 χρόνια θα αφιερωνόταν σε μια παράδοξη, αμφιλεγόμενη για πολλούς, μουσική διαδρομή με τους Blackmore’s Night.Νωρίτερα, την ίδια ημέρα του show, θα άδειαζε ένα ποτήρι γεμάτο νερό πάνω στο κεφάλι του ανυποψίαστου Cozy Powell στο μέσον μιας συνέντευξης.Ο Powell βρισκόταν στο ίδιο festival παίζοντας στη μπάντα του Peter Green, και ήξερε καλά τίνος το χέρι έριξε το μπουγέλο. Δεν το είχε φαντασθεί, γιατί δεν γνώριζε ότι συμπτωματικά η συζήτηση γινόταν κάτω από τα παράθυρα του δωματίου του Blackmore.Οι δυο παλιοί γνώριμοι είχαν να ιδωθούν για πάνω από 10 χρόνια και φυσικά πέρασαν πολλές ώρες μαζί συζητώντας και πίνοντας μπύρες. Η υποχρεωτική διακοπή ηλεκτρικού ρεύματος λόγω ώρας δεν επέτρεψε την κοινή τους προσυνεννοημένη εμφάνιση στο Smoke on the water. Νωρίτερα ωστόσο στη συνέντευξη ο Powell δήλωνε πως ευχαρίστως θα έπαιζε ξανά με την κλασική σύνθεση των Rainbow για μερικές εμφανίσεις.Ήταν μια ιδέα που υπήρχε στο μυαλό του Blackmore και θα έπαιρνε σειρά, μετά το άλμπουμ που θα έκανε σαν Blackmore’s Night.
Έτσι, με αυτά υπ’ όψιν, δεν είχε στο μυαλό του εκείνη την εποχή κάτι τόσο μακροπρόθεσμο. Και είναι επίσης πολύ γνωστό πως βαριέται πολύ εύκολα. Όλα αυτά δείχνουν πως οι προθέσεις του, εκείνη την εποχή τουλάχιστον, δεν ήταν για μια μόνιμη ενασχόληση με την Αναγέννηση και την μουσική της.Κάτι ακόμα που ενισχύει τα παραπάνω είναι πως οι μουσικοί στους Rainbow το 1997 δεν απολύθηκαν. Ο Blackmore όμως δεν είχε διάθεση να συντηρεί οικονομικά ένα ημιενεργό συγκρότημα για όσο διάστημα σκόπευε να ασχοληθεί με αυτό το ακουστικό project.Έτσι ,οι μουσικοί στους Rainbow έλαβαν νέα προσαρμοσμένα συμβόλαια πάνω σ’ αυτή την λογική. Κανένας όμως δεν τα υπέγραψε γιατί σε κανέναν δεν άρεσε η ιδέα του μουσικού στη ναφθαλίνη.Ανεπίσημα οι Rainbow διαλύθηκαν το 1997, ενώ στις 2 Ιουνίου 1997 κυκλοφόρησε το Shadow of the Moon.
Ήταν ακουστικό, ήταν διαφορετικό και αναζωογονητικό . Έτυχε καλής υποδοχής και έγινε χρυσό στην Ιαπωνία (Νο11 στο γιαπωνέζικο chart και No 25 στο γερμανικό) . Στις 5 Απριλίου 1998 ο Cozy Powell σκοτώθηκε σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα.
 |
| Άποψη της σκηνής στο krefeld από μακρίά. |
 |
| ¨α-δ: Κώστας Θεοδωρακάκος, Kelly Morris (φωνητικά γαλικό κόρνο, Τάσος Θεοδωρακάκος |
Από τέτοιους δηκτικούς υπαινιγμούς αλλά και από φτωχή δημοσιογραφία, δημιουργείται ένα σκηνικό που λίγη σχέση έχει με την πραγματικότητα. Παράδειγμα: Επικρατεί η αντίληψη πως ο Blackmore έκανε μουσική στροφή το 1979 με τους Rainbow, προς ένα πιο radio friendly ήχο γιατί το γκρουπ δεν είχε εμπορική επιτυχία στην αγορά της Αμερικής. Το ισχυρίζονται όλοι, μουσικοκριτικοί, δημοσιογράφοι και κοινό.Η πραγματικότητα δεν θα μπορούσε να είναι πιο διαφορετική. Ο Blackmore ποτέ δεν προσπάθησε στην Αμερική την περίοδο 1975-79. Θεωρούσε, και σωστά, πως στην Αμερική ο χώρος του hard, stadium, arena rock καλυπτόταν από τους Led Zeppelin. Ένα ακόμα γκρουπ να απευθύνεται πάνω κάτω στο ίδιο κοινό, είχε και λίγες πιθανότητες επιτυχίας, και την βεβαιότητα οικονομικής αιμορραγίας. Βλέπετε, και αυτό δεν είναι γνωστό, ο Blackmore προκειμένου να έχει περιθώρια ελευθερίας, ήταν ο αποκλειστικός χρηματοδότης των Rainbow.
Έτσι, ποτέ δεν μπήκε στον κόπο να καθιερωθεί στην αγορά αυτή. Απόδειξη χωρίς αμφισβήτηση είναι το πόσες φορές έπαιξε live στην Αμερική. Προσέξτε: Το 1975 έπαιξε 5 φορές. Το 1976 επίσης 5. Το 1977, εμ..., καμία. Το 1978 λίγο καλύτερα, 3 φορές! Το ίδιο όμως φτωχές σε συναυλίες ήταν και οι χρονιές της εμπορικής περιόδου του συγκροτήματος μέχρι το 1984. Πώς λοιπόν βγαίνει το συμπέρασμα, που γίνεται κρατούσα άποψη για τις επιλογές του μουσικού, πως απογοητευμένος από τις πωλήσεις, στράφηκε στον εμπορικό ήχο; Φθάνοντας στο 2015 οι Blackmore’s Night έχουν κυκλοφορήσει δέκα studio και τρία live άλμπουμ. Ήδη όμως και μετά τα 3 πρώτα ενδιαφέροντα άλμπουμ, στα επόμενα οι συνθέσεις είναι δίχως ταυτότητα, όλα μοιάζουν πανόμοια, κάτω από μια ισοπεδωτική λουστραρισμένη παράγωγη όπου είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις και να θυμάσαι τι είναι που.
 |
| Live στο Guilford |
Φυσικά, υπάρχουν καλές στιγμές αλλά πνίγονται σε μια στάνταρ ρουτίνα, και εν πάση περιπτώσει δεν είναι αυτή η ευκαιρία για μια πιο προσεκτική μάτια στην δουλεία τους. Χρειάζεται όμως να επισημάνω πως όλα σημείωσαν κάποια επιτυχία σε alternative charts, εδικά τα πρώτα δύο.
Στη διάρκεια αυτών των ετών από το 1997 ως σήμερα ο Blackmore, ηθελημένα, αποξενώθηκε από το rock και τον μουσικό τύπο. Τα κοστούμια εποχής στις συναυλίες και το μουσικό ύφος που υιοθέτησε δεν έγιναν αποδεκτά, το κοινό έχασε το νόημα ότι πήγαινε να δει μια παράσταση όπου τα κοστούμια απλώς συμπλήρωναν την μουσική. Γιατί όχι; Τι πιο φυσιολογικό; Το βαρύ όνομά του συνυφασμένο με πολύ συγκεκριμένες έννοιες, δεν επέτρεπε στους hard core fans του να τα δουν όλα αυτά με συμπάθεια και ενώ στην αρχή ανέχθηκαν τον πειραματισμό, στη συνεχεία αδιαφόρησαν για τις μουσικές ακροβασίες του.
Παράλληλα όμως ανατήχθηκε ένα νέο, μικρό αριθμητικά, κοινό από μεγαλύτερης ηλικίας ακροατές που ευχαρίστως περνούσαν το βράδυ τους σε μια τέτοια ατμόσφαιρα, ικανοποιημένοι να χειροκροτούν μεταξύ άλλων παραδοσιακά τραγούδια της μπυραρίας και μην έχοντας βέβαια ιδέα τι είναι, λόγου χάριν, το Gates of Babylon. Αυτοί λοιπόν, καθώς επίσης και κάποιοι μουσικοί, συμπλήρωναν τους λίγους die hard fans σαν εμένα, που άρπαζαν κάθε ευκαιρία να δουν τον αντικειμενικά σπουδαιότερο rock κιθαρίστα γνωρίζοντας πόσο απρόβλεπτος είναι , ενώ και η προοπτική να τον ξαναδούν ήταν πάντα μάλλον …. αμφίβολη. Το 2011 στο York, όπου ηχογραφήθηκε το live A Knight in York, ενώ ενοχλούσα την γυναίκα μου λέγοντας της – έχε την προσοχή σου σ’ αυτόν, τον Blackmore, ξέχνα τους υπόλοιπους – αναλήφθηκα μια διαφορετική διάθεση, κάτι είχε αλλάξει, το live ήταν πιο… live.Τον Ιούλιο του 2013 στο Guilford στην Αγγλία, επάνω σε ένα εξωφρενικό ηλεκτρικό σόλο, εισέπραξα μια γενναία αγκαλιά-κεφαλοκλείδωμα από τον ενθουσιασμένο 30χρονο εξάδελφό μου που ήταν μαζί μου. Αργότερα, στην ερώτησή μου τι το ιδιαίτερο έχει ο Blackmore, ο Τάσος μου απάντησε μονολεκτικά, elegance. Επέμεινα, και πρόσθεσε πως το παίξιμό του δεν υπάρχει σε κανένα guitar book. Πολλοί μπορούν να παίξουν τα ίδια τραγούδια σωστά με έναν ή περισσότερους τρόπους, μα ο Blackmore έχει έναν ανορθόδοξο δικό του τρόπο που δεν μπορεί να κοπιαριστεί. Ό,τι ακριβώς είχε δηλώσει και ο Jon Lord στο παρελθόν. Μετά, σαν κιθαρίστας και ο ίδιος (κάτοχος μίας Fender Blackmore signature model) μου ανέλυσε κάτι με οκτάβες και αρμονικές από τα οποία δεν κατάλαβα τίποτα, ευχαριστώ πολύ.
Το 2014 τον Αύγουστο ήμασταν πάλι μαζί στο Krefeld στην Γερμάνια σε ένα προβλέψιμο, μάλλον βαρετό show. Όλα ήταν πολύ επαγγελματικά και σωστά, αλλά… βαρετά. Ενώ έχει ήδη περάσει μια ώρα και όλα είναι πειθαρχημένα, ο Blackmore μετά από ένα σύντομο ηλεκτρικό σόλο, παίρνει αμέσως ένα δεύτερο που διαρκεί σχεδόν 6 λεπτά. Έχει πέσει στα γόνατα, τα χέρια του περνάνε μηνύματα στους μουσικούς του, ενώ πίσω του στο backdrop προβάλλεται ένα μεγάλο ιστιοφόρο εποχής να πλέει σε άγρια θάλασσα. Ο Blackmore μοιάζει να παίζει επάνω στο κατάστρωμα του πλοίου. Πίσω μου αριστερά ο Axel Rudi Pell είναι εμβρόντητος. Χωρίς διακοπή με ένα νέο μουγκρητό, ξεκινά το Difficult to Cure. Ο ήχος τραντάζει τον χώρο και τον αισθάνεσαι στα κόκαλά σου. Καρέκλες αναποδογυρίζουν μαζικά και ο κόσμος πετάγεται όρθιος με βουητό, παραληρώντας. Είναι κάτι απίστευτο που δεν μπορεί να αποδοθεί με λέξεις. Μέσα σε μια στιγμή, το καθώς πρέπει show έχει μετατραπεί σε hard rock εμπειρία. Εκείνη τη στιγμή σκέφθηκα μήπως ο Blackmore μας κάνει πλάκα όλα αυτά τα χρόνια; Διασκεδάζει με την σύγχυση που προξενεί στο κοινό του, και ξαφνικά είναι σαν να λέει ‘’και τώρα θα σας δείξω ποιος πραγματικά είμαι”;
Η ηλεκτρική κιθάρα συνεχίζει να ‘’τραγουδά’’ με αυτοσχεδιασμούς και σόλο για μισή ώρα σχεδόν. Το τέλος είναι συγκινητικό. Στον προτζέκτορα προβάλλονται τώρα παλιές φωτογραφίες του Jon Lord, μόνος του και μαζί με τον Blackmore οι δυο τους, ενώ ο τελευταίος παίζει το Carry on Jon. Σπάνια και μαγική στιγμή.
Εκεί πείστηκα ότι μια επιστροφή στο rock ήταν παραπάνω από πιθανή. Τις επόμενες ημέρες υπήρξαν παρόμοιες καταστάσεις. Και επειδή από τα λόγια είναι καλύτερες οι εικόνες… Στο πρώτο link μπορείτε να δείτε ένα σχόλιό μου.
https://www.youtube.com/watch?v=zBC7vejEkM4
https://www.youtube.com/watch?v=TGQrWSsNShU
https://www.youtube.com/watch?v=5_gHc4GE0NE
Πέρασε σχεδόν ένας χρόνος, γεμάτος με Joe Lynn Turner που μιλούσε για reunion, τελειωμένες συμφωνίες, συμβόλαια, χρήματα, dvd και άλλα πολλά, ώσπου κάποιος του τράβηξε το αυτί, και ω! τι μεταστροφή, άρχισε να λοιδορεί την σύντροφο του Blackmore. Την μητέρα των παιδιών του. Πολύ σοφό... Μετά ανακάτεψε και λίγο Βλαντιμιρ Πούτιν, έγινε σαλάτα το πράγμα. Ο David Coverdale πιο τζέντλεμαν, μίλησε με τον Blackmore, του είπε τις ιδέες του, είχε την υπομονή να περιμένει 9 μήνες, κάτι για το οποίο ο Blackmore τον ευχαρίστησε, και τελικά προχώρησε μόνος του στην υλοποίηση του Purple Album.
Ταυτόχρονα, μάλλον από το 2014 είχε αρχίσει η παραγωγή του αυτοβιογραφικού dvd-cd The Ritchie Blackmore story που ήδη κυκλοφόρησε και περιέχει και κάποιες ‘’άχαρες’’ στιγμές για τις σχέσεις του κιθαρίστα με τον Ian Gillan, οι οποίες πάνε πίσω στο 1988 και που επίσης αναφερόντα στο βιβλίο- αυτοβιογραφία του τραγουδιστή.
Παράλληλα ετοιμάστηκε το τελευταίο άλμπουμ των Blackmore’s Night με τίτλο All Our Yesterdays, μια δουλειά χωρίς φιλοδοξίες, και έτσι όταν ο Blackmore μίλησε το καλοκαίρι εφέτες για rock εμφανίσεις το 2016, δεν ήταν έκπληξη για εμένα.
Ερωτηματικό ήταν ποιοί μουσικοί θα τον πλαισίωναν. Η δήλωσή του ‘’θα υπάρχουν άγνωστοι, αλλά θα υπάρχουν και γνωστοί’’ μπέρδεψε λίγο τον κόσμο, όπως και το γεγονός ότι οι Έλληνες εξέλαβαν την δήλωσή του ‘’θα παίξω Rainbow και Purple υλικό’’ σαν θα ‘’παίξω με μουσικούς από τους Rainbow και Purple’’ . Χάλια.
Κουβεντιάζοντας γι’ αυτό το ζήτημα με φίλους, και μολονότι είχαν ακουστεί τα ονόματα των Bruce Dickinson και Lars Ulrich κυρίως, είχα την άποψη πρώτον, ότι δεν θα είναι μουσικοί από Purple η Rainbow (δεν θα σας κουράσω εξηγώντας το, γιατί θα χρειαστούν πολλά λόγια και ο Ριχαρδος είναι ανυπόμονος για να ανεβάσει το κείμενο). Δεύτερον, οι μουσικοί θα είναι νέοι, έως 50 ετών. Χρειάζεται να το εξηγήσω; Τρίτον, εάν πάρουμε τις μετρητοίς την δήλωση για ΄΄famous΄΄ στα πλήκτρα μόνον ο Derek Sherinian πληρούσε τον όρο. Στο μπάσο έβλεπα πιθανόν τον Danny Miranda των Blue Oyster Cult και να γιατί. Απολαύστε τον μαζί με τον Jon Miceli, τελευταίο ντράμερ στους Rainbow το 1997.
https://www.youtube.com/watch?v=5Mr2CNJtld4
Για ντράμερ ευχόμουν να είναι το ιερό τέρας Simon Philips, είχα τους λογούς μου που τον σκέφτηκα, παρ’ όλο που ηλικιακά δεν ταίριαζε. Έπεσα έξω, ήταν ένα guess who game και οι πιθανότητες έτσι κι’ αλλιώς ήταν ελάχιστες.
Το μεγάλο ζήτημα του τραγουδιστή ήταν ραντεβού στα τυφλά, αφού η προϊστορία έδειχνε κάποιον άγνωστο, το οποίο και επιβεβαιώθηκε λίγες ημέρες πριν, αφού ο Ronnie Romero από την Χιλή, ήταν άγνωστος, τουλάχιστον σε εμένα.
Μια έρευνα έδωσε την απάντηση πως ναι, είναι ο κατάλληλος άνθρωπος, είναι νέος, έχει attitude, δεν μοιάζει αστείος όταν ερμηνεύει , και όπως σωστά τον περιέγραψε ο Blackmore, έχει στοιχειά Mercury και Dio, και το σπουδαιότερο έχει δική του φωνή, δεν μιμείται κανέναν. Επειδή δεν έχω τις απαραίτητες γνώσεις, έχω μόνον τα αυτιά μου, ζήτησα τα φώτα του φίλου μου Παναγιώτη Ραβανίδη ή Παν Ραβ ή Παναγιώτη Γκλιλιανίδη, ο οποίος διαθέτει αυτή την γνώση και με διαβεβαίωσε πως ο νέος Ronnie Romero είναι εξαιρετικός. Μετά, μπήκε σε τεχνικά ζητήματα, falsetto και κάτι άλλα, και χάθηκα, ευχαριστώ πολυ.
Οι άλλοι μουσικοί είναι ο David Keith των Blackmore’s Night στα ντραμς, τον οποίο γνώρισα στην πρώτη του εμφάνιση με το γκρουπ το 2013.Ενω συζητούσαμε μετά το show, τον ρώτησα πώς προσλήφθηκε, και μου απάντησε, πως πολύ ξαφνικά δέχθηκε ένα τηλεφώνημα και μέσα σε μια εβδομάδα έπρεπε να μάθει 35 τραγούδια. Η μουσική των Blackmore’s Night δεν αφήνει χώρο για επίδειξη δεξιοτήτων στα ντραμς, ωστόσο στα σύντομα, συγκρατημένα σόλο του, διέκρινες μια ενέργεια που δύσκολα ήλεγχε, την αντοχή του και τις εξαιρετικές του ικανότητες με τα πόδια του, παραπέμποντας στο ίνδαλμά του, τον Cozy Powell. Ο μπασίστας Bob Curiano είναι γνωστός από τα 6 χρόνια που έπαιζε στους Blackmore’s Night, studio και live. Όπως περιγράφει ο ίδιος τον εαυτό του, είναι μουσικός της παλαιάς σχολής, ένας ευέλικτος μπασίστας, που παίζει πολλά διαφορετικά είδη. Σταμάτησε να παίζει με τον Blackmore το 2007 γιατί αν θυμάμαι καλά, είχε γίνει πατέρας και ήθελε να βρίσκεται κοντά στην οικογένειά του. Το ότι διατήρησε πολύ καλές σχέσεις μαζί του έπαιξε ρόλο στην επιλογή του για τη θέση. Κάνει επίσης δεύτερα φωνητικά, όπως όλοι οι προηγούμενοι μπασίστες στους Rainbow. Ποιός θυμάται άραγε ότι ο Jess Johansson έχει παίξει keyboards στο Under a Violet Moon σε 4 τραγούδια; (σ.σ. κανένας). Είναι ίσως ο μόνος που δεν χρειάζεται κάποιες συστάσεις, όλοι λίγο πολύ γνωρίζουν την πλούσια κυρίως neoclasical καριέρα του. Θαυμάσια επιλογή μουσικού για τις ενορχηστρώσεις που χρειάζονται τα ΄΄μεγάλα΄΄ τραγούδια του παρελθόντος που σκοπεύει να παίξει ο Blackmore.
Στις 6 Νοεμβρίου κυκλοφόρησαν τα εισιτήρια για τις 3 τελικά συναυλίες του 2016, και αυτή στην Αγγλία έγινε sold out σε λιγότερο από μισή ώρα. Μια πολύ κακή διαχείριση στην διάθεσή τους, επέτρεψε σε αετονύχηδες resellers να εκμεταλλευθούν τους αγοραστές. Αποτέλεσμα, οι τιμές να φθάσουν έως 2000 δολάρια το εισιτήριο. Όχι, δεν είναι λάθος τα μηδενικά. Πιστεύω πως αυτή στην Αγγλία θα ηχογραφηθεί, ο χώρος προσφέρεται καλύτερα για κάτι τέτοιο, απ’ ό,τι ένα ανοιχτό festival.
Στην ερώτηση γιατί ο Blackmore πήρε τελικά την απόφαση να επιστρέψει, για λίγο έστω, στο rock, γιατί τώρα, η απάντηση μοιάζει πολύ απλή. Διότι όταν είσαι 70+ χρόνων, κάθε ημέρα μετράει, δεν είσαι ΄΄αθάνατος΄΄ όπως στα 50 για παράδειγμα. Αν δεν το κάνει τώρα, πότε θα το κάνει; Εάν λοιπόν θέλει να κάνει κάτι σαν farewell, ένα grand exit, τώρα είναι μια καλή στιγμή.
Είναι επίσης προφανές πως μετά από τέτοια μακρόχρονη απουσία έχει τις αμφιβολίες του για το ενδιαφέρον του κόσμου, έτσι αν αυτά τα shows έχουν επιτυχία, δεν αποκλείεται, αραιά και πού, να υπάρξουν και άλλα μελλοντικά. Ένα ταξίδι στο Τόκυο για παράδειγμα δεν μοιάζει απίθανο τον χειμώνα του 2016, ακόμα και μια νέα δισκογραφική δουλειά, μιας και είναι βέβαιο πως του έχουν γίνει τέτοιες προτάσεις. Σε όλα αυτά ο ίδιος απαντά αινιγματικά ΄΄we will see΄΄ και ας μην ξεχνάμε πως η ζυγαριά γέρνει πάντα προς Blackmore’s Night.
Εκείνο που επίσης διέφυγε της προσοχής και που μας ενδιαφέρει πάρα πολύ, είναι το σχόλιό του, πως θέλει να παίξει Dio τραγούδια, και για να γίνει αυτό χρειάζεται, sound recreation. Δηλαδή να ξαναδημιουργήσει τον Rainbow ήχο εποχής 1975-78. Κάτι στο οποίο συνηγορεί και η διαφήμιση-ανακοίνωση των συναυλιών με το Rainbow Rising image.
Με όλα αυτά υπ’ όψιν, είμαι βέβαιος για την επιτυχία. Ο Blackmore θέλει να το κάνει, κανείς δεν τον ανάγκασε, είναι δική του επιλογή και θα είναι ξεκούραστος, δεν θα είναι μια βαρετή τουρνέ όπου η διάθεσή του ενδεχομένως θα έχει διακυμάνσεις μέρα με τη μέρα. Εάν υπάρχει μειονέκτημα είναι πως ο μικρός αριθμός των συναυλιών δεν είναι αρκετός ώστε να εξομαλυνθούν τα φυσιολογικά προβλήματα επί σκηνής, έτσι οι δυο πρώτες θα λειτουργήσουν κυρίως προς αυτή την κατεύθυνση, ώστε στην Αγγλία το επίπεδο να είναι όσο το δυνατόν υψηλότερο. Υπάρχει αρκετός χρόνος μέχρι τότε και είναι βέβαιο πως το training που θα κάνει o Blackmore στους μουσικούς του θα είναι εξουθενωτικό. Τώρα, εάν κάποιος πράγματι famous εμφανισθεί επί σκηνής για κάποιο jam, είναι …μυστικό.
Καλά να είμαστε, θα βρίσκομαι και στις 3 αυτές συναυλίες και θα τα ξαναπούμε.
Κώστας Θεοδωρακάκος
21/11/15
Δημοσίευση σχολίου